Daguerre, Boulevard du Temple w Paryżu

Wczesny przykład dagerotypu, Boulevard du Temple w Pryżu, to znaczący krok w rozwoju fotografii. Wykonane w 1839 roku przez Louisa-Jacquesa Mandé Daguerre'a, zdjęcie przedstawia, wydawałoby się pustą, ulicę w Paryżu. Podniesiona perspektywa uwydatnia szerokie aleje, chodniki wysadzane drzewami i urocze budynki francuskiej stolicy. Obraz, niewątpliwie uchwycony w jasny, słoneczny dzień, nasuwa pytanie - gdzie podziali się wszyscy mieszkańcy tego zazwyczaj gwarnego i zatłoczonego miasta?

Odpowiedzi na to pytanie należy szukać w samej technice. Pierwsze zdjęcia, takie jak słynny Widok z okna w Le Gras Josepha Nicephore'a Niépce'a, wymagały bardzo długiego czasu naświetlania, tworząc niewyraźne, ziarniste obrazy. Daguerre był zaintrygowany tymi eksperymentami i nawiązał współpracę z Niépcem, która trwała od 1828 roku aż do śmierci tego ostatniego w 1833 roku. Daguerre kontynuował rozpracowywanie i udoskonalanie metody fotografowania dopóki nie opracował nowego procesu.

Jego technika polegała na naświetleniu w aparacie wypolerowanej i posrebrzanej miedzianej płyty pokrytej światłoczułym jodkiem srebra (lub bromkiem srebra), a następnie wywołaniu powstałego na niej obrazu utajonego, w ciemności, poprzez przytrzymanie jej nad naczyniem z ogrzewaną i parującą rtęcią. Obraz był następnie utrwalany w roztworze zawierającym sól kuchenną (chlorek sodu). Po odkryciu przez Johna Hershela właściwości tiosiarczanu sodu, który znosił światłoczułość materiałów, to tej substancji zaczęto używać do utrwalania fotografii i stosuje się ją do dziś. Technika Daguerre'a znacząco skróciła czas naświetlania zdjęć i dawała trwały efekt, który nie ulegał zadymieniu wraz z dalszą ekspozycją na światło, ale pozwalała otrzymać tylko pojedynczy obraz, bez możliwości skopiowania go metodami fotograficznymi. To inni później wytwarzali negatywy, które umożliwiały wykonywanie wielu odbitek.

Boulevard du Temple w Paryżu Daguerre'a doskonale pokazuje zalety nowej techniki. Jest tu o wiele więcej szczegółów niż na wcześniejszych zdjęciach. Doskonale widać szyby w oknach i ostre narożniki budynku na pierwszym planie obrazu. Sfotografowane obiekty nie są już tylko rozmytymi plamami światła i cienia, ale wyraźnymi i łatwymi do odróżnienia kształtami. Jedynym czego brakuje na zdjęciu są ludzie. Wyjątkiem jest mała postać mężczyzny, którego buty ktoś poleruje przy chodnikowym stoisku.

Nierozwiązanym problemem dagerotypu, przynajmniej według współczesnych standardów, był dość długi czas naświetlania, wynoszący od dziesięciu do piętnastu minut. Oznaczało to, że ludzie mknący w pośpiechu przestronnymi chodnikami, nie zostali uchwyceni. Mężczyzna, którego buty polerowano, prawdopodobnie pierwszy sfotografowany człowiek, najwyraźniej pozostał nieruchomo na tyle długo, aby móc być uwiecznionym na zdjęciu. Przytłaczający pustką Boulevard du Temple w Paryżu pokazuje zarówno jak bardzo fotografia rozwinęła się w krótkim czasie, ale też jak wiele jeszcze pozostało do ulepszenia.

Autorka eseju: dr Rebecca Jeffrey Easby