Diagnoza niewydolności serca - film z polskimi napisami

Niewydolność serca to całkiem rozległa choroba. Jej ideą jest brak możliwości spełnienia wymagań organizmu, prawda? Jak diagnozujemy to schorzenie, jak jest ono wykrywane? Lekarze mogą tego dokonać na kilka sposobów. Pierwszy z nich polega na obrazowaniu serca. Zobaczeniu, jak ono wygląda. Możemy to zrobić wykonując zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej. Rentgen wykorzystuje promieniowanie elektromagnetyczne, które jest pochłaniane przez niektóre struktury bardziej niż przez inne. Dlatego na takim zdjęciu, kości mają kolor biały. Natomiast organy mogą mieć różne odcienie szarości. W taki sposób lekarz może wizualizować aktualny stan serca oraz płuc. Zazwyczaj, zaczyna on od znalezienia zarysu serca, tak? To czego szuka w sercu, to jakichkolwiek znaków jego nadbudowy, tego, czy wygląda na większe niż powinno być. Pamiętaj, w przypadku skurczowej i rozkurczowej niewydolności serca zaczyna się ono rozrastać. Co może zostać czasami rozpoznane na zdjęciu rentgenowskim. W kolejnym kroku lekarz może popatrzeć na Twoje płuca. Pamiętasz, że w lewostronnej niewydolności serca dochodzi do zatrzymania płynu w Twoich płucach. Ten płyn jest czasami widoczny na rentgenie. Co może być wskazówką dla lekarza, pozwalając stwierdzić, jak poważna jest niewydolność serca oraz czy jest lewostronna, czy nie. To był rentgen, kolejną techniką obrazującą, która jest czasami używana, jest nawet bardziej powszechna, to echokardiogram. Jeśli przyjrzymy się tej nazwie, jej pierwsza część "echo" mówi nam wiele o tej technice. Wykorzystuje ona fale dźwiękowe zamiast promieniowania elektromagnetycznego, jak w przypadku rentgena. Wchodząc w szczegóły, masz element nazywany transduktorem, który wysyła fale dźwiękowe. A następnie czeka, aż zostaną one odbite z powrotem, czyli czeka na echo. Znając pewne specyficzne cechy tkanki, takie jak szybkość przechodzenia przez nie fal dźwiękowych, możemy uzyskać ich obraz, a czasami nawet film w czasie rzeczywistym. I jako, że możesz widzieć, jak serce rusza się na tym filmie, taki test jest bardzo wartościowy w przypadku mierzenia zdolności pompującej serca. Lub objętości wyrzutowej. Która, jak pamiętasz, jest procentem krwi wytłoczonej z serca z każdym jego uderzeniem. Poprzez pomiar frakcji wyrzutowej, echokardiogram jest bardzo użytecznym narzędziem dla lekarza, który pomaga im odkryć z jakim rodzajem niedoczynności serca mamy do czynienia. W przypadku rozkurczowej niewydolności, pamiętasz, że masz ograniczoną frakcję wyrzutową. Natomiast w skurczowej niewydolności, Twoja objętość wyrzutowa jest zazwyczaj mniejsza od normalnej. Dobra, oprócz technik obrazujących, inne testy pozwalające na zbadanie stanu serca, to badania krwi. Badając krew, patrzymy na określone substancje, które są wydzielane lub towarzyszą niewydolności serca. Jedną ze szczególnych jest mózgowy peptyd natriuretyczny. W skrócie będę na niego mówił BNP. BNP jest ważnym wskaźnikiem, ponieważ jest wydzielany przez komory serca, w odpowiedzi na intensywne rozciąganie komórek mięśniowych i zmiany w ciśnienie krwi przepływającej przez komory. Pamiętaj, w przypadku niewydolności serca, ciśnienie w komora ma tendencje do wzrastania, zgadza się? Powoduje to rozciągnięcie się mięśni i