Toulouse-Lautrec, W Moulin Rouge - film z polskimi napisami

(jazzowa muzyka) Kobieta: Gdyby nie długie suknie i cylindry, moglibyśmy pomyśleć, że to współczesny Nowy Jork lub Paryż o drugiej nad ranem, a może jakieś inne, większe miasto. Mężczyzna: Ma się to rzeczywiste odczucie, że jest już późno w nocy, możliwe, że blisko godziny zamknięcia. Jesteśmy w Instytucie Sztuki w Chicago i patrzymy na "W Moulin Rouge" Toulouse-Lautreca. Toulouse-Lautrec w doskonały sposób zdołał oddać charakter Paryża po zmroku, zwłaszcza klubów na Montmarte, czyli wzgórzu na północ od Paryża, gdzie artyści mieszali się ze społecznością klasy niższej częściowo ze względu na niski czynsz, ale była to również okolica typowa dla lekkiego prowadzenia się. Kobieta: Moulin Rouge był bardzo popularnym klubem nocnym, pełnym tańca, alkoholu i muzyki. Był to klub odwiedzany przez Toulouse-Lautreca, który zwykł bywać tam reaguralnie. I faktycznie, możemy dostrzec go na drugim planie. To niskiej postury postać, która idzie obok wysokiego mężczyzny w cylindrze. Mężczyzna: Mimo obskurności lokalu, mimo, że nie było to zupełnie stosowne miejsce a może właśnie dlatego, że takie nie było, klasa średnia, przynajmniej jej śmiała część ośmielała się odwiedzać takie kluby nocą. Kobieta: Tego typu kompozycję, takie potraktowanie przestrzeni Toulouse-Lautrec zapożycza od Degasa. Mężczyzna: Spójrzmy, na przykład, na balustradę która ma początek w rogu płótna i zmierza nagle w jego lewą stronę. Właściwie oddziela ona nas od pomieszczenia, ale pozwala również zajrzeć do środka. Chciałbym się tam wejść Rzeczywiście móc podsłuchać o czym rozmawiają przy tym stoliku. Chciałbym znaleźć krzesło i usiąść tam. Kobieta: Myślę, że Toulouse-Lautrec chce byśmy to czuli. Oddziela nas od grupy siedzącej za balustradą, ale wyzwala w nas uczucie zainteresowania rozmową, która się tam odbywa. Wszyscy są nieco pochyleni. Oczywiście, są nieco nietrzeźwi, ale wyglądają na bardzo zaangażowanych w rozmowę, chociaż tego nie słyszymy możemy to poczuć, być może ze względu na zbyt głośną muzykę. Mężczyzna: Z drugiej strony, zanim będziemy mogli podejść do tego stolika, musimy zająć się kobietą po prawej stronie. Kobieta: Ta kobieta jest znaną artystką, taka jak kobieta o rudych włosach przy stoliku. Mężczyzna: Spójrz w jaki sposób Toulouse-Lautrec uchwycił jej twarz. Nawet Degas w swoich pracach zazwyczaj ujmuje baletnice, na przykład w świetle scenicznym, padającym od spodu, które zniekształca i oszpeca ich twarze. Sam nie wiem, czy kiedykolwiek widziałem coś równie groteskowego. Kobieta: Światło elektryczne było wówczas nowością w Moulin Rouge. Mężczyzna: Spójrz w jaki sposób artysta zbudował uczucie obcości, uczucie sztuczności, stworzone przez to światło. Jest agresywne. Jest przerażające. Jest tutaj jednocześnie charakter karykatury, a także swego rodzaju wrażliwości i człowieczeństwa. Postaci są charakterystyczne, ale jest tam swego rodzaju życzliwość, na przykład u człowieka w cylindrze, który siedzi najbliżej nas. Jest tam prawdziwa koleżeńskość, prawdziwa, swoista społeczność, którą artysta był w stanie odtworzyć, nawet w nocnym, surowym świecie. Napisy/Transkrypcja: WYTFURNIA.PL [SO] Odwiedź stronę WYTFURNIA.PL/services po więcej informacji o naszych usługach!