Bernini, Dawid

Dawid Berniniego stoi niby miotacz w baseballu, przymierzający się do wystrzelenia piłki z prędkością 150 km/h. Wkłada w rzut całego siebie, wszystko, czym dysponuje.

Sztuka baroku chce, żebyśmy byli zdolni odnieść się do dzieła naszym ciałem, nie tylko umyslem. Dawid Berniniego wykorzystuje przestrzeń wokół niego—sięgając do przestrzeni widza, (naszej przestrzeni!). Dawid Berniniego nie jest zadowolony—w taki sposób, w jaki Dawid Michała Anioła jest—pozostając od nas oddzielonym. Kiedy patrzymy na Dawida Berniniego, od razu zaczynamy odczuwać to, co czuje Dawid. To współczucie jest bardzo istotne dla sztuku Baroku.

W wysokim renesansie widzieliśmy kompozycję w formie piramidy—bardzo stabilny kztałt. W erze baroku natomiast, widzimy je w kształcie diagonalnych linii, jak u Dawida Berininiego. Diagonalna linia natychmiast sugeruje ruch, energię i dramaturgię—bardzo różni się od bezruchu kształtu piramidy.

Donatello ukazuje nam wczesny moment w renesansie—początki humanizmu, gdzie artyści dopiero co odkrywali kontrapost i piękno antycznych rzeźb, rzymskich i greckich. Jego rzeźba młodego Dawida symbolizuje Republikę Florencji, która widziała siebie—jak Dawid—błogosławioną przez Boga. Donatello pokazuje Dawida zwycięzkiego, stojącego na głowie Goliata.

Dawid Michała Anioła jest doskonale piękny. Dawid rozważa swoją nadchodzącą walkę z Goliatem, patrząc na swojego wroga.

Bernini pokazuje nam mniej idealnego i bardziej realnego Dawida—takiego, który z Bożą pomocą aktywnie walczy z Goliatem, (być może w taki sposób, jak kościół czuł się w walce przeciwko Lutrowi).

Michał Anioł zdaje się prosić nas, żebyśmy usiedli i kontemplowali niezwykłe piękno Dawida, a poprzez jego rozważanie, (piękno człowieka, Bożego najwspanialszego stworzenia), poznajemy Boga. Z drugiej strony, nie ma w Dawidzie Berniniego czasu na kontemplację, jest tylko czas na usunięcie się mu z drogi—nasza reakcja zachodzi w ciele, nie naszym umyśle.

Ścieżka do Boga w erze baroku jest bardziej bezpośrednia, emocjonalna, bardziej cielesna, a przez to oczywiście nawiązuje do osaczonej pozycji Kościoła, który czuł, jakby musiał apelować bezpośrednio do wiernych.

Autorami eseju są dr Beth Harris i dr Steven Zucker.