Śpiący Eros

Poznaj kuratora Seána Hemingwaya, opowiadającego o czystej miłości widocznej w Śpiącym Erosie (Grecja, okres hellenistyczny, III - II wiek p.n.e.).

Okres hellenistyczny wprowadził dokładną charakterystykę wieku. Wielką popularnością cieszyli się najmłodsi, czy to w formie mitologicznej, jak mały Herakles czy Eros, czy to w scenkach rodzajowych, bawiąc się ze sobą lub ze zwierzętami domowymi. Ten Eros, bóg miłości, został sprowadzony na ziemię i rozbrojony - koncepcja znacznie różniąca się od tej potężnej, często okrutnej i kapryśnej istoty, o której tak często wspomina poezja z okresu archaicznego. Jest to jeden z niewielu posągów z brązu, które przetrwały od czasów starożytnych. Ta postać pulchnego dziecka w swobodnej pozie niesie ze sobą poczucie bezpośredniości i naturalistycznej szczegółowości, które były możliwe dzięki wykorzystaniu brązu. Rzeźba ta jest wyraźnie wzorowana na obserwacji z pierwszej ręki. Podparcie, na którym opiera się bóg, jest współczesnym dodatkiem, ale pierwotnie to dzieło posiadało odrębną podstawę, najprawdopodobniej kamienną. 

Ten posąg jest najlepszym reprezentantem swojego rodzaju. Sądząc po dużej liczbie zachowanych replik, ten typ był popularny w czasach hellenistycznych, zwłaszcza rzymskich. Śpiące Erosy zdobiły ogrody willi i fontanny Rzymian. Ich funkcja w okresie hellenistycznym jest mniej oczywista. Mogły one być używane jako dary wotywne w sanktuarium Afrodyty lub mogły ozdabiać publiczne parki lub prywatne, nawet królewskie, ogrody.