Sztuka dynastii kasyckiej: Niedokończony kudurru

W drugim tysiącleciu na obszarze Mezopotamii (z Asyrią na północy i Babilonią na południu), Egiptu i kraju Hetytów (na obszarze dzisiejszej Turcji) ukształtowały się silne i zaskakująco pokojowe więzi polityczne.

W sztuce sprzyjało to wymianie idei i technik, a ocalałe teksty ukazują rozwój "cechów" rzemieślniczych takich jak złotnicy, skrybowie i architekci.

Babilonią rządzili wówczas Kasyci, przybysze z gór Zagros, którzy próbowali naśladować mezopotamski styl w sztuce. Kudurru (kamienie graniczne) są jedynymi znaczącymi pozostałościami po Kasytach. Na wielu z nich można znaleźć wyobrażenia kasyckich bogów i obrazy różnych zajęć ukazane w stylu mezopotamskim.

Ten kudurru, uważany za niedokończony z powodu braków w inskrypcji, miał wyznaczać granice nadanego przez władcę majątku ziemskiego i prawdopodobnie wymieniał imię właściciela, a nawet osoby, która otrzymywała ziemię.

Choć przedmiot ten został wykonany i przeznaczony dla Kasytów, nosi wyraźne ślady wpływów babilońskich motywów i stylu, widocznych zwłaszcza w pasowym układzie dekoracji i przedstawieniu dostojnej procesji bogów i lwów.

Kasyci ostatecznie zniknęli z kart historii wraz z upadkiem Mezopotamii ok. 1200 r. p.n.e. Zdarzenia w tym regionie odbiły się echem w państwach tak odległych jak kontynentalna Grecja i tak ogromnych jak Egipt. Okres ten to czasy głodu, powszechnej niestabilności politycznej, szukających zajęcia najemników i prawdopodobnie epidemii. Często uważa się go za pierwsze "wieki ciemne".

Tekst: dr Senta German