Patofizjologia zapalenia oskrzelików — film z polskimi napisami

Już dawno zauważyłem, że aby zrozumieć chorobę trzeba dobrze zrozumieć jej patofizjologię. trzeba dobrze zrozumieć jej patofizjologię. Dlatego w tym filmie postaram się wytłumaczyć patofizjologię zapalenia oskrzelików. Najprościej mówiąc, zapalenie oskrzelików to po prostu stan, kiedy oskrzeliki, czyli końcowe odcinki dróg oddechowych objęte są stanem zapalnym. Przedstawiłem to na rysunku. To bardzo powszechne schorzenie wirusowe, zwłaszcza u dzieci poniżej drugiego roku życia. zwłaszcza u dzieci poniżej drugiego roku życia. Powodowane jest ono głównie przez wirus RSV. RSV jest odpowiedzialny za ponad 75% przypadków zapalenia oskrzelików, RSV jest odpowiedzialny za ponad 75% przypadków zapalenia oskrzelików, są też jednak inne i warto wspomnieć o dwóch najważniejszych. Są to MPV, czyli metapneumowirus oraz wirusy paragrypy. W przebiegu choroby wyróżnia się dwa etapy. Pierwszy obejmuje górne drogi oddechowe, natomiast drugi - dolne drogi oddechowe. Na wczesnych etapach zakażenia RSV atakuje nabłonek górnych dróg oddechowych, zaznaczony tutaj na niebiesko. Nabłonek wyściela wszystkie te przestrzenie. Zostaje on objęty stanem zapalnym i to właśnie zapalenie w obrębie górnych dróg oddechowych odpowiada za wczesne objawy choroby, odpowiada za wczesne objawy choroby, jak katar i zatkany nos. Ale na tym niestety się nie kończy. Infekcja wirusowa obejmująca tylko górne drogi oddechowe to przeziębienie. Infekcja wirusowa obejmująca tylko górne drogi oddechowe to przeziębienie. Infekcja wirusowa obejmująca tylko górne drogi oddechowe to przeziębienie. W zapaleniu oskrzelików wirus wędruje niżej powodując reakcję zapalną w najdalszych partiach drzewa oskrzelowego. powodując reakcję zapalną w najdalszych partiach drzewa oskrzelowego. Spójrzmy na ten schemat układu oddechowego. Spójrzmy na ten schemat układu oddechowego. Stan zapalny oskrzelików wiąże się z obrzękiem znajdującego się tam nabłonka. wiąże się z obrzękiem znajdującego się tam nabłonka. Jak widzisz, obrzęk powoduje zwężenie światła dróg oddechowych. Zaznaczę to też w tym miejscu. Opowiem też o innym procesie, który ma wtedy miejsce. Otóż komórki objęte stanem zapalnym wydzielają nadmiar płynu, który gromadzi się w oskrzelikach i dodatkowo blokuje ich światło. Mówimy wtedy o czopach śluzowych. Uniemożliwiają one przepływ powietrza przez oskrzeliki. Uniemożliwiają one przepływ powietrza przez oskrzeliki. Obrzęk i nadmiar wydzieliny odpowiadają za objawy zapalenia oskrzelików Obrzęk i nadmiar wydzieliny odpowiadają za objawy zapalenia oskrzelików ze strony dolnych dróg oddechowych. Są to świszczący oddech i zjawisko pułapki powietrznej. Żeby lepiej wytłumaczyć o co chodzi przestawię patofizjologię tego procesu nieco bardziej szczegółowo. Spójrzmy na pierwszy schemat. Pokazuje on mechanizm świstu. Widać jak stan zapalny oskrzelików doprowadza do zwężenia ich światła. W takiej sytuacji, żeby odpowiednia ilość tlenu dostała się do płuc w takim samym czasie jak w normalnych warunkach powietrze musi przemieszczać się znacznie szybciej. Powietrze musi przepływać bardzo szybko zarówno do płuc jak i z powrotem. Ten szybki przepływ powietrza przez oskrzeliki jest słyszalny poprzez stetoskop właśnie jako świst. Świst opisywany jest jako wysoki dźwięk słyszalny głównie w czasie wydechu. Ale ciężko jest sobie wyobrazić dżwięk, więc puszczę nagranie. (świst) Jak widzisz, podstawy patofizjologiczne świstu są dość jasne. Jak widzisz, podstawy patofizjologiczne świstu są dość jasne. To po prostu efekt szybkiego