If you're seeing this message, it means we're having trouble loading external resources on our website.

Jeżeli jesteś za filtrem sieci web, prosimy, upewnij się, że domeny *.kastatic.org i *.kasandbox.org są odblokowane.

Główna zawartość

Cubist Sculpture II

Autorami eseju są dr Charles Cramer i dr Kim Grant
Kubizm zapoczątkował znaczący rozwój w historii dwudziestowiecznej rzeźby, kwestionując europejską tradycję rzeźbiarską w zakresie formy, środków, jak również samego tematu. Praca Aleksandra Archipenki Medrano II jest przykładem wczesnego podejścia stosowanego przez rzeźbiarzy kubistycznych.
Alexander Archipenko, Médrano II, 1913, painted tin, wood, glass and oil cloth, 49 7/8 x 20 ¼ x 12 ½ inches (Solomon R. Guggenheim Museum, New York)
Alexander Archipenko, Médrano II, 1913, malowana cyna, drewno, szkło i płótno olejne, 49 7/8 x 20 ¼ x 12 ½ cali (Solomon R. Guggenheim Museum, Nowy Jork)

Artystka cyrkowa

Médrano II jest przedstawieniem kobiety składającym się z prostych kształtów i wykonanym z różnych materiałów. Przypomina wesołą lalkę tańczącą na półce. Jej głowa to kawałek złożonej cyny z namalowanym okiem i czerwoną linią włosów oraz cienkim kawałkiem różowego drewna przedstawiającym nos. Centralny drewniany pion podtrzymuje szklane, cynowe i drewniane płaszczyzny, które są wycięte w podstawowych geometrycznych kształtach i pomalowane na jaskrawe kolory, aby przedstawić jej ramiona, ręce, nogi i spódnicę. Dwie uproszczone drewniane stopy zakotwiczają postać na wielokolorowej, poziomej płaszczyźnie, która wystaje jak półka z pionowego czerwonego tła obramowującego postać.
Tytuł odnosi się do cyrku Médrano circus, który na początku XX wieku był odwiedzany przez wielu artystów, i wskazuje, że jaskrawo namalowana postać jest artystką cyrkową. Jej ruchliwa postawa z jedną nogą zgiętą na palcach i umieszczoną pod spódnicą piłką wskazują na postawę akrobatki lub żonglerki. Archipenko podobnie traktuje formy rzeźby, bawiąc się powtarzającymi się okręgami, które wydają się odbijać od postaci, jak również delikatnym wzorem namalowanym na szklanej spódnicy, przez którą widzimy udo kobiety.

Rzeźby wiszące na ścianie

Médrano II jest rzadkim przykładem zachowanej wczesnej rzeźby kubistycznej, która odzwierciedla innowacje syntetycznych kubistycznych kolaży i rzeźb sculptures Pabla Picassa i Georges'a Braque'a. Podobnie jak oni, Archipenko łączy różne tanie materiały, eksponuje powtarzające się geometryczne kształty i bawi się koncepcją przedstawienia oraz projektu. Umiejscowienie rzeźby na tle ram jest również podobne do wczesnych kubistycznych rzeźb Picassa, które często były pomyślane jako wiszące na ścianie obrazy. Temat postaci kobiecej i jaskrawe kolory są jednak bardziej porównywalne z podejściem stosowanym przez Salon Cubists, a Médrano II był w rzeczywistości wystawiany w 1914 roku w Salon des Indépendants.
Henri Laurens, Head of a Woman, 1915, painted wood, 20 x 18 ¼ inches (MoMA)
Henri Laurens, Głowa Kobiety , 1915, drewno malowane, 20 x 18 ¼ cali (MoMA)
Głowa kobiety Henri Laurensa też wykorzystuje technikę kubistycznego asamblażu, jednak jest to praca bardziej abstrakcyjna i ambitna pod względem formy niż dzieło Archipenki. Podobnie jak w późniejszych kubistycznych obrazach i kolażach Braque'a i Picassa, głowa jest podzielona na wiele abstrakcyjnych kształtów, które przedstawiają konkretne cechy poprzez relacje i formę. Na przykład, centralny pionowy biały trójkąt rozpoznajemy jako nos, a białe koło obok niego jako gałkę oczną, podczas gdy zygzakowate krawędzie w płaszczyźnie powyżej sugerują włosy. Rzeźba z powodzeniem przenosi wieloznaczność kubistycznej reprezentacji w trzy wymiary, ale została stworzona do powieszenia na ścianie, a więc przeznaczona do oglądania pod ograniczonym kątem. Podobnie jak Médrano II Archipenki, nie wykorzystuje ona w pełni potencjału trójwymiarowości rzeźby.

Podejście bardziej tradycyjne

Alexander Archipenko, Walking Woman, 1912, bronze, 30 ½ x 9 ¾ x 8 ½ inches (Denver Art Museum) (photo: mark6mauno, CC BY-NC 2.0)
Alexander Archipenko, Spacerująca Kobieta, 1912, brąz, 30 ½ x 9 ¾ x 8 ½ cali (Denver Art Museum) (photo: mark6mauno, CC BY-NC 2.0)
Archipenko stworzył również kilka małych, wolnostojących kubistycznych rzeźb kobiet z brązu. Pod względem środków były one znacznie bardziej tradycyjne niż Médrano II. Niemniej jednak, w pełni przekładają one kubistyczne podejście na trzy wymiary rzeźby. Spacerująca Kobieta przełamuje masę ciała i włącza przestrzeń do centrum formy. Masywne elementy rzeźby kształtują przestrzeń, przekształcając pustkę w ukrytą bryłę. Tułów kobiety jest zdefiniowany przez konwencjonalne podwójne krzywe, które zarysowują piersi, talię i biodra, ale w tym wypadku kształtują one pustkę. Picasso użył podobnej strategii, aby zdefiniować kształt gitary w swoim kolażu Gitara, Nuty i Szkło.
Pablo Picasso, Guitar, Sheet Music and Glass, 1912, Collage and charcoal on board, 18 7/8 x 14 3/4 inches (McNay Museum, San Antonio)
Pablo Picasso, Guitar, Sheet Music and Glass, 1912, Kolaż i węgiel drzewny na płycie 18 7/8 x 14 3/4 cali (McNay Museum, San Antonio)
Spacerująca kobieta Archipenki przywodzi na myśl również strategie Analitycznego Kubizmu zastosowane w obrazach takich jak Dziewczyna z mandoliną Picassa, w których uproszczone, geometryczne części ciała są fragmentaryczne i rozpływają się w otaczającej przestrzeni. W rzeźbie Archipenko postać wraz z niektórymi jej częściami, jak głowa, nogi i skrawek spódnicy są zarysowane, dlatego łatwo je zidentyfikować, podczas gdy, np. ręce, są nieobecne lub tylko pośrednio zasugerowane.
Pablo Picasso, Girl with a Mandolin (Fanny Tellier), 1910, oil on canvas, 39 1/2 x 29 inches (MoMA)
Pablo Picasso, Dziewczyna z mandoliną (Fanny Tellier), 1910, oil on canvas, 39 1/2 x 29 inches (MoMA

Classical references

Kobieta czesząca włosy jest znacznie bardziej tradycyjna niż Kobieta spacerująca, pomimo uformowanej pustej przestrzeni przedstawiającej głowę i szyję kobiety. Archipenko użył tu technik kubistycznych w celu stworzenia dekoracyjnej formy z oczywistymi klasycznymi odniesieniami, zarówno w pozie kontrapostu, jak i w formie. Ścięte ramię wraz z załamaniami na kolanach nawiązują do zachowanych szczątek pozostałosci klasycznych figur, takich jak Wenus z Milo.
Left: Alexander Archipenko, Woman Combing Her Hair, 1915, bronze, 34 7/8 inches tall (Yale University Art Gallery); Right: Aphrodite, known as the “Venus de Milo,” c. 100 B.C. E., marble, 2.02 m. tall (Louvre) (photo: Mattgirling, CC BY 3.0)
Left: Alexander Archipenko, Woman Combing Her Hair, 1915, bronze, 34 7/8 inches tall (Yale University Art Gallery); Right: Aphrodite, known as the “Venus de Milo,” c. 100 B.C. E., marble, 2.02 m. tall (Louvre) (photo: Mattgirling, CC BY 3.0)
Nienaturalistyczna wklęsłość podkreśla wewnętrzną stronę ud i okolice łonowe, jednakże efekt pozostaje zasadniczo naturalistyczny i zmysłowy. Uniesione ramię wtapiające się we włosy postaci nawiązuje do licznych wizerunków Wenus. Dzieło to czerpie z innowacji kubistycznych, aby osiągnąć efekt modernistycznej, dekoracyjnej rzeźby stołowej.
Left: Jacques Lipchitz, Man with a Guitar, 1915, limestone, 38 1/4 x 10 1/2 x 7 3/4 inches (MoMA); Right: Jacques Lipchitz, Man with a Mandolin, 1916-17, limestone, 30 x 10 1/4 x 11 3/8 inches (Yale University Art Gallery)
Po lewej: Jacques Lipchitz, Mężczyzna z gitarą, 1915, wapień, 38 1/4 x 10 1/2 x 7 3/4 cali (MoMA); Right: Jacques Lipchitz, Man with a Mandolin, 1916-17, limestone, 30 x 10 1/4 x 11 3/8 inches (Yale University Art Gallery)
Jacques Lipchitz w połowie roku 1910 wykonał również kubistyczne rzeźby figuratywne, które wpisują się w ówczesny nurt ustanowienia kubizmu jako stylu klasycznego. Jego Człowiek z gitarą" i Człowiek z mandoliną wydzielaja figury w skupiska prostych płaszczyzn geometrycznych. Podejście to jest szczególnie podobne do współczesnych kubistycznych obrazów Picassa, takich jak Siedzący człowiek.
Picasso, Seated Man, 1915-16, watercolor on paper, 11 3/8 x 8 7/8 inches (Metropolitan Museum of Art)
Picasso, Siedzący Człowiek, 1915-16, akwarela na papierze, 11 3/8 x 8 7/8 cali (Metropolitan Museum of Art)
Technika rzeźbienia w kamieniu jest tradycyjna, a miękkie odcienie bieli figur Lipchitza odzwierciedlają klasyczną tradycję rzeźby zachodniej. Same figury są radykalnie wydzielone, jednak całościowy sposób traktowania formy rzeźbiarskiej pozostaje konwencjonalny. Lipchitz skupia się raczej na masie rzeźbiarskiej, a nie na integracji masy i przestrzeni. Człowiek z gitarą stoi na zintegrowanym postumencie, czyli jest przedstawiony w tradycyjny sposób. Podobnie jak w przypadku zmysłowych figur kobiet Archipenki, muzycy Lipchitza przekształcają kubizm w styl dekoracyjny o klasycznym wydźwięku.
Kubizm zapoczątkował dwa znaczące nurty w rozwoju rzeźby XX wieku. Pierwszy z nich, bardziej radykalny, polegał na łączeniu i zestawianiu nietradycyjnych materiałów w celu stworzenia obiektów, które podważały europejską tradycję rzeźbiarską zarówno pod względem formy, środków, a często także pod względem tematyki. Wpływy tego nurtu możńa odnaleźć w Dada, Surrealism oraz w wielu dziełach XX wieku, które kwestionowały tradycyjne koncepcje sztuki.
Robert Rauschenberg, Monogram, 1955-59, mixed media (photo: rocor, CC BY-NC 2.0)
Robert Rauschenberg, Monogram, 1955-59, różne materiały (zdjęcie: rocor, CC BY-NC 2.0)
Druga faza rozwoju rzeźby kubistycznej była również niezwykle bogata. Ustanowiła ona nowy, abstrakcyjny język formalny, który zachował tradycyjną zachodnią koncepcję obiektu sztuki przeznaczonego do estetycznej kontemplacji, jednocześnie rozszerzając jego zakres na formy niereprezentacyjne.
David Smith, Cubi X, 1963, stainless steel, 1308.3 x 199.9 x 61 cm (MoMA) (photo: rocor, CC BY-NC 2.0)
David Smith, Cubi X, 1963, stal nierdzewna, 1308.3 x 199.9 x 61 cm (MoMA) (photo: rocor, CC BY-NC 2.0)

Dodatkowe źródła (w języku angielskim):
Więcej Robert Rauschenberg’s Monogram at the Moderna Museet, Stockholm
Więcej David Smith’s Cubi X at the Museum of Modern Art, New York

Chcesz dołączyć do dyskusji?

Na razie brak głosów w dyskusji
Rozumiesz angielski? Kliknij tutaj, aby zobaczyć więcej dyskusji na angielskiej wersji strony Khan Academy.