Główna zawartość
Kurs: Historia USA - kurs rozszerzony > Rozdział 6
Lekcja 7: Praca w epoce pozłacanego wiekuRycerze Pracy
Pod koniec XIX wieku Rycerze Pracy podjęli próbę utworzenia związku zawodowego zrzeszającego wszelkiej maści robotników w celu walki o korzystniejszą regulację godzin pracy i poprawę warunków pracy.
Streszczenie
- Związki zawodowe pojawiły się w XIX wieku, gdy coraz większa liczba Amerykanów zaczęła podejmować pracę w fabrykach, kopalniach i zakładach rozwijającej się gospodarki przemysłowej.
- Pierwszą znaczącą organizacją zawodową w Stanach Zjednoczonych byli utworzeni w roku 1869 Rycerze Pracy. Rycerze zrzeszali zarówno niewykwalifikowanych, jak i wykwalifikowanych pracowników, prowadzili kampanie na rzecz ośmiogodzinnego dnia pracy i dążyli do stworzenia spółdzielni, w której robotnicy byliby właścicielami zakładów, w których pracowali.
- Członkostwo w organizacji Rycerzy zmalało po zamieszkach na Haymarket Square w Chicago w 1886 roku. W tym czasie rozwijała się też Amerykańska Federacja Pracy (AFL), zrzeszenie związków zawodowych wykwalifikowanych pracowników.
Czym jest związek zawodowy i jak działa?
Nowoczesne związki zawodowe pojawiły się w Stanach Zjednoczonych na początku XIX wieku, gdy coraz większa liczba Amerykanów zaczęła podejmować pracę w fabrykach, kopalniach i zakładach rozwijającej się gospodarki przemysłowej, podczas rewolucji przemysłowej. Przez pierwsze sto lat swego istnienia Stany Zjednoczone były głównie krajem drobnych farmerów, ale od roku 1880 amerykańska gospodarka stała się gospodarką przemysłową. Pierwszy raz w historii kraju, więcej ludzi pracowało dla innych ludzi, pobierając od nich wynagrodzenie, niż dla samych siebie, jako farmerzy, czy rzemieślnicy.
W tych wczesnych latach kapitalizmu przemysłowego, rząd nie odegrał znaczącej roli w nadawaniu przedsiębiorstwom uregulowań prawnych. Monopoliści (pojedyńcze podmioty gospodarcze, posiadające całkowitą kontrolę nad danym rynkiem, po wyeliminowaniu konkurencji) mogli ustalać wysokość cen towarów i usług wedle własnego mniemania. W podobny sposób działać mogły konspiracje przemysłowe, by utrzymywać płace na niskim poziomie. Bogaci właściciele przedsiębiorstw nagminnie przekupywali sędziów i członków Kongresu, by występowali po ich stronie w sporach. Będąc w posiadaniu tak olbrzymich zasobów, właściciele przedsiębiorstw mogli bez trudu pokonać pojedyńczych pracowników, którzy zechcieliby uskarżać się na swoje traktowanie.
Związki zawodowe usiłowały zniwelować różnice w zasobach między dużymi przedsiębiorstwami, a pojedyńczymi pracownikami, by doprowadzić do poprawy warunków pracy tych ostatnich. Związki zawodowe są organizacjami pracowników zrzeszonych, by móc negocjowac z właścicielami przedsiębiorstw ich zatrudniających. Związki negocjują z właścicielami wysokość wynagrodzenia, ilość godzin pracy, jakość warunków pracy i formalne uznanie.
Siła związku zawodowego tkwi częściowo w jego zdolności do przeprowadzenia strajku. Strajk następuje, gdy pracownicy odmawiają pracy (i powstrzymują innych od pracy na ich miejscu, jeśli to możliwe), sprawiając, że fabryki i zakłady tracą cenny czas produkcyjny. Związki wiele znaczą dla swoich członków, ponieważ chronią miejsca pracy pojedyńczych pracowników i egzekwują wprowadzanie stałych umowów pracowniczych.
Z kolei właściciele przedsiębiorstw mogą skorzystać z różnych środków, by walczyć ze strajkami. Mogą, na przykład, zwolnić strajkujących pracowników i na ich miejsce zatrudnić okresowo kogoś innego (osoby przyjmujące taką pracą nazywa się łamistrajkami).
