If you're seeing this message, it means we're having trouble loading external resources on our website.

Jeżeli jesteś za filtrem sieci web, prosimy, upewnij się, że domeny *.kastatic.org i *.kasandbox.org są odblokowane.

Główna zawartość

Historia odkryta dzięki konserwacji kamienia z Rosetty

Gdy w 1799 r. odkryto kamień z Rosettty, wyryte na nim inskrypcje zostały natychmiast skopiowane. Nałożono na nie farbę drukarską, a następnie biały papier. Gdy został usunięty, powstała na nim dokładna kopia tekstu, choć w lustrzanym odbiciu. Od tego czasu przy użyciu najróżniejszych materiałów wykonano wiele takich kopii i "odbitek". Na powierzchni kamienia pojawiło się więc oczywiście wiele warstw różnych substancji pozostałych po tych zabiegach, mimo podejmowanych prób usuwania ich resztek. Od momentu wystawienia go w muzeum doszedł jeszcze do tego tłuszcz z wielu tysięcy rąk ludzi, którzy chcieli dotknąć słynnego zabytku.

Analiza kamienia z Rosetty

Możliwość zbadania i oczyszczenia kamienia z Rosetty pojawiła się, gdy ten słynny obiekt stał się w 1999 r. główną atrakcją wystawy Cracking Codes w Muzeum Brytyjskim. Gdy zaczęto prace mające doprowadzić do usunięcia wszystkiego, co nie jest oryginalnym starożytnym materiałem, kamień był czarny i pokryty białymi literami. W miarę postępu prac odkrywano różne substancje, które były poddawane analizie. Tłuszcz z ludzkich rąk, wosk karnauba pozostały po zabezpieczeniach wykonanych na początku XIX w. i farba drukarska z 1799 r. zostały usunięte przy pomocy bawełnianych wacików oraz mieszanki mydła, spirytusu mineralnego, acetonu i wody oczyszczonej. Wreszcie wacikami i wodą zmyto białą farbę nałożoną na litery w 1981 r. i pozostawioną aż do tego momentu dla ochrony powierzchni. Tylko mały fragment w lewym dolnym rogu na przedniej stronie kamienia nie został oczyszczony, żeby można było zobaczyć, jak wyglądał pokryty ciemnym woskiem z wypełnionymi białą farbą literami.
Kamień ma szaro-różowy odcień z różowym pasmem. Dziś widać ślady czerwonawego brązu na literach. Substancja ta została zbadana i stwierdzono, że to czysty minerał znany jako hydroksyapatyt, który swój kolor zawdzięczać może w tym przypadku śladowym domieszkom żelaza. Minerał mógł być nałożony celowo, jednak nie ma na to dowodów. Eksperci nie spotkali się dotychczas z zastosowaniem tej substancji w starożytnym Egipcie w charakterze pigmentu czy podkładu pod farbę.
Logo Muzeum Brytyjskiego
© Rada Powiernicza Muzeum Brytyjskiego

Chcesz dołączyć do dyskusji?

Na razie brak głosów w dyskusji
Rozumiesz angielski? Kliknij tutaj, aby zobaczyć więcej dyskusji na angielskiej wersji strony Khan Academy.