Handel transatlantycki

Do którego z nich łatwiej się dostać: do miasta oddalonego o 10 mil po drugiej stronie pasma górskiego, czy do miasta oddalonego o 3000 mil po drugiej stronie oceanu? Dziś nie ma wątpliwości, że pobliskie miasto byłoby łatwiejsze, ale przed upowszechnieniem się samochodów i kolei podróż morska była o wiele łatwiejszą perspektywą niż podróż przez zdradziecki ląd. W epoce kolonialnej Ocean Atlantycki służył jako autostrada między Europą, Afryką i Amerykami, łącząc sieć ludzi, surowców, gotowych towarów, kupców i żeglarzy, którzy przynosili bogactwo imperiom kolonialnym.

Generowanie bogactwa dla kraju macierzystego było pierwszym i najważniejszym powodem europejskiej kolonizacji w obu Amerykach. W tej epoce ekonomiczna teoria merkantylizmu sugerowała, że potęga narodu zależała od korzystnego bilansu handlowego: to znaczy, że eksportowano więcej niż importowano.

Zakładanie kolonii promowało merkantylistyczne cele na dwa sposoby: po pierwsze, kolonie zapewniały krajowi macierzystemu tanie dostawy surowców (drewna, cukru, tytoniu, futer, by wymienić tylko kilka), a po drugie, kolonie służyły jako rynek zbytu dla gotowych towarów (mebli, broni, narzędzi metalowych). Innymi słowy, kolonie istniały po to, by sprzedawać rzeczy krajowi macierzystemu i kupować od niego, a rząd czerpał zyski z opodatkowania i nakładania ceł na handel.

Merkantylizm doprowadził do powstania tak zwanego "handlu trójkątnego": systemu wymiany, w którym Europa zaopatrywała Afrykę i obie Ameryki w gotowe towary, obie Ameryki zaopatrywały Europę i Afrykę w surowce, a Afryka dostarczała obu Amerykom zniewolonych robotników.

Teoretycznie statek mógł przemieszczać się z jednego kontynentu na drugi obładowany ładunkiem, który był ceniony w następnym porcie: kupując zniewolonych robotników na wybrzeżu Afryki, płynąc na Barbados, aby sprzedać zniewolonych ludzi i kupić cukier, płynąc do Anglii, aby sprzedać cukier i kupić broń, a następnie płynąc na wybrzeże Afryki, aby sprzedać broń i kupić więcej zniewolonych ludzi.

Chociaż to uogólnienie pokazuje, w jaki sposób każdy kontynent dostarczał innym towary lub siłę roboczą, której im brakowało, rzeczywistość była nieco bardziej złożona: niewiele statków pokonałoby cały trójkąt, a statki mogły też robić więcej niż jeden przystanek w koloniach, na przykład w celu wymiany żywności z Nowej Anglii i zniewolonych ludzi z wysp cukrowych.

Brytyjskie kolonie w Ameryce Północnej specjalizowały się w produkcji lub pozyskiwaniu towarów cenionych przez Europejczyków: wyspy karaibskie produkowały cukier, Karolina ryż i indygo, Chesapeake tytoń, a środkowe kolonie żywność, np. zboże. Z krótszymi okresami wegetacyjnymi kolonie Nowej Anglii nie mogły produkować roślin na sprzedaż, ale zamiast tego wycinały obfite lasy, by budować statki do połowu ryb i przewożenia ładunków przez Atlantyk. Północne lasy były także domem dla bobrów, których futra były cenione w Europie do wyrobu kapeluszy i wymyślnych ubrań.

Cała ta atlantycka gospodarka zależała od nieodpłatnego trudu i niezrównanej ludzkiej nędzy zniewolonych robotników, którzy pracowali na plantacjach uprawiających rośliny dochodowe. Nie mogąc zmusić wystarczającej liczby Europejczyków (którzy nie chcieli zaakceptować brutalnych warunków pracy) lub rdzennych Amerykanów (którzy uciekali z niewoli lub umierali z powodu chorób przenoszonych przez Europejczyków) do pracy na plantacjach Nowego Świata, Europejczycy kupowali zniewolonych robotników od handlarzy niewolników na wybrzeżach Afryki.

Po wyczerpującej podróży statkiem przez przejście środkowe, w której zginęła około jedna trzecia jeńców, większość zniewolonych robotników przybyła na Karaiby, by pracować na wyspach cukrowych, takich jak Barbados i Jamajka. Niektórzy z tych, którzy przetrwali trudne warunki uprawy i przetwarzania cukru, byli sprzedawani na północ do Wirginii lub Karoliny, gdzie pracowali przy uprawie tytoniu lub ryżu. Chociaż niewielu zniewolonych ludzi pracowało w koloniach Nowej Anglii, kolonie te wspierały kolonialny system niewolnictwa, pływając statkami przez przejście środkowe i sprzedając zaopatrzenie właścicielom niewolników.

