Wiolonczela: Wywiad i demonstracja z pierwszym wiolonczelistą Jerrym Grossmanem - film z polskimi napisami

("Symfonia C-dur nr 5, Op. 67") - To jest wiolonczela Zrobiona jest w zasadzie z drewna. A to jest pudło rezonansowe czyli puste pudło. Jak wszystkie instrumenty smyczkowe ma ten sam zasadniczy kształt korpusu oraz dwa efy. To jest podstawek, który przenosi wibracje strun kiedy smyczek wprawia je w drgania. (głębokie współbrzmienie) Struna wibruje a drgania przechodzą przez podstawek do korpusu wiolonczeli dalej przenoszone są przez duszę która znajduje się pod podstawkiem a ta przenosi je na dolną płytę rezonansową aby zarówno górna jak i dolna płyta drgały a to znacznie wzmacnia dźwięki wydawane przez wibrujące struny. Nóżka wiolonczeli to ta część wykonana chyba ze stali. Ma ona bardzo ostrą końcówkę by móc postawić instrument tak by nie ślizgał się po podłodze i by za nią nie gonić gdyby nie stała w miejscu (Uderzenie nóżki wiolonczeli) w ten sposób (Śmieje się) I czasami, kiedy gramy na podłodze, która nie jest z drewna lub nie jest bardzo miękka, np. kamienna posadzka, podczas gry w kościele, nóżka się ślizga i wydaje drażniące dźwięki. (A. Dworzak, Symfonia e-moll Nr 9, Op. 95) Mam tą wiolonczelę od 5 lat. Wykonano ją w Chicago. To amerykańska wiolonczela. Wiele znanych instrumentów smyczkowych to włoskie produkcje jak Stradivarius, Guarnierius I to właśnie włoskie instrumenty są najbardziej pożądane. A ta wiolonczela została wykonana przez Carla Beckera Seniora w 1929 a Carl Becer Senior zaistniał jako wielki amerykański lutnik XX wielu. Muzycy grają na jego instrumentach wiolonczelach skrzypcach, altówkach. Jego syn Carl Junior także był wspaniałym lutnikiem, a teraz jego wnuk przejął warsztat i to od niego zakupiłem ten instrument. Przed tą wiolonczelą grałem na starej włoskiej wiolonczeli wykonanej przez członka rodziny Guarnerius Josepha filiusa Andreasa, Josepha, syna Andreasa Guarneriusa. I miałem problemy z tym instrumentem Stare instrumenty są niełatwe w obsłudze. Reagują na zmianę pogody. Bywają dość kapryśne kiedy się na nich gra Byłem wówczas bardzo niezadowolony ze swojego instrumentu. Wówczas przyszedł uczeń z wiolonczelą Beckera która brzmiała bosko. Postanowiłem spróbować. Po zagraniu kilku nut stwierdziłem Jezu, co za lekkość! Ja też tak chcę. I nigdy o tym nie zapomniałem. Lata później, kiedy zdecydowałem się na sprzedaż swojej wiolonczeli padło pytanie: na czym będę grał? Zasięgnąłem języka szukając starego Beckera. I oto jest. (spokojna muzyka orkiestrowa) Mój ojciec był skrzypkiem amatorem i melomanem a w naszym domu zawsze była obecna muzyka. Dorastałem w Cambridge, w stanie Massachussetts, jakiś kilometr od kampusu Harvarda. Mój ojciec tam nie uczył. Byłem mieszczuchem. Mam dwóch starszych braci, jeden z nich grał na fortepianie, a drugi na skrzypcach. A mój ojciec mając trzech synów planował stworzyć trio fortepianowe. Mnie przeznaczono na wiolonczelistę Zacząłem od lekcji fortepianu, ale nie garnąłem się szczególnie do tego. Czytanie dwóch linii na raz było ponad moje siły. Wysłano mnie zatem na lekcje wiolonczeli. Zaprowadzono mnie na pierwszą lekcję co mnie bardzo cieszyło ale nie przyznałem się rodzicom, że nie mam bladego pojęcia czym jest wiolonczela. Miałem wówczas osiem lat a oni powiedzieli będziesz grał na wiolonczeli. Super! Wiolonczela! I co teraz? (Śmieje się) Nie wiedziałem co to takiego. Poszedłem na lekcję, a instrument tam był i kiedy na niego spojrzałem, olśniło mnie a więc to jest wiolonczela. I oto jestem. (Bernnard Rands „Adieu”) W drugim roku nauki wiolonczeli, nawet tygodniami nie wypakowywałem wiolonczeli. I zaoszczędziłem, (śmieje się) to była lokalna szkoła muzyczna, Longy School of Music, to dobra szkoła muzyczna w Cambridge, a moją ówczesną nauczycielką była Hannah Sherman. Na moim świadectwie z oceną dostateczny napisała Jerry poczynił najlepsze możliwe postępy nie ćwicząc Ćwiczyłem trochę, choć niewiele Dopiero około 13 lub 14 roku życia naprawdę mi się to spodobało Od tego czasu ciężko było oddzielić mnie od wiolonczeli. (Symfonia c-moll nr 5 , Op. 67) Mówię swoim uczniom, że jako wiolonczeliści spędzamy 95% czasu ucząc się grać melodię a 5% czasu ucząc się innych rzeczy A kiedy zaczynasz grać na scenie okazuje się że będziesz grać 95% czasu dostosowując się do innych osób, które grają melodię. (Dmitrij Szostakowicz, Symfonia nr 5)