Rycerze Pracy
Rycerze Pracy był to związek zawodowy założony w roku 1869. Rycerze dążyli do wprowadzenia ośmiogodzinnego dnia pracy i podążali za wizją społeczeństwa, w którym pracownicy, nie kapitaliści, byliby właścicielami przedsiębiorstw. Rycerze pragnęli też doprowadzić do zniknięcia zjawiska pracy dzieci i skazańców.
Rycerze Pracy byli wyjątkowo postępową organizacją, jak na tamte czasy. Większość wcześniej powstałych związków ograniczało członkostwo do wykwalifikowanych pracowników (którzy odbyli praktyki w swoim zawodzie) i białych mężczyzn. Rycerze, którym przewodził Terence V. Powderly, przyjmowali zarówno pracowników niewykwalifikowanych, częściowo wykwalifikowanych, jak i wykwalifikowanych. Mile widziani byli również imigranci, Afroamerykanie i kobiety. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XIX wieku Rycerze Pracy zyskali poparcie górników z kopalni węgla w Pensylwanii i pracowników kolei po udanym strajku przeciwko przedsiębiorstwu Wabash Railroad.
W roku 1886, dzięki licznym udanym strajkom, Rycerze utrzymywali, że w ich szeregi wstąpiło 700,000 członków na terenie całego kraju.
Zamieszki na placu Haymarket
Wieczorem 4 maja 1886 roku setki ludzi zgromadziły się na wiecu poparcia ośmiogodzinnego dnia pracy na placu Haymarket w Chicago. Była wśród nich pewna liczba anarchistów (radykalnych socjalistów, którzy opowiadali się za brutalnym obaleniem rządu Stanów Zjednoczonych). Ktoś, do dziś nikt nie wie kto, rzucił bombą dynamitową w policję, zabijając siedmiu funkcjonariuszy i czterech cywilów. W następstwie tych wydarzeń wobec ośmiu anarchistów wysunięto zarzut podżegania i skazano na wieloletnie więzienie lub śmierć. Stało się tak, mimo że nie znaleziono bezpośrednich dowodów wiążących ich z zamachem bombowym. W dodatku ludzie zaczęli kojarzyć Rycerzy z anarchizmem i przemocą. Organizacja zaczęła tracić członków.
Anarchia i przemoc nie były jedynymi problemami, z którymi musieli zmierzyć się Rycerze. Okazało się, że trudno było zrzeszać niewykwalifikowanych pracowników, ponieważ właściciele zakładów mogli ich łatwo zastąpić, gdyby ci pierwsi zaczęli strajkować. Wykwalifikowani pracownicy, dla których wiedza specjalistyczna stanowiła atut w ręku podczas negocjacji z właścicielami, zaczęli uważać, że przymierze z pracownikami niewykfalifikowanymi było przeszkodą, niż pomocą w ich sprawie.
Amerykańska Federacja Pracy
Pod koniec lat 80-tych XIX wieku pracownicy wykwalifikowani opuszczali nękanych problemami Rycerzy Pracy i przystępowali do Amerykańskiej Federacji Pracy (AFL). AFL zrzeszała związki cechowe, czyli związki wykwalifikowanych pracowników zajmujących się tym samym rzemiosłem, np. cieślów, kamieniarzy, czy drukarzy. Celem AFL, zarządzanej przez Samuela Gompersa, przywódcę związku wytwórców cygar, było uzyskanie wyższych wynagrodzeń, krótszych godzin pracy i poprawy warunków pracy dla swoich członków. W roku 1900 AFL miała 500 000 członków.
Pomimo agitacji ruchu robotniczego, który w latach 1881 - 1900 stał za organizacją strajków w łącznej liczbie 23 000, związki zawodowe nie poczyniły zbyt wielkich postępów w tamtym okresie czasu. Dopiero w połowie XX wieku związki stały się siłą o dużym znaczeniu dla amerykańskiej gospodarki.
Jak uważasz?
Jakie konsekwencje dla społeczeństwa i gospodarki przyniosła przemiana Stanów Zjednoczonych z kraju rolników w kraj pracowników najemnych?
Jak związki zawodowe w XIX wieku kształtowały organizację i miejsca pracy w Stanach Zjednoczonych?
Dlaczego Rycerze Pracy stali się tak dużą organizacją? Dlaczego zaczęli opuszczać ich członkowie?
Chcesz dołączyć do dyskusji?
Na razie brak głosów w dyskusji