Główna zawartość
Kurs: Historia USA - kurs rozszerzony > Rozdział 3
Lekcja 10: Rozwijanie amerykańskiej tożsamościJohn Trumbull, Deklaracja Niepodległości
autorstwa Dr. Bryan Zygmont
Podobnie jak wielu artystów wczesnego okresu federalnego (ok. 1789-1801), nazwisko Johna Trumbulla nie jest natychmiast rozpoznawane przez większość Amerykanów. Jednak pomimo tego faktu, większość Amerykanów doskonale zna wiele z najsłynniejszych obrazów Trumbulla. Jego portret pierwszego sekretarza skarbu, Alexandra Hamiltona, od dawna zdobi banknot dziesięciodolarowy. Chociaż Trumbull zrobił karierę jako portrecista, jego prawdziwą ambicją było malowanie większych, bardziej ambitnych kompozycji historycznych. Bez wątpienia najczęściej wykorzystywanym obrazem w podręcznikach historii dla szkół podstawowych jest Deklaracja Niepodległości, która istnieje w dwóch wersjach. Pierwsza z nich jest mniejsza i znajduje się w Galerii Sztuki Uniwersytetu Yale (powyżej), podczas gdy druga jest monumentalną wersją obecnie wystawianą w Rotundzie Kapitolu (poniżej).
Historia rodzinna
Jednak aby zrozumieć tę kompozycję, trzeba najpierw zmierzyć się ze skomplikowaną historią i osobowością Trumbulla. Był szóstym i najmłodszym dzieckiem Jonathana Trumbulla i Faith Robinson. Jeśli w kolonialnej Nowej Anglii istniała arystokracja, to Trumbull się w niej urodził. Jego wykształcony na Harvardzie ojciec był przedstawicielem Zgromadzenia Ogólnego Connecticut. Później służył jako gubernator kolonii Connecticut (1769-1776), a następnie po wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych jako gubernator stanu Connecticut (1776-1784). Matka artysty była bezpośrednim potomkiem Johna Robinsona, tak zwanego "pastora ojców pielgrzymów", zanim ci popłynęli statkiem Mayflower do Nowego Świata. Biorąc pod uwagę prestiżowe dziedzictwo rodzinne, Trumbull Starszy nie był zainteresowany umożliwieniem Trumbullowi Młodszemu kontynuowania kariery malarza. Zamiast tego gubernator Trumbull wysłał przyszłego artystę do Harvard College, aby jego syn mógł znaleźć bardziej przydatne powołanie w prawie lub służbie.
Jednak w 1772 roku Trumbull nawiązał kontakt towarzyski z artystą Johnem Singletonem Copleyem, który przebywał wówczas w Bostonie - w niewielkiej odległości od Cambridge. Pisząc swoją autobiografię prawie pół wieku później - w 1841 roku - Trumbull wciąż pamiętał to spotkanie bardzo wyraźnie:
"We found Mr. Copley dressed to receive a party of friends at dinner. I remember his dress and appearance—an elegant looking man, dressed in a fine maroon cloth, with gilt buttons—this was dazzling to my unpracticed eye!—but his paintings, the first I had ever seen deserving the name, riveted, absorbed my attention, and renewed all my desire to enter upon such a pursuit. But my destiny was fixed, and the next day I went to Cambridge, passed my examination in fro, and was readily admitted to the Junior class." [1]
Oczywiście w XVIII wieku na Harvardzie nie było kierunku artystycznego, więc Trumbull studiował sztukę w wolnym czasie, kopiując i szkicując dzieła sztuki, które wisiały na ścianach uczelni. Uczył się także z książek, które mógł wypożyczyć z biblioteki uczelni. Ukończył studia w 1773 roku i stał się jednym z niewielu artystów w historii wczesnej sztuki amerykańskiej, którzy ukończyli studia wyższe.
