Główna zawartość

Kurs: AP®︎ Biology (2018) > Rozdział 21

Lekcja 1: Ewolucja i selekcja naturalna

Darwin, ewolucja i dobór naturalny

Podróż Karola Darwina na HMS Beagle i jego teorie na temat ewolucji i doboru naturalnego. Tłumaczenie na język polski: Fundacja Edukacja Przyszłości dzięki wsparciu Fundacji HASCO-LEK.

Kluczowe punkty:

Karol Darwin był brytyjskim przyrodnikiem, który zaproponował teorię ewolucji biologicznej poprzez dobór naturalny.
Darwin zdefiniował ewolucję jako "pochodzenie z modyfikacją”, myśl, że gatunki zmieniają się w czasie, rodzą nowe gatunki i mają wspólnego przodka.
Mechanizm ewolucji zaproponowany przez Darwina to dobór naturalny. W związku z tym, że w naturze zasoby są ograniczone, organizmy o cechach dziedzicznych sprzyjających przetrwaniu i reprodukcji będą miały tendencję do pozostawiania większej liczby potomstwa niż ich rówieśnicy, powodując, że cechy te będą coraz częstsze z pokolenia na pokolenie.
Dobór naturalny powoduje, że populacje z czasem adaptują się lub coraz lepiej dopasowują do swojego środowiska. Dobór naturalny zależy od środowiska i wymaga istniejącej zmienności genetycznej (dziedzicznej) w grupie.

Co to jest ewolucja?

Podstawową ideą ewolucji biologicznej jest to, że populacje i gatunki organizmów zmieniają się w czasie. Dzisiaj, gdy myślimy o ewolucji, najczęściej kojarzymy tę ideę z jedną konkretną osobą: brytyjskim przyrodnikiem Karolem Darwinem.

W latach 50. XIX wieku Darwin napisał wpływową i kontrowersyjną książkę pod tytułem O powstawaniu gatunków. Zaproponował w niej ewolucję gatunków (lub, jak to ujął, „pochodzenie z modyfikacją”) i to, że wszystkie żywe stworzenia mogą śledzić swoje pochodzenie od wspólnego przodka.

Darwin zasugerował także mechanizm ewolucji: dobór naturalny, w którym cechy dziedziczne, które pomagają organizmom przetrwać i rozmnażać się, stają się z czasem bardziej powszechne w populacji.

W tym artykule przyjrzymy się bliżej pomysłom Darwina. Prześledzimy, jak powstały w trakcie jego podróży po świecie na statku HMS Beagle, a także przyjrzymy się przykładowi na to jak może działać ewolucja poprzez dobór naturalny.

Wczesne pomysły na temat ewolucji

Darwin nie był pierwszym, który wpadł na pomysł ewolucji. W rzeczywistości nawet niektórzy starożytni greccy filozofowie mieli pomysły ewolucyjne. Jednakże Platon (jeden z najbardziej znanych z tych filozofów) uważał, że gatunki są ustalone i niezmienne, a jego punkt widzenia był bardzo wpływowy w myśli zachodniej przez stulecia po jego śmierci.

Idee ewolucyjne zaczęły powracać w XVIII wieku. Na początku dziewiętnastego wieku francuski przyrodnik Jean-Baptiste Lamarck opublikował książkę w której stwierdził, że ewolucja ma miejsce i zasugerował mechanizm, za pomocą którego może ona następować. W szczególności Lamarck zaproponował ideę, że zmiany u osobnika spowodowane przez jego środowisko lub używanie lub nieużywanie jakichś struktur ciała w trakcie jego życia mogą zostać odziedziczone przez potomstwo i prowadzić do zmiany w obrębie gatunku. (Na przykład Lamarck zasugerował, że żyrafy mają długie szyje, ponieważ niektóre z nich rozciągnęły swoje szyje w ciągu życia, a następnie przekazały tą cechę - wyciągniętej szyi, swoim dzieciom).

Ten mechanizm zmian ewolucyjnych nie okazał się prawidłowy i dzisiaj często pamiętamy Lamarcka jako tego, który „dostał złą odpowiedź”. Zanim jednak go osądzimy, powinniśmy pamiętać, że Lamarck był pionierem pomimo jego błędnego pomysłu. Był jednym z pierwszych, którzy poważnie zaangażowali się w ideę ewolucji i faktycznie zasugerowali, jak może przebiegać.