przepływu powietrza przez wąską przestrzeń. Mechanizm pułapki powietrznej jest nieco bardziej skomplikowany. Jak mówiłem, nabłonek oskrzelików ulega zakażeniu i zapaleniu. Z czasem, zainfekowane komórki zaczynają umierać. Narysuję kilka takich komórek. Obumarłe komórki gromadzą się wewnątrz pęcherzyków płucnych formując jedną masę, nazywaną tkanką martwiczą. nazywaną tkanką martwiczą. W czasie oddychania, wnikające do płuc powietrze popycha tą masę tkankową jeszcze głębiej do pęcherzyków. popycha tą masę tkankową jeszcze głębiej do pęcherzyków. To akurat dobrze, bo dzięki temu tlen może dostać się do środka, wypełnić pęcherzyki i znaleźć sobie miejsce na wymianę gazową. Problem zaczyna się wraz z wydechem. Wypływające powietrze wypycha masę do oskrzelików i blokuje ich światło, przez co powietrze nie może opuścić płuc. Więc pęcherzyki pozostają powiększone. Dziecko bierze kolejny oddech i dzieje się dokładnie to samo. Dziecko bierze kolejny oddech i dzieje się dokładnie to samo. Podczas wdechu powietrze rozpycha pęcherzyki, Podczas wdechu powietrze rozpycha pęcherzyki, a podczas wydechu tkanka martwicza zatyka oskrzeliki i nie daje wypuścić powietrza z płuc. tkanka martwicza zatyka oskrzeliki i nie daje wypuścić powietrza z płuc. Więc z czasem tkanka martwicza zaczyna zachowywać się jak zastawka, która przepuszcza powietrze tylko do środka pęcherzyków płucnych, a nie pozwala ich opuścić, doprowadzając do ich rozdęcia. Dzieje się tak w całych płucach, przez co ulegają one rozdęciu. Nazywamy to pułapką powietrzną. Jeśli ten proces jest bardzo nasilony to w badaniu fizykalnym widać, że klatka piersiowa dziecka jest powiększona. Widać to też na RTG jako rozdęcie płuc. Mimo wszystko, pęcherzyki starają się prowadzić dalej wymianę gazową, Mimo wszystko, pęcherzyki starają się prowadzić dalej wymianę gazową, jednak "zastawka" sprawia, że zużyte powietrze nie opuszcza pęcherzyków. że zużyte powietrze nie opuszcza pęcherzyków. Z powodu niższego ciśnienia parcjalnego tlenu w pęcherzykach znacznie mniejsza ilość tlenu jest w stanie przedostać się do krwi. znacznie mniejsza ilość tlenu jest w stanie przedostać się do krwi. Zbyt niska zawartość tlenu we krwi tętniczej to hipoksemia. Zbyt niska zawartość tlenu we krwi tętniczej to hipoksemia. Kiedy organizm ma do dyspozycji mniej tlenu, kompensuje to na dwa sposoby. Po pierwsze, akcja serca przyspiesza i po drugie, zwiększa się częstość oddechów. Ma to sens, bo żeby dostarczyć do tkanek taką samą ilość tlenu przy zmniejszonej jego ilości we krwi przy zmniejszonej jego ilości we krwi przez tkanki musi przepływać więcej krwi, więc serce musi pompować ją szybciej. Oddech przyspiesza, bo organizm stara się dostarczyć możliwie jak najwięcej tlenu. Niestety, szybka akcja serca, jak i szybkie oddechy zużywają mnóstwo energii. Sprawia to, że dziecko szybko ulega zmęczeniu. Sprawia to, że dziecko szybko ulega zmęczeniu. Hipoksemia w połączeniu ze znacznym zmęczeniem to zły znak. Hipoksemia w połączeniu ze znacznym zmęczeniem to zły znak. W takiej sytuacji mózg zaczyna "wyłączać" niektóre części ciała, żeby zaoszczędzić tlen i energię na rzecz podstawowych funkcji życiowych. Zaczynają się pojawiać zaburzenia świadomości. Dziecko tracące świadomość jest nie tylko zmęczone i śpiące. Dziecko tracące świadomość jest nie tylko zmęczone i śpiące. Ono przestaje reagować na bodźce. Jeśli spróbujemy je obudzić może otworzyć oczy, ale zaraz później znowu zasypia. Każde dziecko prezentujące podobne objawy powinien zobaczyć lekarz, bo konieczne może być leczenie w warunkach szpitalnych.