Niewolnictwo w koloniach brytyjskich

Niewolnictwo stanowiło podstawę Imperium Brytyjskiego w osiemnastym wieku. Każda kolonia miała niewolników, od plantacji ryżu na południu w Charlestown w Południowej Karolinie, do doków na północy w Bostonie.

Niewolnictwo było czymś więcej niż tylko systemem pracy; miało wpływ na każdy aspekt sposobu myślenia i kultury w koloniach. Nierówny związek jaki ucieleśniało dawał białym kolonistom przesadne poczucie własnej wartości. Wolność Anglików zyskiwała większe znaczenie dla białych ludzi kiedy porównywali swój status do zniewolonych ludzi czarnych w Ameryce Brytyjskiej.

Niewola Czarnych dawała białym kolonistom wspólną tożsamość i wzmacniała ich więzi rasowe.

Transport zniewolonych ludzi do amerykańskich kolonii przyspieszył w drugiej połowie XVII wieku. W 1660 r. angielski monarcha Karol II stworzył Królewską Kompanię Afrykańską, która miała handlować zniewolonymi ludźmi i afrykańskimi towarami. Jego brat, Jakub II, kierował Kompanią przed wstąpieniem na tron.

Pod rządami obu królów, Royal African Company posiadała monopol na transport niewolników do Aagielskich kolonii. Między 1672 a 1713, firma kupiła na wybrzeżach Afryki 125000 więźniów, 20 procent z nich zginęło podczas Middle Passage— rejsu z Afryki do Ameryk.

Monopol Royal African Company skończył się w 1689. Po tej dacie, coraz więcej Angielskich kupców zaczęło handlować niewolnikami, znacznie zwiększając liczbę transportowanych niewolników. Murzyni, którzy przeżyli podróż w okropnych warunkach, zazwyczaj trafiali do Indii Zachodnich, często na Barbados. Stamtąd, byli transportowani statkami kompanii do angielskich kolonii na stałym lądzie.

Podczas gdy biali kupcy z Londynu, Bristolu i Liverpoolu zarobiali fortuny, murzyni sprzedani przez kompanię musieli zmierzyć się z nieszczęściem, biedą i przesiedleniem.

Niewolnicy starali się dostosować do swego nowego życia tworząc nowe społeczności, które przestrzegały afrykańskich tradycji. Rozwój rodzin i społeczności był reakcją na traumę spowodowaną przez niewolę. Inni niewolnicy próbowali przezwyciężyć tę traumę poprzez akty nieposłuszeństwa - sprzeciwianie się właścicielowi lub próbę ucieczki.

Ci, którzy uciekli z niewoli stworzyli własne społeczności zwane maroon; były to społeczności ludzi którym udało się uniknąć ponownego złapania i stworzyć autonomiczne grupy. Największe grupy maroonów kontrolowały centralny obszar Jamajki, trzymając się z dala od Brytyjczyków.

Niewolnicy przeciwstawiali się wyzyskowi i starali się zyskać wolność. Zdawali sobie sprawę, że rebelia spowoduje odwet białych i miała mniewielką szansę na sukces. Mimo to rebelie były częste.

Jednym ze znanych buntów była tak zwana rebelia Stono miała ona miejsce w Południowej Karolinie we wrześniu 1739. Potrafiący czytać niewolnik, który nazwał się Jemmy, poprowadził dużą grupę niewolników podczas zbrojnego powstania przeciwko białym kolonistom, zabijając kilku zanim milicja ich zatrzymała. Milicja stłumiła bunt w bitwie, w której kilku niewolników i milicjantów zginęło; pozostałych niewolników zabito podczas egzekucji lub sprzedano w Indiach Zachodnich.

Dowody wskazują, że Jemmy pochodził z królestwa Kongo, obszaru w którym Portugalczycy wprowadzili katolicyzm. Inni niewolnicy w Południowej Karolinie prawdopodobnie byli w podobnej sytuacji. Jeżeli tak, owe podobieństwo mogło ułatwić Jemmyemu komunikację z pozostałymi niewolnikami co umożliwiło im współpracę przeciwko właścicielom niewolników mimo, że ci starali się zapobiec stworzeniu społeczności tego typu.

W następstwie Rebelii Stono, Południowa Karolina uchwaliła nowy kod niewolniczy w 1740 zwany An Act for the Better Ordering and Governing of Negroes and Other Slaves in the Province, albo Negro Act of 1740. Ów akt prawny nakładał ograniczenia na zachowania, zakazywał zgromadzeń, posiadania własnych upraw,, nauki pisania i podróżowania bez ograniczeń.

W osiemnastym wieku Nowy Jork zawierał wiele grup etnicznych, i wybuchało między nimi sporo konfliktów. W dodatku jeden z pięciu Nowojorczyków był niewolnikiem i było wiele sporów między niewolnikami a ludźmi wolnymi, szczególnie po Rebelii Stono. Punkt krytyczny został osiągnięty w 1741r.

Tego roku trzynaście pożarów wybuchło w mieście, jeden z nich doszczętnie zniszczył Fort George. W obawie przed buntem nowojorskich niewolników biała populacja rozsiała plotki, że pożary były częścią wielkiego buntu, w którym niewolnicy zamordują białych, spalą miasto i przejmą kontrolę nad kolonią.

Rebelia Stono odbyła się kilka lat wcześniej, tak więc obawy przed powtórzeniem sytuacji nadal istniały w Ameryce Brytyjskiej. Szukając rozwiązania i w przekonaniu, że niewolnicy stanowią dla nich niebezpieczeństwo, przerażeni Brytyjczycy przesłuchali prawie 200 niewolników i oskarżyli ich o spisek. Pojawily sie plotki, że katolicy brali także udział w spisku i mieli zamiar wymordować protestantów, co jeszcze pogłębiło histerię. Bardzo szybko 200 ludzi zostało aresztowanych, w tym wielu niewolników.

Po kilku szybkich procesach w ratuszu, znanych jako New York Conspiracy Trials of 1741, rząd stracił siedemnastu mieszkańców Nowego Jorku. Trzynastu czarnych mężczyzn spalono na stosie a pozostałych, w tym czterech białych powieszono. Siedemdziesięciu niewolników sprzedano do Zachodnich Indii.

Nie było zbyt wiele dowodów na to, że jakikolwiek spisek rzeczywiście istniał.

Wydarzenia w Nowym Jorku w 1741 r., gdy panika białych kolonistów spowodowała represję i przemoc skierowaną przeciwko niewolnikom, ilustrują podziały rasowe w Ameryce Brytyjskiej.

Czy sądzisz, że niewolnictwo byłoby równie powszechne w Imperium Brytyjskim gdyby królowie James i Charles osobiście nie czerpali zystków z działań Royal African Company? Dlaczego tak, lub dlaczego nie?

Jak sądzisz, dlaczego biali koloniści zareagowali strachem i paranoją na możliwość buntu niewolników, nawet wtedy, gdy nie było żadnych dowodów spisku?

Wyobraź sobie, że jesteś niewolnikiem na statku płynącym przez Atlantyk. Co myślisz i czujesz? Jak wyobrażasz sobie swoją przyszłość?