Manet, Bar w Folies-Bergère - film z polskimi napisami

[dr Beth Harris] Znajdujemy się w Courtauld Gallery w Londynie i podziwiamy dzieło Maneta, "Bar w Folies-Bergère". [dr Steven Zucker] Akcja tego obrazu dzieje się w barze z muzyką na żywo. Ale część rozrywkowa była bardziej cyrkowa niż to, do czego jesteśmy przyzwyczajeni. [dr Harris] Widać namiastkę tego w lewym górnym rogu, gdzie widać łydki i stopy akrobaty. To było miejsce rozrywki dla klasy średniej. [dr Zucker] Obraz na pierwszy rzut oka wydaje się bardzo oczywisty. Zdaje się, że po prostu patrzymy na kobietę, która odwzajemnia nasze spojrzenie, a za nią dzieje się część rozrywkowa. Ale gdy przyjrzymy się uważniej, dostrzeżemy że tak naprawdę widzimy odbicie. Kobieta ma za plecami lustro. [dr Harris] Najłatwiej dostrzec, że to jest zwierciadło dzięki złotej ramie, która je otacza. [dr Zucker] To lustro przypomina nam, że płótno bardzo długo było postrzegane jako zwierciadło świata realnego. Zamiarem Maneta jest zburzenie tego konceptu. [dr Harris] Od razu widać, że to dzieło Maneta przez to spojrzenie kobiety, które jest bardzo bezpośrednie, ale równocześnie nie do odczytania. To właśnie kojarzy mi się ze wcześniejszymi dziełami Maneta, takimi jak "Olimpia" czy "Śniadanie na trawie". W przeciwieństwie do kolegów impresjonistów, Manet zainteresowany był istotą ludzką w nowoczesnym życiu. [dr Zucker] A Manet, który był inspiracją dla impresjonistów, w pewnym sensie nieco nawiązuje do ich osiągnięć. Swobodne pociągnięcia pędzlem przy żyrandolu mogą przypominać nam np. dzieło Renoira, "Bal w Moulin de la Galette". [dr Zucker] Po prawej stronie płótna widzimy odbicie pleców pierwszoplanowej kobiety, dostrzegamy też, że stoi twarzą w twarz z mężczyzną, który nosi cylinder, wyraźnie jest to stały bywalec tego przybytku. [dr Harris] Zdaje się stać bardzo blisko barmanki, prowadzi z nią konwersację albo prosi o drinka. [dr Zucker] Więc my jako widzowie musimy stać w jego pozycji, ale równocześnie nie możemy to być my, gdyż patrzymy na nią na wprost, a odbicie jest na uboczu. Ewidentnie jest to świadome zniekształcenie po stronie artysty. [dr Harris] Wiemy, że to celowe działanie, gdyż możemy porównać to z innymi szkicami spod pędzla Maneta. [dr Zucker] Manet naumyślnie przekształca oryginalny szkic i tym samym odwraca do góry nogami nasze oczekiwania do tego, co ten obraz powinien ukazywać. [dr Harris] Obraz został wystawiony w Salonie Paryskim w 1882 roku, a ludzie, którzy zwiedzali Salon, mieli oczekiwania wobec obrazów, a jednym z nich było to, że obraz powinien być czytelny, że jako widz powinieneś rozumieć swoją relację z postaciami oraz wzajemne relacje pomiędzy nimi. Manet podważa jedno i drugie. [dr Zucker] Co samo w sobie może zostać odczytanie jako aspekt nowoczesności. To wszystko dzieje się w nowym. miejskim kontekście, w nowoczesnym Paryżu, który niedawno został odbudowany. Gdzie ludzie z różnych klas nawiązywali kontakty między sobą. [dr Harris] W nowoczesnym świecie mamy tendencję do szufladkowania ludzi, bo pomaga nam to uporządkować świat, gdy funkcjonujemy w miejskim otoczeniu. A Manet sprzeciwia się temu, by zaprezentować nam osobę, którą możemy skategoryzować z pewnością. Istniała już otoczka niepewności i niebezpieczeństwa wokół kobiet w mieście. Więc kobieta przy barze byłaby normalnie postrzegana jako osoba dostępna pod względem seksualnym. [dr Zucker] Tak by było, gdyby była sama, a na pewno wtedy, gdyby pracowała tutaj. Więc gdy przyjmujemy fizyczną formę mężczyzny w cylindrze i patrzymy prosto na nią, stawiamy się w roli klienta tego baru. Pytanie o jej dostępność wysuwa się na pierwszy plan. [dr Harris] Czy ona z nami flirtuje? Czy z chłodem trzyma nas na dystans? [dr Zucker] Manet ze stanowczością postawił ją po drugiej stronie marmurowego blatu, który wydaje się być nie do pokonania. [dr Harris] Ale gdy spojrzymy na odbicie, zauważymy bliskość, która wydaje się przeczyć temu dystansowi, który bije z pierwszego planu. [dr Zucker] Marmurowy bar, który odgradza nas od barmanki, praktycznie zanika w odbiciu po prawej stronie. [dr Harris] Jest niedostępna dla nas pod względem zmysłowym, ale butelki, owoce i kieliszki zostały namalowane w bardzo zmysłowy sposób. [dr Zucker] Zatem Manet odmawia nam tej bliskości, którą widzimy w odbiciu lustrzanym - pomiędzy parami w głębi baru. [dr Harris] To wprawia nas w dyskomfort. Jaka jest między nam relacja? Jak będzie wyglądać nasza interakcja, gdy podejdziemy i poprosimy o drinka? [dr Zucker] Popatrzmy na jej oczy, gdyż zdają się przeczyć temu, co reprezentują usta. Usta zdają się układać w ciut szyderczy uśmiech, podczas gdy oczy sprawiają wrażenie smutnych. [dr Harris] Na szkicach barmanka stoi z rękami skrzyżowanymi przed tułowiem, ale we właściwym malowidle Manet namalował ją lekko pochyloną, umieszczając jej dłonie na powierzchni baru. A ponieważ taka pozycja sprawia, że oczekiwalibyśmy tego, by była ona bliżej nas, to czujemy nadal dystans w tułowiu. Więc znowu widać tę sprzeczność pomiędzy dystansem a bliskością. [dr Zucker] Manet pokazuje swój kunszt nie tylko za pomocą twarzy, ale też przez dwa kwiaty stojące tuż przed nami. Albo przez szklaną paterę z owocami. [dr Harris] Manet, jak zwykle, przykuwa naszą uwagę do faktu, że jest to farba na płótnie, obraz, który jest płaski. Sprzeciwia się pragnieniu, by stworzyć iluzję rzeczywistości, której również oczekiwali stali bywalcy Salonu. Jest tu trochę przejść, szczególnie w odbiciu, gdzie widzimy jedynie lekkie pociągnięcia czarnej farby i farb w odcieniach szarości, brązu, beżu. Szybkie, luźne pociągnięcia farbą są zapewne metaforą dynamizmu, ruchu oraz energii nowoczesnego miasta Paryż. Napisy/Tłumaczenie: WYTFURNIA.PL [IW] Odwiedź: WYTFURNIA.PL/services po więcej informacji o naszych usługach.