Landseer, Zamek Windsor w czasach współczesnych

Kiedy myślimy o Sir Edwinie Henry Landseerze, królewskim artyście, przychodzi nam do głowy wiele skojarzeń. Prace tego angielskiego malarza zwierząt, który na swoich płótnach umieszczał głównie konie, psy, jelenie i lwy, były popularne w domach jego wiktoriańskich odbiorców, a wykonana przez niego rzeźby lwów po dzień dzisiejszy dumnie siedzą na Placu Trafalgarskim.

Jednakże jego najbardziej rozpoznawalnymi dziełami z naszego punktu widzenia są te, które odzwierciedlają trwałą relację pomiędzy rodziną królewską i jej psami, a także pokazujące jej miłość do zwierząt, która fascynuje wielu współczesnych właścicieli czworonogów. Zamek Windsor w czasach współczesnych odwzorowuje jedną z takich scen i zastępuje nam okno, poprzez które możemy zajrzeć i odkryć nasz zachwyt nad dziełem Landseer'a, a także nad psami.

Zamek Windsor w czasach współczesnych był modelowym przykładem dzieła znanego jako "conversation piece" - portretu grupowego (zwykle rodziny), na którym została ona uwieczniona w nieformalnej sytuacji, takiej jak codzienna rozmowa - i to dzieło Landseer'a z pewnością było obiektem dyskusji jego królewskich mecenasów. Prace nad nim malarz rozpoczął w 1840 i aż do 1845 roku nie udało mu się go ukończyć. Artysta wiele razy podejmował prace nad obrazem, a były także okresy czasu, kiedy Landseer nie wykazywał się większym zapałem do pracy. Wszystko to z pewnością sprawiało, że królowa Wiktoria była daleka od zachwytu.

Pomimo tego, kiedy dzieło w końcu zawisło w jej pokoju dziennym w Zamku Windsor, królowa Wiktoria orzekła bez wahania, że jest on "obrazem bardzo pięknym, radosnym i przyjemnym dla oka". Kiedy sami spojrzymy na niego, nie dziwi nas to, że finalny rezultat prac malarza został tak pozytywnie odebrany.

Obraz pokazuje spotkanie Wiktorii i Alberta w bawialni Zamku Windsor (średniowiecznego zamku w Windsor, którego królowa Wiktoria używała jako głównej rezydencji królewskiej), tuż po powrocie Alberta z polowania. Król wraca z polowania "z tarczą", co możemy widzieć po ilości zwierzyny rozłożonej w pokoju. Albert jest witany przez Wiktorię malutkim bukiecikiem kwiatów wraz z ich najstarszym dzieckiem, Wiktorią, która bawi się martwym zimorodkiem. Scena jest zaaranżowana głównie dla podkreślania charakteru konwersacyjnego - zwierzyna nie byłaby rozrzucona z tak silną intencją kompozycyjną, bądź po prostu rozrzucona w bawialni bez powodu! - ale wpływa to bez wątpienia na sukces i urokliwość tego dzieła.

Shown in the traditional role of royal huntsman, Prince Albert appears as an appropriately masculine figure in the home, at the same time as also representing the virtues that came with embracing a countryside life in Industrial Britain. Meanwhile Queen Victoria is depicted as a loving and caring wife and the epitome of feminine virtue—greeting her husband when he comes home in the most delicate of manner; with a bouquet of flowers—but, her position, standing in front of Albert, also makes it clear that she is the ruling monarch.

All of these elements demonstrate the effectiveness of Landseer’s artwork—making the royal family look both regal, but also relatable in the eyes of the aspiring middle-class, who found themselves eager to emulate royal examples in this era. Completing the painting (and no doubt, a prevalent reason as to why Landseer was chosen to produce the work) is the inclusion of four dogs in the painting. Beloved family pets, each with their own story, the dogs in this painting add an additional level to Windsor Castle in Modern Times and, at the same time, also work to showcase Landseer’s reputation as the leading animal painter of the period.

Nie jest to tajemnicą, iż królowa Wiktoria była wielbicielką zwierząt, a w szczególności psów. Kiedy Landseer otrzymał pierwsze zamówienie na sportretowanie jej ukochanego spaniela, Dash'a w prezencie urodzinowym, królowa była jeszcze księżniczką. Zamek Windsor w czasach nowożytnych pokazuje jak Landseer stał się malarzem królewskich zwierząt. Są one odwzorowane tak dokładnie, jak sama rodzina królewska.

The dog at the far bottom left of the painting, nearest to the young Victoria, was a Skye terrier (a breed the Queen favoured) called Cairnach—who would also go on to be painted by Landseer in 1842 as a Christmas present from Albert to Victoria. If he wasn’t well known when Windsor Castle in Modern Times was finished then he would become so over time, as Albert’s Christmas present to Victoria was reproduced and made available to the public as an engraving.  To the right of Cairnach, begging eagerly as he looks up to Albert, Islay can been seen; another Skye terrier and one of the Queen’s favourite dogs. He was, in fact, popular enough that he had been painted in a previous pet portrait by Landseer, titled Islay and Tico with a Red Macaw and two Love Birds (1839), in the exact same begging pose no less!

Meanwhile the ironically named Skye terrier, Dandy Dinmont, can be seen in the painting at Albert’s side, licking his hand in a faithful greeting. Dandy’s faithful depiction in this painting would not be the last either, as, in 1843, he would be painted by Landseer at the side of the new born Princess Alice, in a painting by the same name, as her faithful guardian.

The most well-known dog in this painting, however, would certainly be Eos, the Greyhound being stroked by Prince Albert. Eos was Albert’s favourite dog and belonged exclusively to him, rather than being a family dog.

This notable companion is best known for being the subject matter of the often reproduced Eos, A Favourite Greyhound, the property of H.R.H. Prince Albert (1841) by Landseer—an artwork which popularised the format of pet portraiture which followed (in pose, composition and the items included).

In the same year Landseer also painted Eos with the young Princess Victoria (titled Victoria, Princess Royal, with Eos), as a birthday present to Albert. Lying faithfully with the Princess, Eos is seen here as the loyal and endearing pet that she was received as by her master.

By the time this painting was finished, in 1845, both Eos and Islay had passed away, making their presence in this painting not just a dedication to man’s best friend, but also a tribute to two beloved family pets.

W wiktoriańskiej Brytanii można było zaobserwować dość duży wzrost w portretowaniu zwierząt i ich właścicieli, odkąd psy ze zwierząt pracujących i wspomagających sport stały się pupilami rodzin. Ten boom był z pewnością spowodowany miłością rodziny królewskiej do tych zwierząt. Wraz ze wzrostem ilości wolnego czasu i pieniędzy, nowo powstała klasa średnia interesowała się posiadaniem i pokazywaniem innym swoich psów. Miłość królowej do zwierząt dawała im poczucie wyróżnienia (z drugiej strony medalu) także pozwalała na budowę bardziej swojskiego wizerunku rodziny królewskiej.

As such we can see how Windsor Castle in Modern Times was truly a tribute to home, hearth and hounds—effectively presenting the royal family to those who wished to follow in their example, both in moral values and in animal preferences, but also giving Queen Victoria a memorable image of her family as she wished to see it; dogs and all.

Autor tekstu: Amy Robson