Wpływy na Darwina

W XVIII wieku James Hutton, szkocki przyrodnik, zaproponował, że zmiany geologiczne następowały stopniowo przez gromadzenie się niewielkich zmian w procesach działających tak, jak obserwujemy je obecnie przez w długim okresie czasu. Kontrastowało to z dominującym poglądem, że geologia planety była konsekwencją katastrofalnych wydarzeń mających miejsce w stosunkowo krótkiej przeszłości.

Poglądy Huttona spopularyzował w XIX wieku geolog Charles Lyell, który zaprzyjaźnił się z Darwinem. Pomysły Lyella dotyczące stopniowej zmiany geologicznej odegrały ważną rolę w kształtowaniu myślenia Darwina o stopniowej ewolucji biologicznej.

Thomas Malthus był kolejnym myślicielem, który silnie wpłynął na Darwina. Malthus był zainteresowany wzrostem populacji ludzkich i pisał o czynnikach, które ostatecznie ograniczyły gwałtowny wzrost populacji ludzkiej, takich jak choroby i ograniczenie żywności

^{1}

. Jego idee miały kluczowe znaczenie dla Darwina, który dzięki nim uświadomił sobie, że większość naturalnych populacji produkowała więcej potomstwa, niż środowisko było w stanie utrzymać, wyżywić, tak że tylko niewielka część potomstwa mogła przetrwać i rozmnażać się.

Darwin i podróż statkiem HMS Beagle

W swojej przełomowej książce O powstawaniu gatunków Darwin przedstawił swoje pomysły na temat ewolucji i doboru naturalnego. Pomysły te były w dużej mierze oparte na jego bezpośrednich obserwacjach z podróży po świecie. W latach 1831–1836 Darwin brał udział w wyprawie badawczej statkiem HMS Beagle, która obejmowała postoje w Ameryce Południowej, Australii i południowym krańcu Afryki. Na każdym z przystanków wyprawy Darwin miał okazję badać i katalogować lokalne rośliny i zwierzęta.

Podczas swoich podróży Darwin zaczął dostrzegać intrygujące wzorce w rozmieszczeniu i cechach organizmów. Możemy zobaczyć niektóre z najważniejszych wzorców, które Darwin dostrzegł w rozmieszczeniu organizmów, śledząc jego obserwacje z Wysp Galapagos u wybrzeży Ekwadoru.

Darwin odkrył, że na pobliskich wyspach Galapagos żyją podobne, ale nieidentyczne gatunki zięb. Ponadto zauważył, że każdy gatunek zięby jest dobrze dostosowany do życia w swoim środowisku i do pełnionej roli. Na przykład gatunki, które zjadały duże nasiona, miały duże, twarde dzioby, a te, które zjadały owady, miały cienkie, ostre dzioby. W końcu zauważył, że zięby (i inne zwierzęta) znalezione na Wyspach Galapagos były podobne do gatunków na pobliskim kontynencie w Ekwadorze, ale różniły się od gatunków występujących w innych częściach świata

^{2}

Darwin nie odkrył tego wszystkiego podczas swojej podróży. W rzeczywistości nie zdawał sobie sprawy, że wszystkie te zięby były spokrewnione ale stanowiły odrębne gatunki, dopóki nie pokazał swoich okazów wykwalifikowanemu ornitologowi (biologowi ptaków) lata później

^{3}

! Ostatecznie jednak wpadł na pomysł, który mógłby wyjaśnić istnienie pewnego podobnego wzorca u różnych zięb.

Zgodnie z ideą Darwina wzorzec ten miał sens, gdyby Wyspy Galapagos były dawno zasiedlone przez ptaki z sąsiedniego lądu. Na każdej wyspie zięby mogły stopniowo dostosowywać się do lokalnych warunków (na przestrzeni wielu pokoleń i długich okresów czasu). Proces ten mógł doprowadzić do powstania jednego lub więcej odrębnych gatunków na każdej wyspie.

