Georges Seurat, Kąpiel w Asnières - film z polskimi napisami

(gra na pianinie) Mężczyzna: Jesteśmy w Galerii Narodowej w Londynie i patrzymy na myślę, że jeden z moich ulubionych obrazów. Kobieta: Moich również. Mężczyzna: To obraz Georges'a Seurata, przedstawia kąpiących się ludzi. To jego wczesne, wielkie arcydzieło. Kobieta: Co ważne, to obraz "Kąpiący się w Asnieres". W przeszłości artyści malowali kąpiących się w ponadczasowej wizji nagich ciał kąpiących w wodzie, a tutaj mamy do czynienia z prawdziwymi mieszkańcami Paryża a określonym miejscu w pobliżu Paryża. Mężczyzna: I z określonymi ludźmi. Nie mam na myśli ich tożsamości, ale ich pozycję społeczną. Kobieta: Oczywiście. To nowocześni ludzie z klasy robotniczej i... Mężczyzna: Po czym możemy to poznać? Kobieta: Najpierw chcę tylko powiedzieć, że ten obraz jest naprawdę duży. Postaci są większe niż w rzeczywistości, a przynajmniej tej samej wielkości, mam rację? Mężczyzna: Zgadza się. Kobieta: Jego wielkość jest bardzo uderzająca tak samo jak i rozmiar postaci. Mężczyzna: Wydaje mi się, że są nieznacznie większe, są cofnięte o kilka jardów, a nadal są wielkości kogokolwiek z galerii. Kobieta: Skąd więc mamy pewność, że to klasa robotnicza? Mężczyzna: Cóż, jeśli chodzi o ubiór mamy tutaj melonik, jak również słomkowy kapelusz, poza tym te ubrania są po prostu nieformalne. Wydaje mi się, że to jest sposób w jaki Seurat chce zaznaczyć ich status społeczny. Kobieta: Możemy zauważyć, że nie jesteśmy w żadnym wyszukanym miejscu przez fakt, że w tle mamy krajobraz typowo przemysłowy. Jest tam nowoczeny most przemysłowy, kominy przemysłowe, jak również zabudowania. Nie jesteśmy na wsi, z dala od wszystkiego, w podmiejskiej, pięknej, malowniczej scenerii. Mężczyzna: W niektórych szkicach, które powstały w celu namalowania właściwego obrazu, można dostrzec konia, który pije wodę z tej rzeki. Kobieta: Tak. Mężczyzna: To nie byłoby dopuszczalne w miejscu, gdzie kąpie się średnia i wyższa klasa. A jeśli ubiór nie wystarcza nam, by rozpoznać klasę robotniczą, Seurat dla kontrastu umieszcza w tle ludzi z wyższej klasy, którzy płyną małą łodzią. Kobieta: Mają cylinder i parasol. Mężczyzna: Zgadza się. Są w pełni ubrani, mimo tego samego upału, którym cieszy się klasa robotnicza. Oczywiście jest tam ktoś z krótkim rękawem, kto pracuje dla nich i zajmuje się wiosłowaniem. Kobieta: Dokładnie. Ma na sobie podobny rodzaj kapelusza co ludzie na pierwszym planie. Mężczyzna: Tak, zgadza się. Te elementy są istotne dla rozróżnienia klas i statusu ekonomicznego. Kobieta: Tak, Seurat stosuje tutaj ciekawy zabieg, prawda? Niejako ogranicza te postaci. Nie możemy dostrzec szczegółowo ich twarzy, ale wiemy kim są dzięki temu jak się ubierają i jak się zachowują. Zupełnie tak jak rozróżniamy ludzi współcześnie, kiedy przechadzamy się miastem. Myślę, że powinniśmy na chwilę wrócić do kwestii wielkości obrazu, bo przyzwyczailiśmy się do tego jak wyglądają obrazy impresjonistów, a tutaj jesteśmy w pomieszczeniu gdzie jesteśmy mniejsi, znacznie mniejsi. Mężczyzna: Zgadza się, obrazy iso. Mniejsze obrazy iso. Kobieta: Mogliby zabrać je na zewnątrz i namalować je na zewnątrz. On jednak maluje w pracowni. Obraz wygląda dzięki temu bardziej zorganizowanie, lepiej składa się w całość. Seurat odrzuca spontaniczność i nieformalność impresjonizmu