Pięć filarów islamu

Zaraz za zastępami arabskiego wojska, islam przynosił nowo podbitym krainom meczety, pałace, kulturę i sztukę religijną. Islam jako religia też się rozwinął, a wiele jej aspektów zostało spisanych i unormowanych. Islam dosłownie tłumaczy się na "poddanie się woli Boga" i jego praktykowanie opiera się na Pięciu Filarach, arkanach, które nakreślają podstawowe obowiązki całej islamskiej społeczności, Ummy.

Wyznanie wiary, szarada, jest najbardziej fundamentalnym wyrażeniem islamskich wierzeń. Jest to po prostu stwierdzenie "Nie ma bóstwa oprócz Boga jedynego, a Mahomet jest Jego prorokiem". To podkreśla monoteistyczny charakter islamu. Jest to niezwykle popularny wers w sztuce arabskiej kaligrafii i pojawia się w wielu manuskryptach i budynkach sakralnych.

Muzułmanie powinni modlić się pięć razy dziennie. Nie znaczy to, że muszą codziennie uczęszczać do meczetu - po prostu każdego dnia pięciokrotnie mają odmawiać salat. Mogą modlić się wszędzie, lecz zawsze twarzą w kierunku Mekki. Wierny kilkakrotnie pada na twarz z pozycji stojącej, najpierw się skłaniając, następnie klękając i dotykając czołem ziemi, przez co pokazuje swą zależność i poddanie Allahowi. W piątek około południa mnóstwo muzułmanów uczęszcza do meczetu, gdzie się modlą i wysłuchują kazania, chutby.

Dawanie jałmużny jest trzecim filarem wiary. Nie jest on wprost wyrażony w Koranie, ale muzułmanie wierzą, że powinni dzielić się tym bogactwami z współwyznawcami, którzy mają mniej szczęścia w życiu.

Podczas dziewiątego miesiąca według Islamskiego kalendarza, czyli podczas świętego ramadanu, muzułmanie winni pościć od świtu do zmierzchu. Z wyjątkiem chorych, starszych i kobiet w ciąży wszyscy muzułmanie za dnia powstrzymują się od jedzenia i picia.

Wszyscy zdolni do tego muzułmanie są zobowiązani co najmniej raz w życiu odbyć pielgrzymkę do Mekki i tamtejszych świętych miejsc. Skupia się ona odwiedzeniu sanktuarium Al-Kaba i obejściu go siedem razy dookoła. Pielgrzymka powinna sie odbyć w dwunastym miesiącu islamskiego kalendarza.

Esej: dr Elizabeth Macaulay-Lewis