Pojawiło się jednak pytanie, że jeśli ta idea była poprawna, to dlaczego? Jaki mechanizm mógł wyjaśnić, w jaki sposób każda populacja zięby nabyła pewne adaptacje lub cechy, które sprawiły, że dobrze dostosowała się do otoczenia w którym żyła? Podczas swojej podróży i po latach Darwin opracował, a następnie udoskonalił zbiór pewnych idei, które mogły wyjaśnić wzorce, które zaobserwował podczas podróży. W swojej książce O powstawaniu gatunków Darwin nakreślił dwie kluczowe idee: ewolucję i dobór naturalny.

Tak, wpadł na nie! Chociaż Darwin został zapamiętany jako główny architekt teorii ewolucji poprzez dobór naturalny, to nie był on jedynym myślicielem swojej epoki, który stworzył te idee. W rzeczywistości inny naukowiec, Alfred Russel Wallace, niezależnie doszedł do wniosków bardzo podobnych do wniosków Darwina mniej więcej w tym samym czasie. Wallace, podobnie jak Darwin, podróżował po całym świecie i był pod wpływem wzorców, które widział w rozmieszczeniu organizmów.

To nie jest niczym niezwykłym w nauce. Często dwie osoby (lub dwa zespoły badaczy) dochodzą do ważnego wniosku w tym samym czasie. Tego rodzaju „wspólne odkrycie” jest ważne i korzystne, ponieważ potwierdza, że wnioski wyciągnięte przez grupy są dobrze poparte i prawdopodobnie prawidłowe.

Ewolucja

Darwin zaproponował, że gatunki mogą się zmieniać w czasie, że nowe gatunki pochodzą od wcześniej istniejących gatunków i że wszystkie gatunki mają wspólnego przodka. W tym modelu każdy gatunek ma swój własny unikalny zestaw dziedzicznych (genetycznych) różnic od wspólnego przodka, które gromadziły się stopniowo w bardzo długich okresach. Powtarzające się rozgałęzienia, w których nowe gatunki odrywają się od wspólnego przodka, wytwarzają wielopoziomowe „drzewo”, które łączy wszystkie żywe organizmy.

Darwin nazwał ten proces, w którym grupy organizmów zmieniają swoje dziedziczne cechy z pokolenia na pokolenie, jako „pochodzenie z modyfikacją”. Dziś nazywamy to ewolucją. Szkic Darwina zamieszczony powyżej ilustruje jego pomysł, pokazując, jak jeden gatunek z czasem może się rozgałęziać na dwa i jak ten proces może się powtarzać wiele razy w „drzewie genealogicznym” grupy pokrewnych gatunków.

Dobór naturalny (selekcja naturalna)

Co ważne, Darwin nie tylko zaproponował ideę ewolucji organizmów. Gdyby to był początek i koniec jego teorii, nie znalazłby się w tylu podręcznikach! Oprócz tego pomysłu Darwin zaproponował także mechanizm ewolucji: dobór naturalny. Mechanizm ten był przemyślany, logiczny i wyjaśniał, w jaki sposób populacje mogą ewoluować (ulegać pochodzeniu z modyfikacją) w taki sposób, że z czasem lepiej dostosowują się do środowiska.

Koncepcja doboru naturalnego Darwina została oparta na kilku kluczowych spostrzeżeniach:

Cechy są często dziedziczne. W żywych organizmach wiele cech jest dziedzicznych lub inaczej przekazywanych z rodzica na potomstwo. (Darwin wiedział, że tak jest, chociaż nie wiedział, że cechy są dziedziczone poprzez geny).
Powstaje więcej potomstwa, niż jest w stanie przetrwać. Organizmy są w stanie wyprodukować więcej potomstwa, niż jest w stanie przeżyć w danym środowisku. W związku z tym w każdym pokoleniu występuje konkurencja o ograniczone zasoby.
Potomstwo różni się cechami dziedzicznymi. Potomstwo w każdym pokoleniu będzie nieznacznie różnić się od siebie cechami (kolorem, rozmiarem, kształtem itp.) i wiele z tych cech będzie dziedzicznych.