Wojsko
Ukończenie przez Trumbulla studiów na Harvardzie miało miejsce w burzliwym okresie w historii Stanów Zjednoczonych, a Trumbull chciał uzyskać stopień oficerski w Armii Kontynentalnej. Jego brat, Joseph, był komisarzem generalnym armii i prawdopodobnie zasugerował, aby jego młodszy brat narysował plan pozycji armii brytyjskiej w Boston Neck, aby przedstawić go generałowi Waszyngtonowi jako sposób na wprowadzenie. Wkrótce potem Waszyngton mianował Trumbulla na stanowisko aide-de-camp (poufnego asystenta starszego oficera). W następnym roku, wiosną 1776 r., generał major Horatio Gates mianował Trumbulla zastępcą adiutanta generalnego (wojskowego szefa administracji) w randze pułkownika. Niestety, Trumbull zrezygnował ze swojego stanowiska niecały rok później z powodu drobnej sprzeczki z Kongresem co do daty jego powołania. Jednak pomimo bycia pułkownikiem Johnem Trumbullem przez nieco ponad rok, artysta nosił honorowy tytuł pułkownika przez resztę swojego życia. Jego autobiografia z 1841 roku nosiła na przykład nieskromny tytuł Autobiografia pułkownika Johna Trumbulla.
Jednak to ze względu na swoje (co prawda bardzo ograniczone) doświadczenie wojskowe John Trumbull uważał, że ma wyjątkowe kwalifikacje do obrazowego przedstawiania głównych wydarzeń amerykańskiej wojny o niepodległość. Jego pierwszym krokiem było poszukiwanie szkolenia artystycznego i w tym przedsięwzięciu poszedł w ślady wielu wcześniejszych (i późniejszych) artystów: popłynął do Londynu, do studia Benjamina Westa (West był amerykańskim artystą z udaną karierą w Londynie). Był rok 1780, a wojna o niepodległość wciąż trwała w najlepsze, choć zbliżała się ku końcowi. To, że były oficer Armii Kontynentalnej przybył do Londynu, by studiować malarstwo, musiało wzbudzać podejrzenia, zwłaszcza że Benjamin West, jako oficjalny malarz historyczny na dworze, miał posłuch i zaufanie króla Jerzego.
Polityka
W studiu Westa Trumbull poznał Gilberta Stuarta, który był prawdopodobnie najbardziej utalentowanym uczniem Westa. Stuart i Trumbull różnili się jednak pod kilkoma kluczowymi względami. Po pierwsze, Stuart zawsze wiedział, że portrety zajmą większość jego artystycznych wysiłków po powrocie za Ocean Atlantycki, podczas gdy Trumbull miał większe aspiracje do malowania kompozycji historycznych. Co być może ważniejsze, Stuart w dużej mierze zachował swoje przekonania polityczne w tym okresie dla siebie, podczas gdy Trumbull - zarówno w listach do domu, jak i w osobistych kontaktach z Londynem - był zdecydowanie antybrytyjski. Ludzie zaczęli to zauważać i 20 listopada 1780 roku pułkownik John Trumbull został aresztowany i oskarżony o zdradę stanu. Był więziony przez ponad 8 miesięcy i zwolniony dopiero po tym, jak wpływowi przyjaciele - między innymi Benjamin West i mąż stanu Edmund Burke - zaapelowali do Privy Council o uwolnienie artysty. Zostało to przyznane 12 czerwca 1781 r., a Trumbull otrzymał 30 dni na opuszczenie Wielkiej Brytanii.
Connecticut i z powrotem do Londynu
Trumbull powrócił do Connecticut na dwa lata, a w tym czasie jego ojciec ponownie próbował przekonać go do podjęcia innego, bardziej dochodowego zajęcia. Niezrażony Trumbull powrócił do Londynu i do studia Westa w styczniu 1784 roku. West wyznaczył rygorystyczny kurs nauki. Trumbull budził się o piątej rano, by studiować ludzką anatomię. Po kilkugodzinnym śniadaniu malował przez resztę dnia. Wieczór upłynął mu na nauce w Królewskiej Akademii Sztuki. Aspirujący artysta robił szybkie i stałe postępy. Pisząc do swojego brata Jonathana we wrześniu 1784 roku, Trumbull zauważył na przykład: "Z przyjemnością stwierdzam, że moja praca nie poszła na marne i słyszę, jak sędziowie sztuki oświadczają, że w ciągu kilku miesięcy, które tu spędziłem, poczyniłem szybsze postępy niż wcześniej".