zupełnie, jakby próbował wprowadzić do niego coś bardziej surowego. Mężczyzna: Niejako klasycyzm? Kobieta: Tak, coś bardziej przemyślanego. Coś wręcz naukowego. Mężczyzna: Jest coś bardzo interesującego w tym jak Seurat pozostawia nam wskazówki kulturowe, które pomagają nam w XXI wieku zrozumieć jak ówcześnie funkcjonowało społeczeństwo. Po drugiej stronie rzeki jest wyspa, która jest scenerią dla prawdopodobnie najsłynniejszego obrazu Seurata. "Niedzielne popołudnie na wyspie Grande Jatte" Ten obraz to wizerunek średniej oraz wyższej-średniej klasy i bardzo, ale to bardzo różni się od poprzedniego. Postaci ubrane są bardziej formalnie. Na ogół w pełni ubrane i jest kilka elementów, dzięki którym możemy umieścić je wyżej w strukturze społecznej. Obie sceny mają miejsce nad rzeką, obie grupy dzielą ten sam akwen, ponadto są tam w tym samym celu, aby zrelaksować się i chłodzić w środku lata. Sposób, w jakim są przedstawieni, To, jak się ich pokazuje jest dla nas ważne, w celu zrozumienia jak kształtowały się XIX-wieczne społeczne struktury. Uważam, że to intrygujące również w inny sposób. Seurat nie malował dla nas. Malował by pokazać a jednocześnie w jakiś sposób skrytykować XIX-wieczne struktury społeczne. Celowo ukazuje je w sposób oczywisty dla ówczesnych odbiorców. Kobieta: Zdecydowanie jest tu krytyka społeczeństwa klasowego i [niezrozumiałe], a także uświadomienie o tym co było nowe w życiu w późnych latach XIX wieku, żeby przedstawić to w wielkiej skali. Idea wolnego czasu. Idea, która sprawdzała się w fabrykach nad rzeką. Idziesz do pracy, wychodzisz z pracy i potem masz swój odseparowany od niej wolny czas, w którym możesz iść i robić cokolwiek robi się mając czas wolny, tak samo jak robimy to współcześnie. Taki sposób życia jest stosunkowo nowy w XIX wieku. Seurat zwraca na niego naszą uwagę. Mężczyzna: Jedną z rzeczy, z których Seurat jest znany najbardziej jest jego styl, który opracował. Barwy i sposób ich wykorzystania. Wielu nazywa go pointylistą. Kobieta: Ze względu na małe kropki. Mężczyzna: Tak, małe kropki. Właściwie jest jeszcze nieco zbyt wcześnie by mówić o małych kropkach. Zamiast tego mamy do czynienia ze szrafowaniem, przez co osiągamy właściwie ten sam efekt, a więc bardziej złożoną konstrukcję barw dzięki postawieniu kolorów obok siebie zamiast mieszania ich na palecie. Kobieta: Mamy do czynienia ze swego rodzaju mieszanką optyczną. Mężczyzna: Bazuje ona na XIX-wiecznym naukowym rozumieniu barw oraz na teorii barw. Kobieta: To łączy naukę, myśl i rygor w impresjonizmie. Dzięki temu mamy tę wspaniałą mieszankę i kompozycję, która wygląda na przemyślaną, prawda? Opiera się na ukośnej linii. Postaci są bardzo starannie umieszczone w kompozycji. Seurat wspaniałomyślnie przykłada dużą uwagę do oświetlenia i światła słonecznego, a także nowoczesnego życia, impresjonistycznego. Mężczyzna: Myślisz, że jako impresjonista ciągle próbował w jakimś sensie odnaleźć nowoczesne piękno? Miejskie piękno? Kobieta: Bez wątpienia. Właściwie myślę, że próbował stworzyć nową ponadczasowość żeby udowodnić, że nie tylko starożytni mogli być ponadczasowo piękni, ale jemu współcześni, w nowoczesnym Paryżu lat 80. XIX wieku, mają swoje własne wieczne piękno. Napisy/Transkrypcja: WYTFURNIA.PL [SO] Odwiedź stronę WYTFURNIA.PL/services po więcej informacji o naszych usługach!