Na podstawie tych prostych obserwacji Darwin stwierdził, co następuje:

W populacji niektóre osobniki odziedziczą cechy, które pomogą im przetrwać i rozmnażać się (biorąc pod uwagę warunki otoczenia, takie jak drapieżniki i obecne źródła pożywienia). Osobniki o przydatnych cechach pozostawią więcej potomstwa w następnym pokoleniu niż ich rówieśnicy, ponieważ cechy te zwiększą ich skuteczność w przetrwaniu i rozmnażaniu.
Ponieważ przydatne cechy są dziedziczne, a organizmy o tych cechach pozostawią więcej potomstwa, będą one stawały się bardziej powszechne (obecne w większej części populacji) w następnym pokoleniu.
Przez pokolenia populacja zaadaptuje się do swojego środowiska (ponieważ osobniki o cechach przydatnych w tym środowisku będą miały konsekwentnie większy sukces reprodukcyjny niż ich rówieśnicy).

Model ewolucji Darwina poprzez dobór naturalny pozwolił mu wyjaśnić wzorce, które zaobserwował podczas swoich podróży. Na przykład, jeśli gatunki zięb z Galapagos miały wspólnego przodka, powinny dzielić pewne wspólne cechy (tak jak i zięby kontynentalne, które prawdopodobnie miały tego samego przodka). Gdyby grupy zięb były izolowane na osobnych wyspach przez wiele pokoleń, każda grupa byłaby jednak narażona na inne środowisko, w którym mogłyby być uprzywilejowane różne cechy dziedziczne, takie jak różne rozmiary i kształty dziobów do pobierania różnych źródeł pożywienia. Czynniki te mogłyby doprowadzić do powstania odrębnych gatunków na każdej wyspie.

Rozważmy uproszczony przykład, aby prześledzić, w jaki sposób dobór naturalny, działający na izolowanych populacjach zięb w różnych środowiskach, mógł doprowadzić do zmiany kształtu ich dzioba.

Gdyby na jednej wyspie były rośliny, które wytwarzają duże nasiona i nie zbyt wiele innych źródeł pożywienia, ptaki z większymi, twardszymi dziobami niż przeciętnie miałyby większą szansę na przetrwanie i dalsze rozmnażanie się. To dlatego, że ptaki z dużymi dziobami byłyby w stanie skuteczniej otworzyć nasiona i zjeść ich zawartość, a tym samym zmniejszyć ryzyko głodowania.

Gdyby inna wyspa miała wiele gatunków owadów, ale niewiele innych źródeł pożywienia, ptaki z cieńszymi, ostrzejszymi dziobami niż przeciętnie miały by większą szansę na przetrwanie i dalsze rozmnażanie się. To dlatego, że ptaki o ostrych dziobach byłyby w stanie skuteczniej łapać owady, a tym samym rzadziej by głodowały.

Przez wiele pokoleń te wzorce różnych przeżyć i reprodukcji w oparciu o kształt dzioba (cecha dziedziczna) mogły spowodować zmianę średniego kształtu dzioba w każdej populacji. W szczególności populacja na pierwszej wyspie mogła ulec zmianie w kierunku większego, twardszego dzioba, podczas gdy populacja na drugiej wyspie mogła ulec zmianie w kierunku cieńszego, ostrzejszego dzioba. Ostatecznie dwie populacje zięb mogły wyglądać wystarczająco odmiennie od siebie (z powodu tej zmiany i potencjalnie innych podobnych zmian), aby zostać sklasyfikowane jako różne gatunki.

Przykład: Jak może działać dobór naturalny

Aby uczynić dobór naturalny bardziej zrozumiałym, zastanówmy się nad uproszczonym, hipotetycznym przykładem. W tym przykładzie grupa myszy o dziedzicznej zmienności koloru futra (czerń kontra beż) właśnie przeniosła się do nowego obszaru, w którym skały są czarne. W tym środowisku bytują jastrzębie, które lubią polować na myszy i łatwiej dostrzegają myszy beżowe niż czarne na tle czarnych skał.

Ponieważ jastrzębie łatwiej dostrzegają i łapią beżowe myszy, stosunkowo duża część myszy o tym kolorze futra jest zjadana, podczas gdy myszy o czarnym kolorze futra jedzone są rzadziej. Jeśli spojrzymy na stosunek liczby myszy czarnych do beżowych, w grupie, która przeżyła („nie zjedzonej”), będzie ona wyższa niż w populacji początkowej.