Tętniąca życiem gospodarka atlantycka miała również wpływ na życie rdzennych Amerykanów - nawet tych, którzy nigdy nie mieli bezpośredniego kontaktu z Europejczykami. Rdzenni Amerykanie cenili broń i metalowe narzędzia (noże, motyki i kociołki), które dostarczali Europejczycy, a także alkohol i szklane paciorki, które służyły w ceremoniach religijnych. Europejscy kupcy cenili sobie skóry zwierząt, które dostarczali rdzenni amerykańscy myśliwi: futra bobrów na północy i skóry jeleni na południu. Futra były szczególnie wygodnym towarem w Nowym Świecie, ponieważ społeczności tubylcze wykonywały całą pracę związaną z polowaniem i obróbką skór.

Grupy rdzennych Amerykanów rywalizowały ze sobą o dostęp do europejskich partnerów handlowych, starając się uniemożliwić swoim wrogom zdobywanie broni i innych cennych towarów od Anglików, Francuzów czy Holendrów. Ale europejscy koloniści odkryli, że oni również muszą wybrać stronę: na przykład handel z Huronami sprawiał, że natychmiast stali się wrogami potężnych Irokezów, a rdzenni Amerykanie zażądali pomocy wojskowej od swoich partnerów handlowych.

Bezgraniczny europejski popyt na futra z bobrów doprowadził rdzennych Amerykanów do polowania na te zwierzęta niemal do wyginięcia; konflikty między grupami rdzennych mieszkańców nasiliły się, gdy wkraczali oni na swoje terytoria łowieckie. Ale najbardziej niszczycielską siłą była europejska choroba, która wyniszczyła społeczności rdzennych Amerykanów i napędzała niekończący się cykl wojen żałobnych, najazdów mających na celu wzięcie jeńców, którzy zastąpiliby zmarłych członków plemion.

W 1700 roku, kiedy działania wojenne stały się bardziej brutalne, zarówno Europejczycy, jak i rdzenni Amerykanie wzbogacili się na chwytaniu i sprzedawaniu swoich wrogów jako niewolników wysyłanych do Indii Zachodnich.

Aby czerpać korzyści z systemu merkantylistycznego, Wielka Brytania musiała zadbać o to, by łupy imperium trafiały do jej własnej kasy. W 1651 r. parlament uchwalił pierwszą z Ustaw Nawigacyjnych, których celem była kontrola warunków handlu między Wielką Brytanią a jej koloniami. Wśród innych ograniczeń w handlu i produkcji kolonialnej, Akty Nawigacyjne określały, że "wyliczone" towary (najcenniejsze towary kolonialne, takie jak cukier i tytoń) muszą być przewożone na brytyjskich statkach i sprzedawane w brytyjskich portach. W ten sposób korona brytyjska mogła czerpać zyski z ceł od importowanych towarów, a brytyjscy kupcy i stoczniowcy mogli czerpać zyski z tego biznesu. Jako brytyjscy poddani, amerykańscy kupcy i stoczniowcy również korzystali z tych praw.

Akty Nawigacyjne były jednak egzekwowane tylko sporadycznie. Czasami rząd brytyjski próbował ustanowić ściślejszą kontrolę nad swoimi północnoamerykańskimi koloniami. Król Jakub II, na przykład, przekształcił kolonie własnościowe w kolonie królewskie, podniósł cła na wymienione towary i ustanowił w Bostonie sąd wicekadmiralicji w celu egzekwowania Aktów Nawigacyjnych. Ale częste zmiany w rządzie brytyjskim prowadziły do zmian w stosunkach między koloniami. Kiedy katolicki król Jakub II został obalony w 1689 roku na rzecz protestanckich monarchów Williama i Marii, nowy król i królowa złagodzili lub wyeliminowali wiele z przymusowych środków Jakuba.

W latach 1600 i 1700 prawa handlowe - oraz zakres ich egzekwowania - zmieniały się w miarę jak nowi królowie i nowi premierzy przejmowali władzę w brytyjskim rządzie. Między latami dwudziestymi a sześćdziesiątymi XVIII wieku istniał długi okres "zbawiennego zaniedbania", w którym brytyjscy urzędnicy nie dostrzegali naruszeń Aktów Nawigacyjnych przez kolonistów. Ale to się skończyło w latach 60. XVIII wieku, kiedy król Jerzy III próbował ponownie przejąć kontrolę nad handlem kolonialnym. Koloniści zbuntowali się, co ostatecznie zapoczątkowało Wojnę o Niepodległość Stanów Zjednoczonych.

Jak działał handel trójkątny? Dlaczego był on ważny dla systemu kolonialnego?

W jaki sposób handel z Europejczykami wpłynął na społeczności rdzennych Amerykanów? W jaki sposób handel z rdzennymi Amerykanami wpłynął na Europejczyków?

Dlaczego rząd brytyjski uchwalił Akty Nawigacyjne? Czy były one skuteczne?