Cézanne, Czerwona skała - film z polskimi napisami

(muzyka jazzowa) [Steven] Znajdujemy się w Musée de l'Orangerie w Paryżu i patrzymy na dzieło późnej twórczości Paula Cezanne'a. "Czerwona skała". To jeden z moich ulubionych krajobrazów autorstwa Cezanne. [Beth] Co sprawia, że jest jednym z nich? [Steven] Cezanne kochał malować skały, kamieniołomy i las. Jest to bardzo ekstrawaganckie. Widzisz ten duży, abstrakcyjny kształt w prawym górnym rogu, to zwisająca półka skalna, jednak jest to bardzo niespodziewane, wygląda ciężko i abstrakcyjnie. [Beth] Użyłeś słowa "ciężko", jednak skała nie ma namalowanego dołu i odnoszę wrażenie, jakby unosiła się w powietrzu. [Steven] To prawda, gdy mówiłem, że wygląda ciężko miałem na myśli to, że my wiemy, że taka jest, wiemy, że jest masywna, ale niekoniecznie tak wygląda w kontekście obrazowym. Na tym obrazie Cezanne można dostrzec perfekcyjne krótkie pociągnięcia pędzlem, metodę punktową, która tworzy to cudowne wrażenie brzęczenia i harmidru gorącego popołudnia. Jeżeli byłaś kiedyś na terenach stepowych jak południe Francji lub pustynia na zachodzie Stanów Zjednoczonych to można tam usłyszeć chmary owadów. [Beth] Masz rację. To bardzo przywodzi na myśl takie upalne popołudnie. Na myśl przychodzą mi też liście szeleszczące na gorącym, suchym wietrze. [Steven] Malarz wciągnął nas w ten krajobraz. Dał nam tę ścieżkę w kolorze ochry z tańczącymi cieniami. Nie jest to dalekie od klasycystycznych krajobrazów z XVII w. i XVIII w. [Beth] Nasze oczy wędrują w dół ścieżki. prawie aż czujemy jakbyśmy sami szli przez przestrzeń. [Steven] To prawda, ale ma miejsce coś, co odwraca o 180 stopni tą tradycjonalistyczną, recesyjną przestrzeń, co widać, jeśli spojrzysz na krzywiznę ścieżki - zaczyna się ona pośrodku i jest dość duża, a potem maleje i się zwęża, gdy nasze oko wędruje w przestrzeń, i pochyla się lekko w prawo. Ale wtedy zauważysz, że to są te same kolory, które pojawiają się w podobnym łuku, ale teraz pojawiają się na drzewach. Czy to może skała, którą widać przez drzewa? Ale optycznie gra szybko i luźno z recesją, z którą przed chwilą czuliśmy się komfortowo. [Beth] Wiele elementów obrazu to robi. Fiolet, który tworzy te poziome cienie, o których wspomniałeś, jest przenoszony przez krajobraz. Myślę, że nie mamy tutaj czytać przestrzeni w tradycyjny sposób. [Beth] Myślę, że Cezanne nie tylko kwestionuje krajobraz klasyczny, ale myślę, że kwestionuje także i krajobraz impresjonistyczny. Pamiętaj, że pokazał to na wystawie w 1874 r., a potem wraca na południe Francji i rozpoczyna tę serię badań. Cezanne dał nam przestrzeń, w którą możemy wejść. Jednocześnie, po prostu zdecydowanie odmawia nam udostępnienia tej przestrzeni. Głaz wyłania się w górę i naprzód. Te drzewa i to niebo tworzą głęboką przestrzeń jednocześnie przeciwstawiając się głębokiej przestrzeni. Mamy po prostu wrażenie całkowitego wywrócenia wszystkich tradycji krajobrazu do góry nogami; przy okazji niekoniecznie wiedząc, do czego autor zmierza. Myślę, że to naprawdę jest eksploracja. Eksploracja, która jest też naprawdę piękna. To obraz, który wyraźnie tworzy możliwie najgęstszy zakres koloru i formy. To poczucie gęstości, to skupienie na samej farbie na powierzchni i na dwuwymiarowości płótna, wydaje mi się niepodważalne. Spójrz na przykład na środek, w którym wznoszą się te ciepłe, bogate pomarańczowe ochry i na sposób, w jaki nakładają się na nie zielenie i te czarne fiolety. [Beth] To bardzo abstrakcyjne. [Steven] To niesamowicie abstrakcyjne i niesamowicie spoiste. Sama farba jest prosta. [Beth] To prawda. [Steven] Chodzi więc o farbę i rozbrajanie oczekiwań tradycyjnego krajobrazu. (muzyka jazzowa) Napisy/Transkrypcja: WYTFURNIA.PL [MOK]Odwiedź WYTFURNIA.PL/servicespo więcej informacji o naszych usługach.