MIT wyjaśnia: jak działa wirtualna rzeczywistość? - film z polskimi napisami

[GRA MUZYKA] VALENTINE: Bardzo chciałabym móc powiedzieć, że cieszę się urlopem na plaży. Nie cieszę się. Jestem tutaj, w Bostonie, w MIT. W jaki sposób to małe pudełko kartonowe sprawiło, że poczułam jakbym była daleko od miejsca, gdzie aktualnie jestem. Jak to stworzyło wirtualną rzeczywistość? Teraz, jeśli otworzysz to pudełko, to nie jest skomplikowane. Znajduje się miejsce na telefon, a reszta wygląda jak okulary z dwoma plastikowymi soczewkami. Ten kawałek tutaj jest istotny by sprawić, bym czuła, że jestem wewnątrz filmu z telefonu. To kreuje obraz 3D. Obraz 3D nie jest skomplikowany. Mamy dwoje oczu oddalonych od siebie o 3 cale(7,62 centymetra) i z powodu tego rozdzielenia, każde z oczu widzi świat z nieco innej perspektywy. Nasz mózg łączy te dwa widoki i tworzy poczucie głębi. Wystaw kciuk i zamknij lewe oko. Teraz spróbuj zamknąć prawe. Czy zauważasz, jak Twój kciuk trochę skacze w lewo lub w prawo, kiedy zmieniasz oko? Teraz przybliż kciuk trochę do siebie i zrób to samo. Wydaje się, że skacze jeszcze bardziej, prawda? Zależnie od tego, jak blisko lub jak daleko wystawisz kciuk, on bedzie skacze bardziej lub mniej. Nasz mózg dostaje sygnał, jak daleko jest obiekt, zależnie od tego jak bardzo różni się w lewym i prawym oku, i to jest wizja 3D. Zamiast jednego obrazka pokrywającego cały ekran, to nagranie ma dwa różne obrazy wykonane dla każdego z oczu, które są nieco od siebie odsunięte. Obraz w kartonowym pudełku znajduje się w idealnej odległości do moich oczu i dzieli obraz na dwie części, po to aby każde oko skupiało się na jednym obrazku Ten typ nagrania - wyświetlacz stereoskopowy - symuluje to, co nasze oczy robią naturalnie i oszukuje nasz mózg, że to co widzimy to obraz 3D, poprzez tworzenie poczucia głębi. Ale karton w tym filmie robi więcej niż tworzenie wizji 3D. Kiedy obracasz głowę, on ujawnia nowy obszar nagrania. Telefon ma kilka czujników, które mierzą pozycję i kąt, coś w stylu GPS'a, więc może śledzić Twoje ruchy głowy i kiedy ruszasz głową, obraz na ekranie dostosowuje się, tak żebyś czuł się jakbyś nie patrzył tylko na film, ale właściwie do niego wszedł. Teraz, jeśli wirtualna rzeczywistość jest tak prosta jak wsunięcie telefonu do kartonowego pudełka, dlaczego nie żyjemy w wirtualnym świecie? Jest kilka powodów. Po pierwsze, rzeczywistość to coś więcej niż widzimy. Jeśli na prawdę chcę poczuć się jakbym była na plaży, jakie są inne elementy, które powinnam dodać? Poczucie piasku miedzy palcami, zapach słonej wody, Dźwięk wiatru. Dokładnie. Ale to są rzeczy, które są trudniejsze do odtworzenia niż wizja. Rzeczy jak haptyka, nauka o dotyku, pomoże nam lepiej zrozumieć nasze zmysły w celu symulowania ich w wirtualnej rzeczywistości. Poza tym, symulowanie innych zmysłów takich jak smak, zapach lub dotyk, mogą pomóc nam wyleczyć chorobę symulatorową, którą wiele ludzi na razie odczuwa w wirtualnej rzeczywistości. Ponadto, aby stworzyć odpowiednie środowisko, nawet jeśli jest wirtualne, wymagane jest dużo pracy. To dużo więcej niż zwykłe nagrywanie sceny z dwóch innych perspektyw by stworzyć wizje 3D. Musisz wykreować i uchwycić cały trójwymiarowy świat, gdzie możesz chodzić i poruszać głową w każdą możliwą stronę. Kilka firm produkuje specjalne oprogramowanie i kamery, ale to jest bardzo drogie i zabierające dużo czasu by wykonać to w wysokiej jakości. Wirtualna rzeczywistość jest na prawdę fajna, ale nawet jeśli może stworzyć idealną wirtualną rzeczywistość, to nie chcielibyśmy by zastąpiła tą prawdziwą. Dalej chcemy doświadczać pewnych rzeczy w prawdziwym życiu, na przykład śnieg. A jako społeczność, dopiero zaczynamy myśleć o etycznym i moralnym aspekcie tworzenia symulowanej rzeczywistości. Tak więc wirtualna rzeczywistość może wyglądać prosto, ale jest bardzo skomplikowana. Fajne jest to, że im lepiej rozumiemy wirtualną rzeczywistość oraz jak działają nasze zmysły, tym lepszą wirtualną rzeczywistość otrzymujemy.