Carpeaux, Dance

(muzyka jazzowa) [Dr Zucker] Znajdujemy się w Muzeum Orsay i patrzymy na "Taniec" Carpeaux, którego wykonanie zlecił Garnier w roku 1865 na zewnętrzną część nowego budynku opery, budowanego za panowania Napoleona III. To był moment ponownych narodzin Paryża jako współczesnego miasta, które znamy dzisiaj. [Dr Harris] Nie da się nie być zachwyconym, gdy patrzy się na tę rzeźbę. Emanuje ona taką radością i przyjemnością. [Dr Zucker] Żywiołowością. [Dr Harris] Tak, reprezentuje ona taniec, ale nie mamy tutaj poczucia takiej dyscypliny i rygoru, które kojarzone są z klasycznym baletem, który był wystawiany wewnątrz opery. [Dr Zucker] Jest to niemal poza kontrolą. [Dr Harris] Mamy tu tę figurę reprezentującą taniec, która dziko miota rękoma z tamburynem w prawej dłoni, to dżin, alegoryczna postać reprezentująca taniec, Wokół niego tańczy w kole pięć nimf wybijających się z przestrzeni rzeźby w sposób, który przywodzi mi na myśl barokową eksploatację i zajęcie przestrzeni. [Dr Zucker] Może właśnie dlatego, że był to barok, a nie neoklasycyzm rzeźba otrzymała tyle krytyki. To był skutek naturalizmu, uczciwości ciała i jego przyjemności, ale także sposób, w jaki łamało to granice przestrzeni, które powinno definiować. [Dr Harris] Możesz zobaczyć, że nie wyglądało to jak wyidealizowana, neoklasycystyczna rzeźba. Postacie uśmiechają się szeroko. Jest tu cecha emocjonalności, której nie znajdziesz w neoklasycystycznym rzeźbiarstwie. [Dr Zucker] Ona wręcz wybucha. [Dr Harris] Gdy spojrzysz na nich bawiących się, z włosami odrzucanymi do tyłu. Jest tu naprawdę wrażenie wiatru, atmosfery i ruchu, nawet w sposobie, w jaki powiewają skrzydła i tkaniny otulające dżina, ale ta niezwykła i złożona kompozycja, jaką tworzy, wygląda naprawdę prosto, tak sądzę. [Dr Zucker] Wspomniałeś wcześniej, że nimfy, że te kobiety otaczają dżina i my jasno widzimy to jako okrąg, ale są one także wysunięte na bliższy plan, więc to nie do końca jest koło i to, co Carpeaux jest w stanie zrobić, to osiągnąć ta dwie rzeczy jednocześnie. Jest zdolny utworzyć krąg wokół dżina i naprawdę jest to dla nas oczywiste, ale jednocześnie jest tu ten wyjątkowy rodzaj intymności między figurami i przyjemność wynikająca z ich ciał skupionych razem, to właśnie załamuje okrąg. [Dr Harris] Mamy figurę, która wznosi się pionowo i obok, z podstawy rzeźby, dwie inne ułożone po przekątnych. Jest to niezwykle niestabilne, schodzi się to w odwróconą piramidę. [Dr Zucker] Jest tu bardzo delikatny balans. Odśrodkowa siła postaci zagraża im wyrzuceniem w naszą stronę, ale ich dłonie są złączone, może wystarczająco mocno- [Dr Harris] By ich utrzymać. [Dr Zucker] Racja, więc widzimy to jako żywiołową ekspresję przyjemności, energii, kreatywności, tańca, ale za pierwszym razem, gdy figurę umieszczono na budynku, ludzie byli podenerwowani. Tak bardzo, że ktoś rzucił w nią butelką atramentu. Dawno temu rzeźba została wyczyszczona i została wniesiona do wewnątrz w roku 1964. [Dr Harris] By uchronić ją przed żywiołami. [Dr Zucker] To prawda, zanieczyszczenia powietrza i kwasy w atmosferze zaczęły niszczyć rzeźbę, matować jej krawędzie. Poniekąd możesz zobaczyć, szczególnie po lewej stronie, część uszkodzeń rzeźby, ale utrzymuje ona wciąż całą swoją energię i piękno, całą wesołość. (muzyka jazzowa)