Carrie Cai, naukowiec i tancerz

Cześć, jestem Carrie Cai!

Jestem doktorantem w dziedzinie informatyki na MIT. Zajmuję się interakcją człowiek-komputer w ramach rozwoju nauki języków obcych i kształcenia online. W zależności od tego, gdzie jestem w aktualnym cyklu badań, zazwyczaj pomagam programować interaktywne systemy i prototypy, uczestniczę w burzach mózgów na temat tego, jak ułatwić ludziom naukę języków, albo zbieram i analizuję informacje.

W zeszłym roku dodałam do Tetrisa rozpoznawanie głosu, dzięki czemu osoby uczące się mogą poćwiczyć słownictwo w języku obcym podczas gry w Tetris. Jeżeli gracz chce obrócić bloczek, musi wpierw wymówić poprawnie słowo opisujące obrazek zawarty w tym bloczku. Możecie przeczytać więcej na ten temat tutaj, a poniżej obejrzeć film prezentujący tą grę.

Odkrywam aktualnie nowe sposoby aby uczyć ludzi w sposób nieformalny, wykorzystując czas spędzony na czekaniu podczas całego dnia pracy, czyli na przykład czas poświęcony na czekanie na autobus, czas podczas reklam w telewizji, w trakcie nieciekawych rozmów czy podczas mniej ciekawej części meczu piłki nożnej. Liczę na to, że dając ludziom małe przydziały do nauki podczas tego czasu, który i tak nie jest produktywny, nauka może wydawać się mniej zabierającą czas czynnością, za to bardziej zintegrowaną rutyną codziennego życia.

Nauczyłam się programować dopiero w wieku 23 lat, długo po skończeniu studiów. Nie interesowały mnie komputery, ale za to byłam bardzo zainteresowana zachowaniami ludzkimi, tak więc skończyłam studia będące mieszanką psychologii, lingwistyki i edukacji. W mojej pierwszej pracy poza uczelnią pracowałam w dziale sprzedaży i zasobów ludzkich. Zmotywowałam się do nauki programowania, gdy zauważyłam, że często wymyślam nowe rzeczy, ale zbyt często muszę polegać na inżynierach lub innych zespołach w celu zaimplementowania danych funkcji lub poprawienia błędów. Ostatecznie wróciłam na uczelnię i spędziłam rok realizując podstawowy kurs informatyki wraz z niższym rocznikiem. Po pierwszych paru tygodniach wciągnęła mnie nauka na temat rekursji, za to bardzo zaskoczyło mnie to, jak bardzo programowanie było podobne do rozwiązywania mini-łamigłówek. Pomimo tego, że nie starałam się zdobyć tytułu w tej dziedzinie, okazało się, ze nawet samo przebywanie na terenie uczelni potrafi otworzyć przed nami nowe perspektywy! Nie tylko dołączyłam do projektu badawczego na temat systemu dialogu wykorzystywanego do uczenia dzieci języków, ale sama miałam okazję uczyć innych studentów. W końcu zapisałam się na studia doktoranckie z zakresu informatyki i byłam w szoku, że nawet ktoś z tak małym doświadczeniem jak ja może się dostać.

Wspominając moje pierwsze dni na informatyce w wieku 23 lat, obrazem który zapadł w mojej głowie jest ten, gdy siedzę w sali pełnej pierwszoroczniaków i czuję się strasznie onieśmielona samym widokiem terminala Unixowego. Czasami zastanawiałam się, co mi strzeliło do głowy, aby przepisać się na informatykę. Na szczęście miałam wsparcie od kolegów, którzy pomagali z zadaniami oraz projektami, mentorów, którzy odważyli się zaryzykować dać mi parę szans w doskonałym do tego czasie, oraz rodzinę która wierzyła, że mi się uda nawet pomimo tego, że zmieniłam w połowie drogi swoją ścieżkę kariery.

Największą satysfakcją w przypadku nauki programowania jest to, ze wciąż mogę rozwijać swoje wcześniejsze zainteresowania w dziedzinach psychologii i edukacji, ale teraz mogę również realizować te pomysły poprzez programu, badać jak wpływają na ludzkie zachowanie i dzielić się nimi z innymi!

Uwielbiam tańczyć we wszelkich stylach, szczególnie w stylu fusion. Lubię również improwizować podczas gry na pianinie. Jako tegoroczna przewodnicząca sekcji sztuki w moim akademiku zorganizowałam szereg wydarzeń dla uczniów, których celem była nieformalna nauka wielu różnych form sztuki, od improwizacji teatralnych, aż po tańczenie swinga i malarstwo. Gdy nie programuję i nie jestem zajęta badaniami, zazwyczaj tańczę lub improwizuję na pianinie.

Nigdy nie jest za późno, aby nauczyć się programować! Pamiętajcie jednak, że programowanie to nie jest cel, tylko środek w dążeniu do celu.