Częstoskurcz nadkomorowy (SVT) — film z polskimi napisami

Częstoskurcz nadkomorowy, znany też jako SVT, to patologicznie przyspieszona akcja serca. Słowo „nadkomorowy” jest tu bardzo istotne, bo chodzi o coś, co powstaje ponad komorami. To jest ludzkie serce. Na zielono zaznaczam na nim komory. Wróćmy do hasła „nadkomorowy”. Jak mówiłam, chodzi o to, że nieprawidłowy rytm powstaje powyżej komór, a w zasadzie powyżej węzła AV, który mamy tu zaznaczony na pomarańczowo. Węzeł AV to jeden z głównych elementów układu bodźcoprzewodzącego. Natomiast częstoskurcz to akcja serca powyżej 100 na minutę. W spoczynku, akcja serca nie powinna przekraczać 100. U osób młodych waha się zwykle między 50 a 80 na minutę. Bardzo ważne jest to, że 100 odnosi się do akcji w spoczynku. W innych sytuacjach, powyżej 100 na minutę może być zupełnie normalne. Powiedzmy, że mamy tu osobę, która biegnie sprint na 200 metrów. Jej mięśnie ciężko pracują i potrzebują dużo tlenu. Dlatego serce przyspiesza swoją pracę, by zapewnić tlen zarówno tym mięśniom, jak i pozostałym tkankom organizmu. W takiej sytuacji, akcja powyżej 100 nie jest niczym nadzwyczajnym. Jest także normalna dla silnie emocjonalnych sytuacji, jak na przykład strach. Wyobraź sobie, że masz lęk wysokości i wjeżdżasz na najwyższy rollercoaster na świecie. Na jego szczycie, twoje serce na pewno biłoby bardzo szybko. Dzieje się tak dlatego, że w sytuacjach stresowych organizm wysyła sygnały chemiczne stymulujące pracę serca. Akcja powyżej 100 na minutę też jest wtedy czymś naturalnym. Z kolei w przypadku częstoskurczu nadkomorowego mamy do czynienia z sytuacją, gdy akcja przekracza 100 na minutę w spoczynku, a nie w czasie biegu, czy pod wpływem silnych emocji. A jakie są objawy SVT? Można mieć SVT i nawet o tym nie wiedzieć, Może być on bezobjawowy, asymptomatyczny. Osoby, które mają objawy mogą skarżyć się na zbyt silne bicie serca, czyli kołatanie serca. Niektórzy czują się tak, jakby serce miało im wyskoczyć z piersi. Czują jego bicie. Kiedy serce bije szybko i mocno przez dłuższy czas może też pojawić się ból. Ból w klatce piersiowej to dość częsty objaw. Szybkie bicie serca może też powodować lęk. Zatem lęk również jest objawem SVT. Część osób odczuwa duszność. A część osób miewa zawroty głowy, albo poczucie, że zaraz omdleją. Skąd zawroty głowy? Pamiętaj, że serce pracuje jak pompa. Pompuje krew do wszystkich narządów organizmu. W fazie rozkurczu napełnia się krwią, a w czasie skurczu wyrzuca krew do narządów, dzięki czemu otrzymują niezbędny im tlen. Gdy serce bije naprawdę szybko, nie zdąża nabrać odpowiedniej ilości krwi. W takiej sytuacji, dopływ krwi do narządów, w tym mózgu, może być ograniczony. Dlatego mogą pojawiać się zawroty głowy, a nawet utraty przytomności, choć nie jest to typowe dla SVT. Natomiast zawroty głowy zdarzają się dość często. Jak diagnozuje się SVT? Same objawy to za mało, by rozpoznać SVT, ale naprowadzają one lekarza na to, że może to być ta jednostka chorobowa. Przy podejrzeniu częstoskurczu nadkomorowego, lekarz zleci wykonanie EKG. EKG dostarcza informacje o aktywności elektrycznej serca. Nie tylko jest ono wymagane do rozpoznania, ale mówi też, z jakim typem SVT mamy do czynienia. Istotne jest też to, że jak każdy nieprawidłowy rytm serca, SVT może się pojawiać i znikać. Stąd pacjent może mieć objawy SVT w domu, a po przyjściu do lekarza już nie, bo serce mogło powrócić do prawidłowego rytmu. W takim wypadku EKG będzie prawidłowe. Jeśli EKG jest w porządku, ale pacjent zgłasza objawy arytmii, takie jak kołatania serca, duszność, zawroty głowy i istnieje silne podejrzenie SVT, można wysłać pacjenta do domu z przenośnym EKG, które będzie monitorować pracę serca przez kilka kolejnych dni. Jeśli urządzenie wykryje nieprawidłowy rytm serca, zaalarmuje lekarza i zarejestruje zapis EKG. SVT ma kilka różnych wariantów, więc wyróżnia się też różne czynniki ryzyka. Niektóre osoby mają mutacje genetyczne komórek serca, a więc zaburzenia na poziomie komórkowym. Mogą to być też patologie strukturalne spowodowane zużyciem narządu w ciągu życia. Kolejnym czynnikiem ryzyka jest choroba wieńcowa. Naczynia wieńcowe są tymi, które zaopatrują komórki serca w tlen. Z biegiem czasu mogą się one blokować, co utrudnia dopływ krwi do serca. Wieloletnia choroba wieńcowa doprowadza do przewlekłej niewydolności serca, czyli stanu, kiedy funkcje serca są ograniczone i nie może ono efektywnie pompować krwi do tkanek. Przyczyna może też leżeć poza sercem, między innymi w płucach. Osoby z POChP, przewlekłą obturacyjną chorobą płuc mają wyższe ryzyko SVT. POChP najczęściej dotyka osób, które przez wiele lat paliły papierosy. Zatorowość płucna, czyli zatkanie naczyń płucnych, również zwiększa ryzyko SVT. Do pozasercowych czynników ryzyka należą ponadto: przewlekły alkoholizm, nadczynność tarczycy, w której tarczyca produkuje zbyt dużą ilość hormonów, a także duże dawki niektórych leków, w tym teofiliny i glikozydów nasercowych.