Historia naszego kraju
Nabierając pewności siebie, Trumbull był zdecydowany powrócić do nowo powstałych Stanów Zjednoczonych z obrazami, które upamiętniałyby niedawne zwycięstwo nad Wielką Brytanią. Wyjaśnił to w marcu 1785 roku, pisząc do swojego ojca - którego zgody, jak się wydaje, wciąż szukał.
"the great object of my wishes…is to take up the History of Our Country, and paint the principal Events particular of the late War." [2]
Pod koniec roku Trumbull rozpoczął już pracę nad dwoma obrazami z tej serii, znanymi pokoleniom amerykańskich uczniów szkół podstawowych z powodu ich włączenia do podręczników historii: Śmierć generała Warrena w bitwie pod Bunker's Hill, 17 czerwca 1775 r. (powyżej) i Śmierć generała Montgomery'ego w ataku na Quebec, 31 grudnia 1775 r. (poniżej). W 1786 roku Trumbull zaczął planować trzy inne obrazy związane z Wojną Rewolucyjną: Śmierć generała Mercera w bitwie pod Princeton, 3 stycznia 1777 roku, Ujęcie Hesjan pod Trenton, 26 grudnia 1776 roku i Poddanie się Lorda Cornwallisa pod Yorktown, 19 października 1781 roku. Co ciekawe, wszystkie pięć z tych kompozycji to w zasadzie sceny z pól bitewnych.
Deklaracja Niepodległości
Jednak w lipcu 1786 roku Trumbull przyjął zaproszenie Thomasa Jeffersona do odwiedzenia Paryża i przywiózł ze sobą Bunker's Hill i Attack on Quebec. Jefferson, ówczesny ambasador Stanów Zjednoczonych we Francji i sam artysta, zdołał przekonać Trumbulla, że powinien skierować swoje talenty artystyczne w stronę sceny związanej z Deklaracją Niepodległości. Podczas pobytu w Paryżu Trumbull zaczął szkicować kompozycję, biorąc pod uwagę pamięć Jeffersona o tym wydarzeniu i własny szkic dyplomaty Sali Zgromadzeń w Pennsylvania State House w Filadelfii, gdzie Deklaracja Niepodległości została po raz pierwszy przedstawiona Kongresowi, a następnie podpisana.
Obraz, który powstał w wyniku tej współpracy między artystą a politykiem, stał się jednym z najbardziej znanych obrazów w historii sztuki amerykańskiej. Można go znaleźć na odwrocie (rzadko używanego) banknotu o nominale 2 USD i zdobił amerykańskie znaczki pocztowe. A jednak to, co obraz przedstawia, jest często źle rozumiane. Sam Trumbull nazwał ten obraz Deklaracją Niepodległości z 4 lipca 1776 roku. Jest to jednak niedokładne; obraz ten przedstawia nie podpisanie dokumentu, ale zamiast tego prezentację jego projektu w Kongresie 28 czerwca 1776 roku. Nasza uwaga zaczyna się od pięciu mężczyzn stojących pośrodku obrazu, tak zwanego Komitetu Pięciu, który był głównie odpowiedzialny za pisemny dokument. Są to - od lewej do prawej - John Adams z Massachusetts, Roger Sherman z Connecticut, Robert R. Livingston z Nowego Jorku, Thomas Jefferson z Wirginii i Benjamin Franklin z Pensylwanii. Najwyraźniej rudowłosy Jefferson jest najważniejszy, ponieważ tylko on trzyma dokument, który przedstawia Johnowi Hancockowi, przewodniczącemu Kongresu Kontynentalnego, który siedzi za biurkiem.
