Czym jest depresja?

Czym jest depresja?

Jak pracuje twój mózg przez większość czasu?

Co może pójść nie tak?

Objawy:

• uczucie przygnębienia lub smutku przez większość czasu
• poczucie, że życie nie jest już fajne i przyjemne
• utrata zainteresowania sprawami, które wcześniej były ważną częścią życia
• zmiany w apetycie i wadze, jak jedzenie znaczenie więcej i przybieranie na wadze, lub niejedzenie w ogóle
• zmiany w jakości snu lub czasie trwania snu, jak spanie mniej, lub spanie więcej, ale budzenie się dalej zmęczonym
• zmiany w rozmowności, na przykład o wiele mniejsza rozmowność
• pobudzenie psychoruchowe, jak wykręcanie rąk, chodzenie tam i z powrotem, uderzanie stopą o podłogę
• uczucie bycia bezwartościowym lub poczucie winy
• niska samoocena
• myślenie o śmierci lub życzenie sobie śmierci

• częste, intensywne lub długotrwałe myśli wyobrażające samobójstwo, lub myśli o zabiciu samego siebie
• stwierdzenie, że nie ma powodu, żeby żyć
• uczucie bycia w pułapce lub bycia ciężarem dla innych
• wzrost spożywania alkoholu lub używanie narkotyków
• rozdawanie swoich rzeczy oraz pożegnanie w sposób, który wydaje się ostateczny

Co wywołuje depresję?

• Czynniki biologiczne: jeśli ktoś w twojej rodzinie miał zaburzenia nastroju, jak depresja, to jest o wiele większa szansa, że też ci się to zdarzy. Nawet inne choroby psychiczne, takie jak schizofrenia czy alkoholizm, zwiększają ryzyko zachorowania na depresję.
• Czynniki psychologiczne: stresujące lub negatywne wydarzenia życiowe, takie jak śmierć w rodzinie, rozwód, utrata pracy, często są czynnikiem wyzwalającym pojawienie się depresji. Kiedy doświadczasz stale i chronicznie traumatycznych wydarzeń lub stresu, masz o wiele większe prawdopodobieństwo wystąpienia depresji.
• Czynniki behawioralne: zwiększone spożywanie alkoholu lub narkotyków lub leków (nieprzepisanych przez lekarza, lub w zbyt dużych dawkach) może doprowadzić do rozwinięcia depresji, a często pogarsza jej objawy.
• Czynniki społeczne: brak wsparcia otoczenia, takiego jak znaczące relacje z rówieśnikami lub rodziną, wiązany jest z objawami depresji.

Jak często występuje depresja?

Czy możliwe jest zapobieganie depresji?

Jak leczy się depresję?

• Leki na zaburzenia depresyjne nazywane są antydepresantami. Antydepresanty poprawiają działanie neuroprzekaźników w mózgu. Niektóre skupiają się na blokowaniu reabsorbcji określonych neuroprzekaźników. Do tej kategorii zaliczają się inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i norepinefryny (SNRI), i inhibitory wychwytu zwrotnego norepinefryny i dopaminy (NDRI). Inne antydepresanty, jak inhibitory monoaminooksydazy (MAOI) skupiają się na zwiększaniu poziomu neuroprzekaźników dzięki regulacji enzymu (nazywanego monoaminooksydazą), który zwykle uczestniczy w ich reabsorbcji w mózgu.
• Innym sposobem leczenia depresji jest terapia elektrowstrząsami, czyli ECT, która polega na umieszczeniu elektrod na głowie człowieka, które przepuszczają prąd elektryczny przez jego mózg. Jest to często używane jako sposób na poprawienie funkcjonowania neuroprzekaźników kiedy danej osobie nie pomagają antydepresanty.

• Psychoterapia nie zajmuje się podstawowymi przyczynami depresji, ale może poprawić funkcjonowanie podczas i po epizodach depresyjnych. Jedną z najbardziej efektywnych form psychoterapii w przypadku depresji jest terapia poznawczo-behawioralna (CBT). CBT skupia się na zidentyfikowaniu negatywnych myśli, emocji, przekonań i zachowań, oraz zastępowaniu ich bardziej pozytywnymi. Pomaga to pacjentom radzić sobie z dawnymi urazami jak również z nowymi stresującymi sytuacjami. Inne formy terapii skupiają się na poprawie związków społecznych i przyjmowaniu długoterminowych celów. Psychoterapia często połączona jest z przyjmowaniem leków i innymi formami leczenia psychiatrycznego.
  Leczenie behawioralne:
• Interwencje behawioralne w przypadku depresji zwykle polegają na rozwijaniu zdrowych nawyków życiowych, jak wykonywanie ćwiczeń fizycznych, medytacja, słuchanie muzyki, zdrowe odżywianie i trzymanie się określonego schematu snu.

Weź pod uwagę:

• Ludzie na całym świecie doświadczają zaburzeń nastroju, ale w niektórych kulturach do ich opisania nazywane są różne określenia. Na przykład w Ameryce Łacińskiej używa się słowa "susto" do określenia choroby psychicznej z objawami podobnymi do depresji. Susto pojawia się, kiedy osoba przechodzi w swoim życiu wydarzenie tak traumatyczne, że jej dusza opuszcza jej ciało. Może to powodować problemy z apetytem, snem, uczucia smutku i niskie poczucie własnej wartości, zmniejszone zainteresowanie aktywnościami, a czasami skutkuje samobójstwem lub śmiercią. Więc kiedy myślisz o depresji, pamiętaj o różnicach kulturowych i kontekście - może to ci pomóc lepiej zrozumieć w jaki sposób choroba może się rozwijać i być leczona w konkretnych populacjach.
• Chociaż depresja jest uleczalną chorobą psychiczną, wiele osób unika szukania leczenia. Dlaczego? W Polsce częstą przyczyną jest stygmatyzacja depresji i innych chorób psychicznych. W naszej kulturze ludzie wierzą często, że depresja jest oznaką słabości lub złego nastawienia, a czasami wręcz lenistwa - wiele osób nie wie (lub nie rozumie), że depresja jest rzeczywistym medycznym problemem. W wyniku takiej sytuacji osoby, które doświadczają depresji, mogą myśleć, że coś jest z nimi nie tak - czują się winne, nie mają nadziei, lub się wstydzą, że nie mogą po prostu "wziąć się w garść." Żeby pomóc w zmianie negatywnych założeń na temat depresji, powinniśmy zacząć myśleć i mówić o depresji w ten sam sposób, w jaki mówimy o innych problemach medycznych. Jeśli u kogoś zdiagnozowano nowotwór, to czy nie zachęcilibyśmy tej osoby do podjęcia chemioterapii lub radioterapii? Gdyby ktoś poważnie poparzył sobie rękę, to czy nie zawieźlibyśmy go do szpitala? Kiedy spojrzymy na chorobę psychiczną z tej samej perspektywy, możemy dać ludziom z depresją odwagę do szukania leczenia i pomocy.