The Tiepolo Family

Osiemnastowieczna Wenecja była zdominowana przez artystyczną rodzinę Tiepolo. Miasto straciło swoje znaczenie jako centrum sztuki pod koniec XVI wieku, ery Tycjana i Veronese. Nowi wielcy artyści, tacy jak Caravaggio i bracia Carracci, pracowali głównie w środkowych Włoszech, na przykład w Rzymie.  Poprzez przyjęcie tradycji tworzenia okazałych, alegorycznych fresków sufitowych przeznaczonych dla arystokratycznej elity, duet złożony z ojca i syna, Giambattisty i Domenico Tiepolo, ponownie umieścił Wenecję w centrum artystycznego życia. Ich prace pomogły również zdefiniować wiele cech stylu, który dzisiaj zwiemy Rokoko.

What most people notice first about Tiepolo paintings are the colors.  Pastels in complimentary schemes lend a soft, often romantic quality to otherwise active scenes.  The use of dramatic poses and simultaneous narrative are reinforced by the tension inherent in the color schemes, keeping the pictures lively and engaging.  This combination of precision, apparent ease, and liveliness was referred to as sprezzatura, and the Tiepolo family came to define it as an artistic trait.

Between 1750 and 1753 Domenico and his father lived and worked in Würzburg, Germany. Giambattista Tiepolo had been commissioned to decorate certain areas of the Residenz, or royal residence, and he brought Domenico along to assist him with this work. The frescoes they produced are generally considered to be the greatest masterpieces of the Tiepolo family workshop. The two artists worked so well together that it is in fact impossible to differentiate exactly which passages were painted by which artist.

Sufit nad okazała klatka schodową w Rezydencji ukazuje alegoryczne przedstawienie Apolla, który nadzoruje planety i kontynenty. Na każdej krawędzi zaokrąglonego sufitu, tuż nad ścianami, znajdują się symboliczne przedstawienia Europy, Azji, Afryki oraz Ameryki. Giambattista i Domenico zaprojektowali każdą część obrazu tak, aby była podziwiana z konkretnych, z góry wyznaczonych punktów obserwacji. To w tych miejscach goście wchodzący po schodach mogli się zatrzymać, aby podziwiać dzieło oraz docenić to, jak perspektywa fresku zdawała się zmieniać wraz z ich położeniem. To twórcze zastosowanie perspektywy pomaga ożywić alegoryczny obraz w oczach widza, ale może też sprawić, że to trójwymiarowe dzieło wyjdzie niekorzystnie na dwuwymiarowych zdjęciach.

Rodzina Tiepolo — zwłaszcza Domenico — zgłębiała także nowe środki wyrazu i tematy. W 1753 roku Domenico opublikował serię 24 akwafort zatytułowanych Motywy na temat ucieczki do Egiptu, nad którymi pracował podczas przerw w pracach w Rezydencji.  Cały cykl przypomina współczesne scenopisy: historia ukazuje się nam strona po stronie, a obserwator, dzięki kompozycji pojedynczych dzieł, przenosi się płynnie pomiędzy kolejnym scenami. Na czwartym obrazie, z prawej strony kompozycji, autor umieścił sylwetki odwróconych do nas plecami świadków rozpoczęcia wędrówki świętej rodziny. Architektoniczne obramowanie obrazu zachęca widza do wyobrażenia sobie swojej własnej osoby jako jednego z mieszkańców Jerozolimy, obserwujących początek podróży Maryi, Józefa i ich nowonarodzonego syna. Intensywne ukośne linie, które w większości składają się na obraz, wzmacniają poczucie ruchu oraz pomagają widzowi odnaleźć się w stosunku go głównych postaci.

Despite Domenico’s attempts to bring his family’s artistic practice into the age of Enlightenment, the Tiepolo style was viewed as passé before 1800.  After Austrian troops annexed Venice under direction from Napoleon in 1796, Domenico retired to his country villa, and the Venetian painting tradition, like the republic itself, came to an end.

Essay by Jeremy Miller