Cezanne, Wielkie kąpiące się - film z polskimi napisami

(gra na pianinie) Mężczyzna: Od czasów Renesansu, mam na myśli "Dawida" Michała Anioła, ludzkie działo było niczym świętość, traktowane z największą uwagą, największą czcią w historii sztuki. Kobieta: Zgadza się, ludzkie ciało było dla artystów głównym środkiem przekazu emocji i idei. Mężczyzna: Ale od samego początku XX wieku, w ostatnich latach życia Paula Cezanne zaczyna on dekonstrukcję ludzkiego ciała. Kobieta: Patrzymy na "Wielkie kąpiące się" Paula Cezanne w Filadelfijskim Muzeum Sztuki. Tematyka kąpiących się na za sobą długą historię, myślę tu o dziełach takich jak "Diana i Akteon", artystów pokroju Tycjana i Rubensa, artyści tacy jak Degas zmagali się z tym, jak ująć nagość we ówczesnym środowisku. Myślę, że Cezanne także podjął się tego wyzwania - modernistycznej nagości. Mężczyzna: Myśląc "Cezanne", mamy przed oczami artystę, który zaczynał jako impresjonista, ale pozostawił po sobie ślad w świecie modernizmu. Kobieta: Mimo, że pracował przez lata nad cyklem "Kąpiących się" postaci są nadzwyczaj niedokończone, w wielu miejscach można dostrzec niemal czyste płótno, gdzie twarze i cała postaci są zaledwie naszkicowane. Postaci są przemieszczane, układane tak, by w jakiś sposób zmieścić się w koncepcji, którą autor miał na myśli. Mężczyzna: Cezanne zdaje się sięgać do klasycyzmu, wspomniałaś Tycjana i jego dzieło, on także zdaje się sięgać do tych wspaniałych tradycji. Kobieta: Zgadza się, kiedy przyjrzymy się "Dianie i Akteonowi" Tycjana, którego kopię mógł widzieć Cezanne, wygląda to tak, jakby Cezanne wracał myślami do dzieła Tycjana, do form architektonicznych, do piramidy Renesansu, do sposobu w jaki Tycjan otwierał centralną przestrzeń kompozycji, żeby przyciągnąć oko wgłąb tej scenerii. Mężczyzna: Tycjan, reprezentant weneckiego Renesansu, znany jest ze swojej umiejętności stworzenia światłocienia, by oddać ruch ciała, ciało mające w sobie przezroczystość i postaci Cezanne'a wydają się być stworzone z gipsu, są niemal jak freski, tak płaskie i niedokończone. Kobieta: Kiedy przypomnimy sobie Tycjana, widzimy zmysłowość ciała, zwłaszcza ciała kobiecego, a postaci kobiet, które dostrzegamy oddają wszystko, poza zmysłowością. Są architektoniczne, jakby zastygły w swoich pozach, ich ciała są podłużne, niektóre zniekształcone, część z nich widzimy z dwóch stron jednocześnie, nie mają nic wspólnego ze zmysłowym, weneckim dziełem. Mężczyzna: Cezanne odrzuca także kontekst mitologiczny. Na pierwszym planie zdajemy się być w klasycyzującej arkadyjskiej scenerii, ale na dalekim brzegu możemy dostrzec plecy mężczyzny i konia, oddalających się od nas w kierunku kościoła i po tym rozpoznajemy modernistyczną Francję. Mamy tu zatem do czynienia z bardzo niezwykłą obrazową konstrukcją, która na pierwszym planie w dużej skali przedstawia tematykę klasycystyczno-renesansową, a na dalekim planie coś, co zdaje się być idealną Prowansją. Kobieta: W wielu miejscach płótna obraz jest niedokończony, zarysy kształtów są chwiejne i powtarzalne, wydają się poruszać i zmieniać. Cezanne zdaje się modelować kształty postaci zarówno ciepłymi jak i zimnymi barwami, zamiast użycia tradycyjnych [niezrozumiałe]. Tworzy on coś klasycznego opierając się na impresjonizmie i w pewnym sensie przygotowuje miejsce dla abstrakcji, która rozkwitnie w XX wieku. Mężczyzna: To jest prawdziwe osiągnięcie tego dzieła, klasyczne formy podporządkowane abstrakcji płótna. Cezanne nie kopiuje Tycjana, możliwe, że się nim inspirował, że odnosi się do jego twórczości, ale nie stara się oddać nagości w sposób wierny rzeczywistym kształtom ciał. Kobieta: Nie opiera się na doświadczeniu wzrokowym, ani na scenerii. Mężczyzna: Zgadza się, otwiera formę, która dopuszcza abstrakcję. Można teraz zrozumieć dlaczego to dzieło, pokazane rok po śmierci Cezanne'a w Paryżu, retrospektywnie było tak ważne dla Matissa i Picassa Kobieta: Zostało przedstawione w 1907, w tym samym roku, w którym Picasso ukończył "Panny z Awinionu", pierwszy obraz, który obalił pojmowanie przestrzeni i stworzył XX-wieczną formę. Mężczyzna: To jest fundament sposobu w jakim powstawał kubizm i możliwość, by większe znaczenie miał proces twórczy w ścisłym znaczeniu w opozycji do odzwierciedlania natury, charakterystycznego dla XIX wieku. Napisy/Transkrypcja: WYTFURNIA.PL [SO] Odwiedź stronę WYTFURNIA.PL/services po więcej informacji o naszych usługach!