Julia Margaret Cameron, Pani Herbert Duckworth

Patrząca ponad swoim lewym ramieniem, z mięśniami szyi napiętymi do granic. Zdjęcie Julii Małgorzaty Cameron Mrs. Herbert Duckworth to uderzający portret siostrzenicy artystki. Głębokie cienie uwypuklają linie policzka i szyi portretowanej, ukrywając dużą część sceny w półmroku, podczas gdy silne boczne światło podkreśla jej spuszczone oczy, nos i usta.

Mrs. Herbert Duckworth, jedna z najbardziej znanych fotografii Cameron, jest symbolicznym portretem wiktoriańskiej kobiety.

Na zdjęciu, zaledwie dwudziestojednoletnia, Julia Prinsep Jackson niedawno została panią Duckworth. Niecałe trzy lata później była już wdową z dwójką małych dzieci i trzecim w drodze. Później, w 1878 roku, wyszła za mąż za Sir Lesliego Stephena, wybitnego wiktoriańskiego dziennikarza i alpinistę. Urodziła jeszcze czworo dzieci, w tym córki Vanessę Bell i Virginię Woolf, które zasłynęły jako członkinie edwardiańskiego koła artystycznego znanego jako Bloomsbury Group.

Mocne zbliżenie twarzy jest typowe dla stylu portretu Cameron, tak samo jak silny kontrast ciemnego tła i sukienki z bardzo jasną cerą. Surowa poza pani Duckworth, bez cienia uśmiechu, jest również charakterystyczna dla epoki wiktoriańskiej, ponieważ czas ekspozycji wymagany do zrobienia zdjęcia wynosił o wiele za długo by utrzymać uśmiech.

Julia Małgorzata Pattle Cameron urodziła się w Indiach i poślubiła Charlesa Camerona w 1838 roku. Para powróciła do Anglii w 1848 i aktywnie zaangażowała się w inteligencką grupę artystów i pisarzy, w skład której wchodzili Alfred Lord Tennyson i George Frederick Watts.

Po otrzymaniu pierwszego aparatu fotograficznego jako prezentu od swojej córki, w wieku 48 lat Cameron zaczęła eksperymentować z metodą mokrego kolodionu. Tworzenie odbitki z kolodionowego negatywu było niezwykle trudnym i niebezpiecznym procesem, wymagającym pracy z materiałami łatwopalnymi w niemal całkowitej ciemności. Proces mokrego kolodionu polegał na nalewaniu substancji chemicznych (mieszanina bawełny kolodionowej z alkoholem i eterem oraz solami jodowymi) na płytkę szklaną, którą umieszczono następnie w aparacie i naświetlano przez trzy do ośmiu minut. Po ekspozycji wyjmowano ją i natychmiast wywoływano w ciemni. Ważne było, aby w trakcie przebiegu procesu płytka pozostała mokra. Technika pozwalała na kilku, czy kilkunastosekundowe czasy naświetlania, jednakże Cameron używała znacznie dłuższych ekspozycji by odrobinę rozmyć obraz, nadając mu tym lekkości i delikatności.

Cameron zanotowała w swoich wspomnieniach Annals of My Glass House (1874), że zniszczyła wiele domowych sprzętów biegając przez dom i nosząc kapiące płytki. Niemniej jednak, proces kolodionu był znacznym postępem w stosunku do poprzednich metod fotograficznych, ze względu na możliwość uzyskania ostrzejszych obrazów i fakt, że ze szklanego negatywu można było wykonać wiele odbitek.

Kunszt Cameron, jej umiejętności i wiedza z zakresu fotografii są wyraźnie widoczne w portrecie takim jak Mrs. Herbert Duckworth. Odpowiednia ostrość i dramatyczne upozowanie portretowanej, w połączeniu z manipulacją światłem i cieniem budują wizerunek jednocześnie stanowczy i subtelny. Jest to fotografia, która nie tylko utrwala chwilę, ale także oddaje widzowi niezwykle sugestywny obraz wiktoriańskiej kobiecości.

Autorka eseju: dr Rebecca Jeffrey Easby