Spośród pięciu stojących mężczyzn, Trumbull był w stanie namalować trzech z nich - Adamsa, Jeffersona i Franklina - z życia i bezpośrednio na płótnie przed wyjazdem z Europy. Kiedy artysta powrócił do Stanów Zjednoczonych w 1789 roku, spędził kilka lat podróżując wzdłuż wschodniego wybrzeża, aby móc malować portrety z życia. Nie zawsze było to jednak możliwe, a w 1817 roku - jakieś 27 lat później - Trumbull wciąż pracował nad tym, co stanie się jego najsłynniejszym obrazem. W tym samym roku napisał do Jeffersona, aby poinformować byłego prezydenta o postępach w pracy nad tym stosunkowo niewielkim obrazem o wymiarach 21 x 31 cali:
"The picture will contain Portraits of at least Forty Seven Members:—for the faithful resemblance of Thirty Six I am responsible, as they were done by myself from the Life, being all who survived in the year 1791. Of the Remainder, Nine are from Pictures done by others:—one Gen[era]l Whipple of New Hampshire is from Memory: and one Mr. Ben. Harrison of Virginia is from description, aided by memory." [3]
Porównanie tego obrazu do tych, które Trumbull rozpoczął w tym samym czasie - obrazów bitewnych z serii Wojna Rewolucyjna - jest interesujące, ponieważ podczas gdy niektóre z nich są dynamiczne i pełne dramatyzmu, Deklaracja Niepodległości jest w swej istocie statycznym - niektórzy mogą twierdzić, że obrazowo nudnym - obrazem grupy siedzących mężczyzn patrzących na grupę stojących mężczyzn. Rzeczywiście, inni artyści - przychodzi na myśl Jacques-Louis David - byli w stanie wymyślić sposób na przedstawienie podobnego wydarzenia w wizualnie angażujący sposób. Na przykład szkic Davida do Przysięga na korcie tenisowym (poniżej, przedstawiający jedno z pierwszych wydarzeń Rewolucji Francuskiej) jest znacznie bardziej dynamiczny i dramatyczny niż obraz Trumbulla.
Ale to nie miało znaczenia dla Trumbulla, ani nie przeszkadzało wielu członkom Kongresu, ponieważ 17 stycznia 1817 roku zatwierdzili - przytłaczającą większością 150-50 głosów - propozycję zlecenia Trumbullowi wykonania czterech obrazów do Wielkiej Rotundy nieukończonego jeszcze budynku Kapitolu. Zwiększenie rozmiaru Deklaracji Niepodległości do 12'x18' w niewielkim stopniu zwiększyło jej dynamikę. Na przykład w 1828 roku John Randolph z Wirginii napisał:
"Deklaracja Niepodległości [powinna] być nazywana dziełem goleni, ponieważ z pewnością nigdy wcześniej nie było takiego zbioru nóg poddanych ludzkim oczom". [4]
Jeszcze inni krytykowali brak dokładności w pomieszczeniu i umeblowaniu, a także, co równie ważne, co do tego, kto był faktycznie obecny podczas prezentacji dokumentu.
Ale te obawy nie przeszkadzały Trumbullowi, który stał się jednym z najpotężniejszych głosów - jeśli nie jednym z bardziej utalentowanych malarzy - w amerykańskiej sztuce w pierwszej połowie XIX wieku. Rzeczywiście, Trumbull pełnił funkcję prezesa konserwatywnej Amerykańskiej Akademii Sztuk Pięknych od 1817 do 1836 roku. Bez wątpienia stanowisko to pomogło mu otrzymać prestiżową komisję kongresową w 1817 roku i pozwoliło mu wywierać znaczący wpływ na kierunek amerykańskiej sztuki pod koniec jego kariery. Co więcej, jego autobiografia - napisana zaledwie dwa lata przed śmiercią - dostarczyła okazji do wyjaśnienia jego (być może przesadnego) znaczenia w sztuce amerykańskiej. Choć Deklaracja niepodległości może nie być najciekawszym dziełem w historii amerykańskiego malarstwa, to z pewnością jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych. Trumbull bez wątpienia by to pochwalił.
Esej autorstwa dr. Bryana Zygmonta
Przypisy
- Autobiografia, Reminiscences and Letters of John Trumbull, z lat 1756-1841.
- Cytowany w American paintings of the eighteenth century (National Gallery of Art, 1995).
- Cytowany w The Republic in Print (Columbia University Press, 2007).
- Cytowany w A Centre of Wonders: The Body in Early America (Cornell University Press, 2018).
Dodatkowe źródła (w języku angielskim):
Chcesz dołączyć do dyskusji?
Na razie brak głosów w dyskusji