Globalne cyfrowe nierówności

Wiele osób uważa, że dostęp do Internetu powinien stać się podstawowym prawem człowieka: każdy powinien mieć równy dostęp do informacji i możliwości dostępnych przez komputery z dostępem do Internetu.

Niestety istnieje zróżnicowanie w dostępie do komputerów i Internetu. Niektórzy ludzie nie mają żadnych urządzeń komputerowych, niektórzy mają szybki Internet na swoim komputerze domowym, a wiele osób jest gdzieś po środku. Ta różnica w dostępie nazywana jest wykluczeniem cyfrowym i często wynika z czynników społeczno-ekonomicznych, geograficznych lub demograficznych.

Zacznijmy od spojrzenia na „globalne wykluczenie cyfrowe", na różnice pomiędzy poszczególnymi krajami całego świata.

Ta animacja przedstawia korzystania z adresów IP w 2013 r., obraz ten daje nam możliwość zrozumienia różnic w dostępie do Internetu na całym globie:

Aby jednak naprawdę zrozumieć globalne wykluczenie cyfrowe , musimy wejść w szczegóły i przyjrzeć się statystykom poszczególnych krajów.

Ta mapa pokazuje odsetek osób korzystających z Internetu w każdym kraju na świecie w 2016 r.:

W Norwegii 96% ludności korzystało z Internetu. W Somalii odsetek ten spada do poziomu 2%.

Następna mapa obrazuje średnią prędkość połączeń internetowych w poszczególnych krajach w 2019 r.:

Pobranie filmu o wielkości 5GB zajęłoby średnio: w Jemenie 30 godzin, 1 minutę i 40 sekund, na Tajwanie tylko 8 minut.

🤔Jak szybkie jest twoje łącze internetowe? Jak życie się zmienia , jeśli połączenie z Internetem będzie dużo szybsze lub dużo wolniejsze?

W każdym kraju budowa potrzebnej do zapewnienia szybkiego Internetu jest inwestycją gospodarczą, realizowaną albojako inwestycja publiczna przez rząd, albo jako inwestycja prywatna przez firmy zapewniające dostęp do Internetu. Dlaczego dzieje się tak, że jedne kraje lub przedsiębiorstwa podejmują się takich inwestycji, a inne nie?

Najbardziej oczywistą odpowiedzią są pieniądze: nie wszystkie kraje mają budżet na budowę infrastruktury internetowej, ale istnieją również inne czynniki.

Sieci internetowe wymagają infrastruktury fizycznej: kabli między połączonymi budynkami, kabli łączącymi jeden region geograficzny z zasobami Internetu.

Liczne czynniki geograficzne utrudniają zbudowanie internetowej sieci kablowej w danym kraju:

Wielkość kraju. Tajwan ma najwyższą średnią prędkość transmisji na świecie, ale jest jednocześnie jednym z najmniejszych krajów świata. Brazylia ma niską średnią prędkość transmisji, ale jest również 237 razy większa od Tajwanu; potrzebuje większej infrastruktury fizycznej, aby pokryć cały swój obszar.

Państwa wyspiarskie. Tonga to państwo składające się z 76 wysp na Pacyfiku. Mieszkańcy Tonka do 2013 r., kiedy zainstalowano tam światłowód o długości 514 mil, mieli bardzo powolną prędkość transmisji w Internecie. Gdy światłowód ten został przypadkowo zniszczony przez statek, wyspy straciły Internet na 12 dni. Małe kraje wyspiarskie mają często mniej połączeń z Internetem niż duże kraje położone na stałym lądzie. ${}^1$‍

Trudne ukształtowanie terenu. W Nepalu mieszkańcy mają łatwy dostęp do szybkiego Internetu w stolicy kraju: Kathmandu. Jednak dużo trudniej jest doprowadzić infrastrukturę do wielu górskich regionów Nepalu, a zatem średnia prędkość Internetu jest nadal dość niska. ${}^2$‍

🤔W jaki sposób kraje rozwinięte mogłyby pomóc innym krajom w poprawie ich infrastruktury internetowej? W jaki sposób jeden kraj odnosi korzyści z faktu korzystania z Internetu przez inny kraj?

Internet jest potężnym narzędziem komunikacji i wolności wyrażania siebie, umożliwienie użytkownikom komunikowania się z innymi ludźmi na całym świecie i dzielenia się swoimi opiniami. Niestety niektóre rządy czują się zagrożone tą swobodą wypowiedzi i podejmują wysiłki w celu ograniczenia dostępu do Internetu.