powiększenie serca. Gdy do tego dojdzie, komory serca wydzielają BNP do krwi. Im bardziej ciężka niewydolność serca występuje, tym bardziej rozciągają się komory serca, i więcej BNP jest wydzielane. Ma to sens, jeśli weźmiemy małą próbkę krwi, może ją przeanalizować i zobaczyć, ile BNP jest w niej obecne. Ilość BNP poniżej 100 pg/ml oznacza brak niewydolności serca. Jest to naprawdę bardzo mała ilość, ale wciąż możliwa do detekcji. Ilość NBP pomiędzy 100, a 300 pg/ml może oznaczać występowanie niewydolność serca. Pomiędzy 300, a 900 występuje w przypadku umiarkowanej niewydolności serca. Natomiast wartość powyżej 900 pg/ml oznacza, ciężką niewydolność serca. Oprócz obrazowania oraz testów krwi, lekarze często wykorzystują pare innych systemów klasyfikacji, dotyczących tego, jak ciężkie są występujące objawy. Dzięki temu mogą dobrać najlepsze sposób leczenia dla każdego pacjenta. Pierwszym z nich jest test wysiłkowy, który opisywany jest przez skalę Nowojorskiego Towarzystwa Kariologicznego, w skrócie skalę NYHA. Pokazuje ona, jak dobrze reagujesz na wysiłek fizyczny. Wiemy, że im więcej aktywności i zmęczenia, tym większe Twój organizm ma zapotrzebowanie na krew, tak? W zależności od tego, jak dobrze Twoje serce odpowiada na zwiększone zapotrzebowanie wynikające ze zwiększonej aktywności, możemy ocenić, jak bardzo zaawansowana jest niewydolność serca. Lekarz może monitorować Cię podczas spaceru lub na bieżni, podczas jazdy na rowerze. Pierwsza klasa I to brak ograniczenia w aktywności fizycznej. Oznacza to, że wykonywana aktywność nie wymaga i nie powoduje dodatkowego zmęczenia, palpitacji, czy skróconego oddechu. Klasa II to pewne ograniczenia w aktywność fizycznej. Oznacza ona, że podczas odpoczynku nie masz żadnych objawów, ale normalna aktywność fizyczna skutkuje pojawieniem się niektórych objawów niewydolność serca. W przypadku klasy III pojawia się wiele objawów podczas aktywności fizycznej. Jednak nie ma żadnych podczas odpoczynku. Klasa IV wskazuje na całkowity brak zdolności do podjęcia jakiejkolwiek aktywności fizycznej, bez wystąpienia objawów. Co więcej, objawy te występują nawet podczas odpoczynku. Drugim rodzajem klasyfikacji jest system AHA opisujący etapy niewydolności serca. Ten system oparty jest na tym, jakie zmiany strukturalne serca zachodzą w przypadku danego pacjenta. W fazie A, pacjent może być w grupie ryzyka narażonej na niewydolność serca. Jednak w jego sercu, nie występują żadne zmiany strukturalne. Może to być pacjent z cukrzycą lub wysokim ciśnieniem krwi. Jednak nie ma żadnych zmian w funkcjonowaniu serca. Nie występują objawy jego niewydolności. W fazie B, pacjent może mieć niektóre z mierzalnych zmian strukturalnych chorób serca. Objętość wyrzutowa może być obniżona, lub komory serca mogą być powiększone. W przypadku fazy B, objawy niewydolności serca wciąż się nie rozwijają. W fazie C, zarówno strukturalne zmiany w serca, jak i objawy niewydolności tego organu są widoczne. Ostatecznie, faza D wskazuje na zaawansowaną chorobę serca oraz nieprzerwane objawy niewydolności. Ta faza zazwyczaj wymaga agresywnego leczenia i interwencji lekarzy. Używając tych dwóch systemów, lekarze mogą w najlepszy sposób dobrać rodzaj leczenia każdego pacjenta, w zależności od tego, na jakim etapie choroby się znajduje.