Szyfr polialbabetyczny

Silny szyfr to taki, który maskuje wasz odcisk palca. A zostawić mniej wyraźny odcisk - to spłaszczyć wykres częstości występowania liter. W połowie XV w. opracowano w tym celu szyfry polialfabetyczne. Powiedzmy, że Alicja i Bob mają tajne słowo kluczowe. Najpierw Alicja zamienia litery na cyfry, wg ich pozycji w alfabecie. Następnie ten ciąg cyfr zostaje powtórzony w wiadomości. Każda litera wiadomości jest szyfrowana przez zastąpienie zgodne z cyfrą poniżej. Alicja używa różnych zastąpień zamiast jednego w całej wiadomości, jak kiedyś robił Cezar. Szyfrogram zostaje jawnie wysłany Bobowi. Bob rozszyfrowuje wiadomość, wycofując przesunięcia według tajnego słowa kluczowego, które także zna. Tymczasem deszyfrantka Ewa przechwytuje serię szyfrogramów i oblicza częstości występowania liter. Zobaczy bardziej płaski rozkład, czyli słabszy odcisk palca. Jak może złamać ten szyfr? Pamiętajcie, deszyfranci szukają przecieków informacji - częściowych odcisków palców. Każda różnica częstości występowania liter to właśnie taki przeciek. Tę różnicę powoduje powtórzenie w szyfrogramie. W tym przypadku szyfr Alicji zawiera powtarzające się słowo klucz. Żeby złamać szyfr, Ewa najpierw musi określić długość słowa klucza. Nie samo słowo. Musi więc sprawdzić rozkład dla różnych interwałów. Sprawdzając rozkład częstości co piątej litery, ujawnia odcisk palca. Teraz trzeba złamać pięć szyfrów Cezara w powtarzającym się ciągu. Dla jednego szyfru zadanie jest trywialne, co już widzieliśmy. Dodatkowa siła tego szyfru to czas potrzebny na określenie długości słowa klucza. Im dłuższe słowo, tym silniejszy szyfr.