Polityka w wieku pozłacanym

W polityce wieku pozłacanego widoczna jest dziwna rozbieżność. Z jednej strony, był to w Ameryce złoty wiek dla uczestnictwa w wydarzeniach politycznych. Frekwencja wyborcza w tym okresie była wyższa niż kiedykolwiek indziej w historii USA. W 1876 roku prawie 82 procent populacji w wieku wyborczym wzięło udział w głosowaniu na wyborach prezydenckich. Dzisiaj frekwencja osiąga marne 50 procent.

Z drugiej jednak strony, dwie wiodące partie polityczne (Demokratyczna i Republikańska) borykały się z korupcją i skandalem. Politycy spędzali więcej czasu rozdzielając stanowiska w rządzie między swoimi zwolennikami, zarządzając miejskimi maszynami politycznymi i wzbogacając się z kas publicznych, niż zajmując się ważnymi kwestiami politycznymi.

Kandydaci polityczni, polegając na systemie łupów, który wprawiał w ruch aparat rządowy od czasów prezydentury Andrew Jacksona, zjednywali sobie poparcie obiecując stanowiska w rządzie członkom partii posiadających dostęp do poufnych informacji. W wieku pozłacanym politycy wznieśli się na wyżyny (czy raczej na niziny), jeśli chodzi o umiejętne stosowanie patronażu. Działo się tak dopóki pewien człowiek, sfrustrowany nieprzyznaniem mu stanowiska, zastrzelił prezydenta Jamesa Garfielda w 1881 roku, co zapoczątkowało reformy.

Nie jest być może zaskakujące, że w czasach, gdy działania rządu pozostawały nieefektywne, powstała jedna z odnoszących największe sukcesy niezależnych partii w historii USA. Partia Populistyczna, czyli populiści, osiągnęła znaczącą pozycję w latach 90-tych XIX wieku. Założeniami jej programu było kontrolowanie działalności wielkich przedsiębiorstw i pomoc zmagającym się z trudnościami farmerom.

W tym artykule porównamy programy, wyborców i działania trzech partii politycznych wieku pozłacanego.

Po zakończeniu Wojny Secesyjnej urząd prezydencki obejmowali w zdecydowanej większości kandydaci Partii Republikańskiej. Partia, pod przewodnictwem Lincolna, mogła pochwalić się zwycięstwem w Wojnie Secesyjnej i zachęcała swoich zwolenników, z których wielu było weteranami Armii Stanów Zjednoczonych, by "głosowali tak, jak strzelają" W ugrupowaniu znaleźli się biali protestanci anglosaskiego pochodzenia, mieszkańcy terenów wiejskich z północy i zachodu, oraz Afroamerykanie. Podczas rekonstrukcji Partia Republikańska pracowała na rzecz przyznania praw obywatelskich osobom czarnoskórym na amerykańskim Południu, jednak uwaga, jaką poświęcała ona równości rasowej zmalała do końca lat 70-tych XIX wieku.

Partia Republikańska promowała rozwój przemysłu i infrastruktury, przyznając przedsiębiorstwom kolejowym prawa do ziemi i dotacje na rozwój linii kolejowych na całym kontynencie. Z ekonomicznego punktu widzenia, partia wspierała ideę ochronnej taryfy celnej, by zabezpieczyć amerykański przemysł przed konkurencją zagraniczną i politykę "twardej waluty", w której dolar funkcjonował w systemie waluty złotej. Taka polityka przynosiła korzyści bankom i właścicielom przedsiębiorstw.

Mimo że w wieku pozłacanym urząd prezydencki zdominowany został przez Partię Republikańską, współzawodnictwo polityczne charakteryzowało się dużą intensywnością, a demokraci często przejmowali kontrolę w Izbie Reprezentantów. Demokraci opowiadali się za stanową i lokalną kontrolą rządu, przeciwstawiali sie idei taryfy ochronnej i uważali wolność osobistą za ważniejszą od reformy moralnej.

Elektoratem Partii Demokratycznej byli biali mieszkańcy Południa i mieszkańcy miast z Północy, szczególnie imigranci z Irlandii i Niemiec. Rządy stanowe sterowane przez demokratów sprzeciwiały się przyznaniu praw obywatelskich Afroamerykanom podczas Rekonstrukcji i wprowadzały w późniejszym czasie segregację rasową i prawa Jima Crowa.

W północnych miastach Partia Demokratyczna doszła do szczególnie dużej wprawy w sterowaniu maszynami politycznymi. Szefowie partii rozdawali jedzenie i miejsca pracy biednym, w zamian za ich głosy. Słynnym przypadkiem był Tammany Hall w Nowym Jorku, gdzie żelazną pięścią rządził William "Boss" Tweed.

Partia Populistyczna, określana potocznie mianem populistów, stała się jedną z głównych sił politycznych w latach 90-tych XIX wieku. Partia ta wywodziła się ze związków spółdzielczych zakładanych przez amerykańskich farmerów po Wojnie Secesyjnej, wśród których były również Grange i Farmers' Alliance.

Populiści, popularni na Środkowym Zachodzie i na Południu, reprezentowali interesy farmerów, którzy borykali się z wieloma problemami w drugiej połowie XIX wieku - mechanizacją rolnictwa, która spowodowała spadek cen płodów rolnych, wysokimi opłatami za transport upraw na rynki zbytu, nakładanymi w nieunormowany sposób przez kolej oraz taryfą ochronną, która wspomagała przemysł, lecz nie farmerów. Szczególnie niepokojąca dla farmerów była polityka twardej waluty, ponieważ utrudniała spłacanie pożyczek.

Polityka partii odzwierciedlała te zmagania. Populiści domagali się regulacji kolei, reformy rolnej i gwarantowanych przez rząd pożyczek. Najważniejszym jednak założeniem populistów była polityka wolnego srebra. Populiści pragnęli, by oprócz monet złotych, bite były również monety srebrne. Miało to zwiększyć zasoby pieniężne i przyczyniać się do inflacji. Więcej pieniędzy w obiegu zmniejszyłoby ich wartość i sprawiłoby, że spłacanie pożyczek byłoby łatwiejsze.

Populiści odnosili ogromne, jak na jedną z pomniejszych partii, sukcesy. Zwyciężali w stanowych i lokalnych wyborach w 1892 roku i zdobyli ponad milion głosów na ich kandydata na prezydenta, Jamesa B. Weavera. Jednakże, w 1896 roku Partia Demokratyczna przyjęła założenia polityki wolnego srebra, co sprawiło, że istnienie trzeciej partii straciło na znaczeniu. Republikanin William McKinley zatriumfował w wyborach roku 1896 i Stany Zjednoczone oficjalnie wprowadziły system waluty złotej w roku 1900.

Czy Wiek Pozłacany był złotym wiekiem dla amerykańskiej polityki, czy jej gorszym okresem? Dlaczego?

Czy populiści odnieśli sukces? Dlaczego tak, lub nie?

Jakie były najważniejsze podobieństwa i różnice między trzema partiami politycznymi aktywnymi w Wieku Pozłacanym?