Cezanne, Góra Świętej WIktorii - film z polskimi napisami

(muzyka jazzowa) [Steven] Paul Cézanne jest prawdopodobnie najbardziej znany za dwie rzeczy - jego martwe natury z jabłkami oraz jego krajobrazy szczytu na południu Francji, w Prowansji, znanego jako góra Świętej Wiktorii. [Beth] I patrzymy właśnie na obraz tejże góry w Filadelfijskim Muzeum Sztuki który pochodzi z lat 1902-04. Ciekawie jest pomyśleć o Cézanne malującym w kółko tę górę, ale także malowanie każdego obrazu przedstawiającego górę przez dłuższy czas. Zwykle myślimy o impresjonizmie jako o obrazach wykonywanych na miejscu, raczej szybko. Ale to jest zdecydowanie inne. [Steven] Paul Cézanne jest często grupowany z Gauguinem i Van Goghiem oraz Seuratem i nazywani są oni postimpresjonistami. ale rozpoczął karierę wystawiając z impresjonistami w Paryżu. W późniejszym okresie życia przeniósł się z powrotem do obszaru, w którym dorastał, na południu Francji. I ten obraz powstał w ostatnich kilku latach jego życia. Umarł zaledwie dwa lata po jego ukończeniu. [Beth] I to zabawne mówić o jego obrazie jako ukończonym, ponieważ wydaje się, jakby było odwrotnie. Są miejsca, w których widzimy płótno pod spodem lub budynki, które wydają się nabierać kształtów. Mamy też drzewa, które wydają się być w połowie uformowane. Nawet sama góra wydaje się być prawie w trakcie formowania się. [Steven] Możemy wyraźnie ujrzeć górę, niebo, chmury, drzewa, pola uprawne i budynki, ale jednocześnie, jeśli zbyt mocno się przyjrzymy, wszystkie się rozpadają i wszystkie składają się z serii kreskowych linii które tworzą optyczne poczucie ruchu i zmiany. Pomyślmy historycznie co oznacza dla artysty zrobienie tego z krajobrazem. Począwszy od XVII wieku, malarze tacy jak Poussin lub Claude, byli głęboko zaangażowani w tworzenie przestrzeni, która byłaby wiarygodna i wydaje się, że Cézanne bezpośrednio atakuje tę tradycję. Użył metody, którą nazywano kurtyną farby. Farba jest tak obecna na całej powierzchni płótna. Na niebie, na pierwszym planie, że wszystko to wznosi się na powierzchnię. Wszystko to zapowiada swoją dwuwymiarowość, że znajduje się na pionowej płaszczyźnie. [Beth] Cała tradycja malarstwa pejzażowego, a nawet ogólna tradycja akademicka malarstwa we Francji, polega na mocnym wykończeniu. Na niewidzeniu pociągnięć pędzla, które są tu tak dobitnie obecne. Lecz ja nie jestem pewna, czy tak bardzo atakuje tę tradycję, czy chodzi bardziej o pozostanie wiernym swojej osobistej wizji, gdy stał przed tym krajobrazem. Oto koniec XIX wieku, wczesne lata XX wieku, Nastąpił impresjonizm, idea przedstawiania własnych wrażeń lub subiektywnych doświadczeń wizualnych na tle krajobrazu. Myślę, że to dla niego duża część. [Steven] Istnieje tu intymność wizji. Człowieka, który spędził całe życie patrząc na tę górę z różnych punktów widokowych i rozumiejąc własne wrażenia wizualne. A także wymyślenie języka wizualnego, aby zobrazować to doświadczenie. [Beth] Cézanne będzie bardzo ważny dla kubizmu. Jeśli pomyślimy o obrazie takim jak "Wiadukt w Estaque" Braquego, Możemy zobaczyć, jak Braque myśli o formach w pod względem kształtów geometrycznych. I mamy tutaj pewne odczucie tego. [Steven] Ale tam, gdzie Braque i Picasso naprawdę w pełni otworzą formę, mamy tu Cézannego, który dopiero zaczyna badać, co to znaczy przełamać kontur. Na przykład w domach na pierwszym planie. Możemy zobaczyć, w jaki sposób kolor pola przenika do obszaru, który powinien być tylko czerwienią dachu. To tylko subtelne otwarcie formy, bardzo nieznaczne. Z kolei Braque i Picasso niemal całkowicie rozłożą formę na części. [Beth] Tak więc z perspektywy XX wieku widzimy to jako potwierdzenie płaskości płótna. Zaprzeczenie iluzjonizmowi, który był tak ważną częścią malarstwa zachodniego, począwszy od renesansu. [Steven] Nie powinniśmy mówić o całkowitym zaprzeczeniu ponieważ wciąż możemy zobaczyć górę w tle. Nadal widzimy przed nami pierwszy plan wzgórz i nadal widzimy zarośla tuż pod naszymi stopami, gdy patrzymy z sąsiedniego wzgórza. Niemniej jednak wszystkie subtelne wskazówki, które rozwinęły się w malarstwie pejzażowym w poprzednich wiekach, zostały pominięte. [Beth] Normalnie spodziewalibyśmy się zobaczyć perspektywę powietrzną. Spodziewalibyśmy się, że niebo i góry w oddali blakną i stają się mniej jasne, mniej ostre i wyraźne. Ale w ten sposób Cézanne traktuje każdą część tego płótna w ten sam sposób. [Steven] Zamiast wykorzystać perspektywę powietrzną do stworzenia poczucia formy, artysta po prostu wyznacza dystans poprzez wybór koloru. Mamy błękit i brąz na pierwszym planie, mamy czerwień i zieleń na środku oraz mamy głównie błękit w najbardziej oddalonym obszarze. Ale jest to rodzaj arbitralnego skojarzenia miejsca z kolorem. A Cézanne jest w stanie stworzyć jeszcze większy stopień niejednoznaczności, przenosząc kolor z jednej sfery do drugiej. Spójrzmy na przykład na sposób, w jaki Cézanne bierze szaro-fioletowy z pierwszego planu i wbudowuje go w niebo. Więc kiedy widzimy te kolory w odniesieniu do siebie, to niebo się zbliża. [Beth] Mamy więc tutaj prześledzenie krajobrazu, które jest zupełnie inne niż to, co robili impresjoniści. Nie chodzi o uchwycenie efektu przejściowego światła i atmosfery. Wydaje się, że chodzi o coś bardziej trwałego. [Steven] Celem Cézanne'a jest, moim zdaniem, napięcie między głębszym doznaniem, którego oczekujemy, a radykalną konfrontacją z dwuwymiarowością powierzchni. (muzyka jazzowa) Napisy/Transkrypcja: WYTFURNIA.PL [MOK]