Millet, Kobiety zbierające kłosy - film z polskimi napisami

Smarthistory. Sztuka. Historia. Rozmowa. [dr Steven Zucker] Patrzymy na obraz, którego autorem jest Jean-François Millet o tytule "Kobiety zbierające kłosy", z 1857 roku. Płótno to wisi w Muzeum Orsay w Paryżu. Jest to zaskakująco miękki obraz. [dr Beth Harris] Kolory są przygaszone. Krawędzie postaci są miękkie. [dr Zucker] Pociągnięcia pędzla są delikatne. Nie ma ostrych linii. [dr Harris] To prawda. Co dziwne i dość ironiczne, temat tu przedstawiony jest dość nieprzyjemny. Te kobiety są kłosarkami, co oznacza, że wychodzą na pole po zbiorach i zbierają resztki (w tym przypadku kukurydzy), które upadły. Są w zasadzie wiejskimi żebraczkami i jest to bardzo stara tradycja. [dr Zucker] Widać to wszystko bardzo wyraźnie. Widać wielkie stosy zboża w tle, a także wypełniony po brzegi wóz. Widać w oddali żniwiarzy, jest ich wręcz cała armia, wszyscy pochylają się, wykonując ciężką pracę. Widać wielkie skupiska zebranego zboża. Ale na pierwszym planie, z dala od głównego zbiorowiska, widać trzy kobiety pracujące solidarnie. Łatwo wyobrazić sobie ich nędzę. Próbują nakarmić swoje rodziny. Widać po ich prawej malutkie stosiki, które zebrały ze znalezionych resztek. [dr Harris] Tak, są naprawdę niewielkie w porównaniu do olbrzymich plonów, które widzimy w tle. [dr Zucker] Jest tu silne poczucie hierarchii. Jest to interesujący aspekt, bo te kobiety są duże i istotne dla obrazu, są na pierwszym planie, przez co wydają się ważne. Z drugiej strony, w oddali, w pomniejszonej skali, mamy główną inicjatywę pracujących ludzi, mamy też mężczyznę na koniu, nadzorującego operację, niezwracającego w ogóle uwagi na trójkę kobiet, które robią coś tak nieistotnego, że nadzorca zdaje się tego nie zauważać. [dr Harris] Gdy obraz został wystawiony w Salonie, został skrytykowany, gdyż wprowadził oglądających go mieszkańców Paryża w lęk o to, co by się stało, gdyby tacy ludzie, przedstawieni w takich okolicznościach, zostali zradykalizowani i zmobilizowani, tak jak miało to miejsce podczas rewolucji z 1848 roku. Czy był w tym potencjał na kolejną rewolucję? Co z biedotą i mieszkańcami wsi? Było coś takiego w tych kobietach, że choć teraz mogą nam wyglądać na bardzo smutne i uciemiężone, paryżanie w 1857 roku widzieli w nich coś przerażającego. [dr Zucker] Być może dlatego, że Millet zrobił tu pewien ciekawy ruch. Przedstawił kobiety wykonujące wyczerpującą pracę, ale nie noszą one łachmanów. Wyglądają na silne i nakarmione. Przez to przekaz jest niejasny. [dr Harris] Co sprowadza nas do naszych początkowych rozważań o gładkości, z jaką są przedstawione. Są poniżej linii horyzontu. Są częścią pejzażu. Zaokrąglenia ich pleców są w pewnym rytmie. Jest coś pięknego i uroczego w tej kompozycji, która przedstawia przecież wyczerpującą pracę. Więc Millet prezentuje nam trudny temat, ale nie tak trudny, jak mógłby być. [dr Zucker] Artysta złagodził ten cios. Uczynił temat bardziej przyjaznym dla oka odbiorcy. Napisy/Tłumaczenie: WYTFURNIA.PL [IW] Odwiedź: WYTFURNIA.PL/services po więcej informacji o naszych usługach.