Cézanne, Martwa natura z gipsowym Amorem - film z polskimi napisami

(muzyka jazzowa) Mężczyzna: Jesteśmy w galerii Courtauld przed obrazem "Martwa natura z gipsu". Został stworzony w połowie kariery artysty. Kobieta 1: Uważam, że jest trochę ciężko znaleźć jeden punkt widzenia, który będzie pasował do całego obrazu. Jeśli spojrzysz na stół z owocami i odlewem gipsowym na pierwszym planie, to wydaje się, że został pomalowany pod jednym kątem, a jeśli spojrzysz w tło, to nagle zaczynasz się zastanawiać czy to podłoga, czy kawałek draperii? Ciężko to stwierdzić. Mężczyzna: Ok, więc może powinniśmy zacząć od tego co widzimy na pierwszym planie. Widzimy odlew gipsowy putta, małej anielskiej postaci bez rąk. Jest uroczy. Jest odrobię wydłużony, w pozie sugerującej nam, że się porusza. Wydaje się, że Cezanne uwydatnił zwrot jego ciała, które dzięki temu staje się osią dla całego obrazu. Kiedy się odrobinę oddalisz od malunku, dostrzeżesz coś interesującego; serię ułożonych płócien, być może nosze z płótna które są odwrócone od nas, płótno które możemy zobaczyć pod ukośnym kątem tuż za plecami putta. W prawym górnym rogu możemy dostrzec postać. Obok znajduje się owoc. Kobieta 1: Gigantyczny owoc. Mężczyzna: Który być może jest na podłodze? A może to jest piłka? Wydaje się poruszać w przód. Wizualnie popycha całe płótno w górę i jego tył do przodu niwelując jakąkolwiek głębię przestrzenną. Kobieta 2: Następnie zamyka okrąg wokół obrazu kierując twoją uwagę z powrotem na pierwszy plan, na który zostałeś z powrotem przeniesiony. To, że główny temat obrazu jest umieszony odrobinę w tle, skierowany tyłem do nas, obecność owoców na podłodze, które w pewien sposób są połączone z owocami na stole, sprawia, że kompozycja jest kompletna. Kobieta 1: Wszystko wydaje się lekko przesuwać. Tak jak wspomniałaś, postać kupidyna wydaje się skręcać albo Cezanne wyolbrzymia to skręcanie. Przypuszczam, że postać z tyłu jest częścią obrazu. Mężczyzna: Wypełniająca powierzchnię. Wygląda jakby się poruszała. Jeśli przyjrzysz się uważnie konturom owoców, wydają się one nieco przesuwać. Nic nie jest stabilne. Wszystko jest w ciągłej zmianie. Jaka intencja się za tym kryje? Dlaczego Cezanne chciałby coś takiego zrobić? To tak skomplikowane i problematyczne wypełnienie przestrzeni, a istniejące wyrównania sprawiają, że obraz jest jeszcze bardziej ekscentryczny. Dla przykładu, spójrzmy na bardzo dużą cebulę w lewym dolnym rogu, tuż za stopą putta, skórka cebuli wydaje się kończyć, a jej zielona część się zaczynać dokładnie na linii, na której widzimy koniec podłogi. Linia ta podąża w górę i obrysowuje przeciwległe biodro putta, następnie pachwinę i idzie dalej do krawędzi płótna. Występuje tu cała seria przecięć, podobnych do stylu Degasa, które bawią się naszymi oczekiwaniami dotyczącymi przestrzeni. Kobieta 1: Co wyraźnie wskazuje na to, że Cezanne wiedział co robi mieszając te wszystkie punkty widzenia i obracając wszystko dookoła; że był to świadomy wybór artystyczny, i że jest to starannie skomponowany obraz, nawet jeśli odbiega on od tego co tradycyjnie myślimy o martwej naturze. Mężczyzna: Na przykład: stół znajduje się pod kątem stopy, która zbliża się do nas, jednak widzę, że biodra obracają się też pod względem przestrzeni, która jest zdefiniowana przez płótno w oddali. Czy jest więc możliwe, że twarz jest wyrównana nawet z płótnem z tyłu tak, że rzeczywistość jest konstruowana przez postać na niej? Kobieta 1: Czy to dziwne, że teraz przyszło mi na myśl Czerwone studio Matisse'a? To pracownia artysty. Mamy ułożone w stosy płótna. Mamy obrazy martwej natury, nad którymi pracuje artysta i mamy płótno ujednolicone przez pojedynczą barwę niebieskiego z domieszką czerwieni i zieleni. Być może jest coś osobistego w interpretacji przestrzeni pracowni artysty, chociaż trudno odczytać, to co personalne w Cezanne, ponieważ wydaje się, że wiele dotyczy przestrzeni, konstrukcji i kształtu. Mężczyzna: Chociaż niektórzy historycy sztuki, mam na myśli Myrę Shapiro, z pewnością wprowadzają osobowość poprzez formy martwej natury. Podejrzewam, że Matisse zajmował się kwestiami, które Cezanne stawia tutaj oraz na innych płótnach z tego czasu, o demontowaniu przestrzeni, uważam jednak, że tak naprawdę powinni się zająć subiektywnością widza w przestrzeni oraz tym, czy faktycznie konstruujemy przestrzeń, kiedy się przez nią poruszamy? Czy w rzeczywistości przestrzeń jest o wiele bardziej złożonym zagadnieniem w przeciwieństwie do idealnego rozumienia architektury? Kobieta 1: Nie dziwi więc, że moderniści z wczesnego XX wieku to podchwycili, ponieważ jest coś bardzo radykalnego w ponownym składaniu przestrzeni. (muzyka jazzowa) Napisy/Transkrypcja: WYTFURNIA.PL [RV] Odwiedź WYTFURNIA.PL/services po więcej informacji o naszych usługach.