Korea Północna - państwo które został prawie całkowicie odcięte od światowego Internetu w pełnym tego słowa znaczeniu. W 2015 r. Sekretarz stanu John Kerry zauważył, że Korea Północna ma „najniższy poziom dostępu do Internetu na świecie oraz najbardziej sztywną i scentralizowaną władzę. ${}^3$‍

W Korei Północnej istnieje tylko jeden dostawca usług internetowych który jest spółką rządu Korei Północnej i firmy z Tajlandii. Do tego dostawcy usług internetowych przydzielono tylko 1 024 adresy IP, co ogranicza liczbę możliwych połączeń między Koreą Północną a resztą światowego Internetu. Dostęp do Internetu jest ograniczony do urzędników rządowych i obcokrajowców. ${}^4$‍

W 2016 r. na północnokoreańskich adresach IP znajdowało się tylko 28 publicznie dostępnych stron internetowych. w porównaniu z ponad milionem stron internetowych w sąsiadującej Korei Południowej. ${}^4$‍

Według źródeł w Korei Północnej istnieje ogólnokrajowy o nazwie Kwangmyong zapewniający dostęp do kilku tysięcy stron internetowych. Ponieważ istnieje bardzo niewiele komputerów poza stolicą Pjongjang, a większość komputerów znajduje się w budynkach kontrolowanych przez rząd, szacuje się, że tylko 10% ludności używa Kwangmyong.

Ponieważ nie ma łatwego sposobu komunikowania się z obywatelami Korei Północnej, nie wiemy, jak wielu Koreańczyków Północnej wie o istnieniu światowego Internetu i o tym jakich jest rozmiarów w porównaniu do ich lokalnego intranetu.

W innych krajach rządy poszukują sposobów na zamknięcie dynamicznie rozwijającego się Internetu, zwłaszcza w czasach niepokojów społecznych.

W listopadzie 2019 r. Iranu wyłączył dostęp do Internetu po serii protestów przeciw wzroston cen paliwa. NetBlocks.org monitorował łączność sieciową w Iranie i ustalił, że dostęp został ograniczony do około 5% przez pięć dni.

NetBlocks.org nazwał irańskie wyłączenie Internetu " najdotkliwszym wyłączeniem pod względem złożoności technicznej i zakresu śledzonym przez NetBlocks, w porównaniu do innych krajów ." ${}^6$‍

Iran jest dużym krajem z wieloma dostawcami usług internetowych, a protokoły internetowe zostały opracowane tak, aby były odporne na błędy, po prostu wyłączenie Internetu nie jest takie łatwe. Początkowe spadki na powyższym wykresie mogły być pierwszymi próbami irańskich dostawców usług internetowych obejścia odpornych na błędy własnych mechanizmów przywracania systemu.

Niektóre kraje drażni fakt, że trudno jest wyłączyć Internet i starają się wprowadzić „wyłącznik główny”, jednolity mechanizm wyłączenia ruchu internetowego w całym kraju.

Rosja jest jednym z krajów, który poczynił ostatnio postępy w kierunku wyłącznika głównego, za pomocą ustawy z 2019 r. umożliwiającej rządowi zamknięcie dostępu do Internetu „w sytuacji nadzwyczajnej”.

Aby stworzyć technicznie działający główny wyłącznik internetu prawo wymaga od wszystkich dostawców usług internetowych kierowania ruchu przez punkty kontrolowane przez rząd oraz instalowanie oprogramowania, które może monitorować i filtrować ruch za pomocą technologii „głębokiej kontroli pakietów”. Rosja planuje również budowę własnego systemu DNS, tak aby nie była już uzależniona od zagranicznych serwerów DNS do adresowania nazw domen. ${}^8$‍

Jeżeli rząd rosyjski osiągnie sukces, wtedy możliwe będzie zablokowanie dostępu swoich obywateli do globalnego Internetu przy jednoczesnym zachowaniu dostępu do rosyjskich stron internetowych. Prezydent Rady Federacji Rosyjskiej Leonid Levin powiedział:

Nie wszyscy obywatele Rosji są jednak przekonani, że kiedy ustawa została po raz pierwszy przygotowana w marcu, doszło do wybuchu protestów w Rosji. Aktywista Siergiej Boiko powiedział to do tłumu protestujących:

🤔Czy istnieją okoliczności w których byłoby wygodnie dla rządu twojego kraju ograniczyć dostęp do internetu?

🙋🏽🙋🏻‍♀️🙋🏿‍♂️Masz pytania związane z tym zagadnieniem? Możesz zadać swoje pytanie poniżej!