Realizm dla początkujących

The Royal Academy [Akademia Królewska] utrzymywała od wieków panujące przekonanie, że sztuka powinna pouczać, podnosić morale, oczyszczać, odzwierciedlać kulturę narodową, powinna być inspirowana klasycznymi tradycjami, a ponad wszystko, być piękna.

Niestety próba skupienia uwagi XIX w młodych artystów na przeszłości stanowiła duży problem!

Świat zmieniał się coraz szybciej, a niektórzy artyści chcieli, by ich sztuka oddawała świat, który ich otaczał, ich własny światopogląd. Krótko mówiąc wierzyli, że współczesne czasy zasługiwały na współczesną sztukę.

Era współczesna - modernizm rozpoczął się wraz z rewolucją przemysłową, pod koniec XVIII wieku. Branże takie jak odzieżowa, spożywcza, ciepłownicza, oświetleniowa czy sanitarna to tylko niektóre z podstawowych „zmodernizowanych” w XIX wiek. Transport był szybszy, załatwianie spraw stało się łatwiejsze, zakupy w nowych domach towarowych stały się przygodą, a ludzie dostrzegli wartość „czasu wolnego” - co spowodowało rozwój branży rozrywkowej.

Paryż zmienił się ze średniowiecznego zatłoczonego miasta w wielką aglomerację miejską z szerokimi bulwarami, parkami, dzielnicami handlowymi i osiedlami zamieszkałymi przez różne klasy społeczne (a ich podział był widoczny w ich miejscach zamieszkania - bogaci zajmowali niższe piętra, a biedni wyższe).

To powodowało, że ówczesne życie polegało na mieszaniu się klas społecznych, łatwości w przemieszczaniu się, częstych wyjazdach z miasta na wieś i z powrotem oraz szybkim tempie życia, które wciąż przyspieszało.

W jaki sposób obrazy i rzeźby przedstawiające klasycznych bogów i biblijne przypowieści oczarowują ludność swoim postępem?

W połowie XIX wieku młodzi artyści zdecydowali, że tak nie może i nie powinno być. W 1863 roku poeta i krytyk sztuki Charles Baudelaire opublikował esej zatytułowany "The Painter of Modern Life", który deklarował, że artysta musi tworzyć zgodnie z czasami w których żyje.

Gustave Coubert, młody mężczyzna pochodzący z Franche-Conte, prowincji na obrzeżach Paryża, przybył do “wielkiego miasta”, z dużym ego i poczuciem spełnienia misji. Podczas pierwszych lat jego pobytu w Paryżu, poznał Baudelaire'a i innych postępowych myślicieli. Później uznał się za lidera nowego nurtu artystycznego: Realizmu – "malarstwa historycznego" ukazującego prawdziwe życie. Wierzył, że jeśli nie może czegoś dostrzec, nie powinien tego malować, że jego sztuka powinna przedstawiać w sposób świadomy społeczeństwo i otwierać egocentrycznych Paryżan na sprawy współczesnego świata: na dobro, zło i brzydotę.

Beth Gersh-Nesic