Kolor

Artyści mogą używać kolorów z wielu powodów, innych niż tylko powielanie rzeczywistości w tym również nadawania nastrojów i podkreślania znaczenia.

Kolory świata można podzielić na różne sposoby. Kiedy zazwyczaj używamy terminu „kolor”, zwykle mamy na myśli odcień. W widmie światła widzialnego pojawiają się różne odcienie. Na widmie widzimy natomiast czyste barwy. Można je podzielić na kolory podstawowe, drugorzędne i trzeciorzędowe, jak na tym kole kolorów.

W przypadku większości środków artystycznych kolory podstawowe to czerwony, żółty i niebieski (wyjątkiem jest system kolorów addytywnych, który jest stosowany w ekranach komputerowych, oświetleniu teatralnym itp. tam kolorami podstawowymi są: czerwony, żółty i zielony). Wszystkie pozostałe kolory mogą zostać z nich wykonane.

Kolory drugorzędne są tworzone przez zmieszanie dwóch kolorów podstawowych: czerwony i żółty tworzą pomarańczowy i tak dalej.

Kolory trzeciorzędowe uzyskuje się poprzez zmieszanie koloru podstawowego z kolorem drugorzędnym.

Kolory naprzeciw siebie na kole barw (jak czerwony i zielony lub niebieski i pomarańczowy) są kolorami dopełniającymi. Mają one tendencję do odważnego wyróżniania się gdy są obok siebie. Dlatego są one często używane na kolory uniwersyteckie i w logo drużyn sportowych. Kolory sąsiadujące ze sobą (np. czerwony i pomarańczowy lub niebieski i zielony) są kolorami analogicznymi i mają tendencję do bardziej płynnego mieszania się.

Kolory po lewej stronie koła barw to kolory chłodne, natomiast te po prawej to kolory ciepłe. Używanie chłodnych lub ciepłych kolorów na obrazie może stworzyć odpowiedni nastrój. Pierre Auguste Renoir użył ciepłych kolorów w swoim obrazie Matka i Dziecko (1886), tworząc ciepłą, wesołą i przyciągającą scenę. Dominują pomarańcze, róże i żółcie.

Diego Alfaro Siqueiros przedstawia podobny temat w swojej Wieśniaczce (1929), ale za pomocą chłodnych kolorów tworzy smutną, zimną scenę, w której dominują odcienie błękitów i zieleni. Żaden z tych artystów nie martwił się przedstawieniem świata takim, jakim jest naprawdę. Zamiast tego użyli koloru, aby zainspirować widza.

Kolor można również rozpatrywać w kategoriach jasności, czyli stopnia jasności lub ciemności koloru. Jeśli dodamy biel do barwy, otrzymamy rozjaśniony odcień. Jeśli dodamy czerń, otrzymamy zacieniony odcień. Jak można się było spodziewać, odcienie jasne wydają się być bardziej radosne - wszystkie kolory pastelowe są rozjaśnionymi barwami. Zacienienia wydają się być bardziej ponure. Rzeczywiście, nasze określenia nastrojów opierają się na tych właściwościach, więc mówimy, że jesteśmy w jasnym lub w mrocznym nastroju Matka i dziecko Renoira ma wiele jasnych odcieni, a Chłopka Siqueiros ma wiele ciemnych odcieni.

Intensywność lub nasycenie określa czystość lub szarość koloru. Henri Matisse miał tendencję do używania bardzo nasyconych kolorów, jak w Czerwonym pokoju (Harmonia w kolorze czerwonym) (1908), podczas gdy w Kwiat brzoskwini wiosną (1533) Zhou Chen polegał na znacznie bardziej stonowanej palecie z bardzo małym nasyceniem kolorów .

Krajobraz jest prawie w całości utrzymany w odcieniach brązu i beżu. Szaro-zieleń drzew ma niskie nasycenie, przez co pojedynczy punkt czerwieni na dziecięcym ubranku jest jedynym miejscem wysokiego nasycenia barwy. Dlatego zauważamy ten mały szczegół w tym dużym obrazie. Z drugiej strony obraz Matisse'a to feeria barw. Żywa czerwień ściany i obrusu dominuje w obrazie, kontrastując z zieloną trawą za oknem oraz błękitami i fioletami wijącymi się na całym obrazie.

Kontrast to wielkość odchylenia między najwyższymi i najniższymi jasnościami w pracy. Jest on prawdopodobnie najczęściej używany do mówienia o fotografii, ale można go zastosować do każdej pracy. Cliffs of Moher (1989) Hiroshiego Sugimoto ma bardzo niski kontrast. Nie ma ciemnej czerni ani surowej bieli; wszystko jest w bardzo podobnych odcieniach szarości.

Niski kontrast oddaje miękkie i delikatne uczucie ciężkiej mgły nad spokojną wodą. Z drugiej strony, zdjęcie Roberta Mapplethorpe'a, Calla Lily (1987) ma znacznie większy kontrast, co oznacza, że różnica między bielą a czernią jest znacznie większa. Efekt jest znacznie ostrzejszy i wyraźniejszy, dzięki czemu ten prosty kwiat wygląda na okazały i imponujący.

Idąc jeszcze dalej, w obrazie sylwetki Kary Walker, Bez tytułu (z Świadectwa), kontrast jest absolutny. Widzimy tylko czerń i biel (oraz w jednym miejscu trochę czerwieni).

W tym przypadku artystka wykorzystuje siłę kontrastu, aby zwrócić uwagę widza na niektóre problemy w stosunkach rasowych w Ameryce i ich pochodzenie z instytucji niewolnictwa. Dlatego chociaż elementy jasności dają efekty wizualne, ich konsekwencje mogą znacznie wykraczać poza czysto wizualne.

Czytaj więcej: