If you're seeing this message, it means we're having trouble loading external resources on our website.

Jeżeli jesteś za filtrem sieci web, prosimy, upewnij się, że domeny *.kastatic.org i *.kasandbox.org są odblokowane.

Główna zawartość

Pop art

Andy Warhol, Złota Marylin Monroe, 1962, sitodruk na płótnie, 6' 11 1/4" x 57" (211,4 x 144,7 cm) (Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Nowy Jork)

Kultura popularna i "popularna" sztuka

Na pierwszy rzut oka wydaje się, że Pop Art gloryfikuje kulturę popularną - nadaje puszkom z zupą, komiksom czy hamburgerom status sztuki i umieszcza je w muzeach. Kiedy przyjrzymy mu się bliżej, możemy doszukać się w nim również krytyki - potępienia dla masowego marketingu i kultury konsumpcyjnej, które po II Wonie Światowej zalały Stanach Zjednoczone. Złota Marylin Monroe (1962) Andy'ego Warhola idealnie odzwierciedla tkwiącą w nurcie Pop Art ironię. Wizerunek kobiety w centrum przywołuje nam na myśl ikonę. Hollywoodzka gwiazdka zamieniona w bizantyjką Madonnę ma odzwierciedlać naszą obsesję zdobywania sławy. Odniesienia Warhola do religii stają się jeszcze bardziej kontrowersyjne, gdy przypomnimy sobie, że Marylin Monroe kilka miesięcy wcześniej popełniła samobójstwo. Aktorka była idolem, a jej fani przypominali religijnych fanatyków. Nieco niestaranne użycie sitodruku było celowym zabiegiem Warhola. Zwrócił tym uwagę na sztuczność kryjącą się pod czarującą powierzchownością Marylin oraz pokazał, że idolka milionów niewiele różni się od innych dostępnych na masowym rynku artykułów, takich jak puszka zupy czy paczka zmywaków Brillo.

Geneza Popu

In this light, it’s not surprising that the term “Pop Art” first emerged in Great Britain, which suffered great economic hardship after the war. In the late 1940s, artists of the “Independent Group,” first began to appropriate idealized images of the American lifestyle they found in popular magazines as part of their critique of British society.  Critic Lawrence Alloway and artist Richard Hamilton are usually credited with coining the term, possibly in the context of Hamilton’s famous collage from 1956, Just what is it that makes today’s home so different, so appealing?  Made to announce the Independent Group’s 1956 exhibition "This Is Tomorrow," in London, the image prominently features a muscular semi-nude man, holding a phallically positioned Tootsie Pop. 
Richard Hamilton, Just what is it that makes today’s home so different, so appealing?, 1956, kolaż, 26 cm × 24,8 cm (10,25 × 9,75 cala)
(Kunsthalle Tübingen, Tübingen, Niemcy)
Pop Art’s origins, however, can be traced back even further.  In 1917, Marcel Duchamp asserted that any object—including his notorious example of a urinal—could be art, as long as the artist intended it as such. Artists of the 1950s built on this notion to challenge
Robert Rauschenberg, Łózko, 1955, olej i ołówek na poduszce, kołdrze i prześcieradle, drewniana podpora, 191,1 x 80 x 20,3 cm
(Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Nowy Jork)
boundaries distinguishing art from real life, in disciplines of music and dance, as well as visual art. Robert Rauschenberg’s desire to “work in the gap between art and life,” for example, led him to incorporate such objects as bed pillows, tires and even a stuffed goat in his “combine paintings” that merged features of painting and sculpture. Likewise, Claes Oldenberg created The Store, an installation in a vacant storefront where he sold crudely fashioned sculptures of brand-name consumer goods. These “Proto-pop” artists were, in part, reacting against the rigid critical structure and lofty philosophies surrounding Abstract Expressionism, the dominant art movement of the time; but their work also reflected the numerous social changes taking place around them.

Powojenna kultura konsumpcyjna Złap, Trzymaj (i nigdy nie puszczaj)

Reklama z lat 50.
zachwalająca Amerykańskie Stowarzyszenie Gazownicze (AGA)
Lata, które nadeszły po II Wojnie Światowej były dla Stanów Zjednoczonych czasem rozkwitu ekonomicznego związanego z rozwojem nowatorskich technologi, wzrostem znaczenia mediów oraz rozprzestrzenianiem się kultury konsumpcyjnej, której towarzyszyło posiadanie większej ilości wolnego czasu oraz większa niż kiedykolwiek chęć wydawania pieniędzy. Dla przemysłu produkcyjnego, który rozwinął się podczas wojny, zaczął się teraz okres masowej produkcji niemal wszystkiego co możliwe: od lakierów do włosów, poprzez pralki, aż do błyszczących aut, które według autorów reklam miały przynieść najwyższy rodzaj przyjemności ich szczęśliwym posiadaczom. Rozwój telewizji oraz reklamy drukowanej, sprawił, że większą uwagę zaczęto przykładać do siły obrazu oraz do potęgi logo w rozpoznawalności marki—czyli do czegoś co w naszym przesyconym obrazami świecie jest naturalne.
To właśnie ten artystyczny i kulturalny kontekst przyczynił się do rozwinięcia wśród artystów Pop Artu z początków lat 60. ich specyficznego, rozpoznawalnego stylu. Nowy nurt przepełniony dosłownymi, zaczerpniętymi prosto z kultury masowej wizerunkami, był niemalże obrazą dla standardów nowoczesnego malarstwa, dla którego jedynym uznawanym środkiem wyrazu była abstrakcja.

Ironia (na)druku

In contrast to the dripping paint and slashing brushstrokes of Abstract Expressionism—and even of Proto-Pop art—Pop artists applied their paint to imitate the look of industrial printing techniques.  This ironic approach is exemplified by Lichtenstein’s methodically painted Benday dots, a mechanical process used to print pulp comics.
(L) Roy Lichtenstein, Dziewczyna z piłką, 1961, olej na płótnie, 60 1/4 x 36 1/4" (153 x 91,9 cm) (Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Nowy Jork);
(R) Zbliżenie twarzy dziewczyny pokazujące namalowane przez Lichtenstein'a kropki Benday)
As the decade progressed, artists shifted away from painting towards the use of industrial techniques. Warhol began making silkscreens, before removing himself further from the process by having others do the actual printing in his studio, aptly named “The Factory.”  Similarly, Oldenburg abandoned his early installations and performances, to produce the large-scale sculptures of cake slices, lipsticks, and clothespins that he is best known for today.
Autor eseju: Virginia Spivey

Czytaj więcej:

Chcesz dołączyć do dyskusji?

Na razie brak głosów w dyskusji
Rozumiesz angielski? Kliknij tutaj, aby zobaczyć więcej dyskusji na angielskiej wersji strony Khan Academy.