Kolor futra jest cechą dziedziczną (którą można przekazać z rodzica na dziecko). Tak więc zwiększona frakcja czarnych myszy w grupie, która przeżyła, oznacza wzrost frakcji czarnych myszy w następnym pokoleniu. Po kilku pokoleniach selekcji populacja może składać się prawie wyłącznie z czarnych myszy. Ta zmiana dziedzicznych cech w populacji jest przykładem ewolucji.

Tak naprawdę nie musisz myśleć w kategoriach genów i alleli, aby zaakceptować tę koncepcję, o ile akceptujesz, że beżowa mysz ma większe szanse na pozostawienie potomstwa beżowego niż czarna mysz i odwrotnie.

Jeśli jednak nurtuje cię kwestia wzoru dziedziczenia, przedstawimy jeden ze sposobów, w jaki można się nad tym zastanowić:

Jeśli w populacji widzimy tylko czarne i beżowe myszy, wówczas prostym wyjaśnieniem jest to, że cechę koloru futra determinuje pojedynczy gen, którego dwa allele mają zależność dominacji całkowitej. Powiedzmy dla przykładu, że kolor beżowy jest dominujący (T), a czarny recesywny (t). Oznacza to, że beżową myszą może być Tt lub TT, podczas gdy czarna mysz musi być tt.

W skrajnym przypadku, gdy wszystkie beżowe myszy są zjadane przez drapieżniki przed wiekiem reprodukcyjnym, jedynymi myszami, które wydadzą jakiekolwiek potomstwo, będą myszy czarne (tt), które połączą się ze sobą i wyprodukują więcej czarnego (tt) potomstwa.

W rzeczywistości wybór prawdopodobnie nie byłby tak silny. Niektóre beżowe myszy byłyby gotowe do okresu godowego i kiedy kojarzyłyby się z czarnymi myszami, niektóre beżowe myszy rodziłyby się razem z czarnymi myszami. Jednak im więcej beżowych myszy zostałoby wydalonych z puli genów przez drapieżniki, tym wyższego odsetka myszy o czarnych włosach spodziewalibyśmy się w następnym pokoleniu.

Genetyka byłaby nieco mniej oczywista, gdybyśmy odwrócili relacje dominacji (czyniąc czarny kolor dominującym w stosunku do beżowego), ale ta sama zasada obowiązywałaby: im więcej beżowych myszy, które zostały usunięte z populacji przez drapieżniki, tym większy odsetek potomków myszy, które będą miały czarne futro w następnym pokoleniu.

Możesz dowiedzieć się więcej o ewolucji na poziomie alleli i genów w tutorialu populacja genetyczna tutorial.

Kluczowe punkty dotyczące doboru naturalnego

Kiedy po raz pierwszy uczyłem się o doborze naturalnym, miałem kilka pytań (i błędnych przekonań!) na temat jego działania. Oto wyjaśnienia niektórych potencjalnie mylących punktów, które mogą pomóc ci lepiej zrozumieć, w jaki sposób, kiedy i dlaczego ma miejsce dobór naturalny.

Dobór naturalny zależy od środowiska

Dobór naturalny nie sprzyja cechom, które są z natury lepsze. Zamiast tego faworyzuje cechy, które są korzystne (to znaczy pomagają organizmowi przetrwać i rozmnażać się skuteczniej niż jego rówieśnicy) w określonym środowisku. Cechy, które są pomocne w jednym środowisku, mogą w rzeczywistości być szkodliwe w innym.

Na przykład w powyższym uproszczonym scenariuszu czarne myszy nie stają się powszechniejsze z pokoleniem, ponieważ z natury są „lepsze” lub „bardziej rozwinięte” niż myszy beżowe. Zamiast tego stają się one bardziej powszechne, ponieważ mają dziedziczną cechę, która sprawia, że lepiej są w stanie przetrwać i rozmnażać się w określonym otoczeniu, takim, które obfituje w czarne skały. W otoczeniu jasnych skał przydatne i szkodliwe cechy zostałyby odwrócone.

Dobór naturalny działa na istniejącą zmienność dziedziczną

Dobór naturalny wymaga obecności pewnego mechanizmu, a ten mechanizm to zmienność dziedziczna. Aby dobór naturalny działał na cechę, musi już istnieć zmienność (różnice między poszczególnymi osobnikami) dla tej cechy. Ponadto różnice muszą być dziedziczne, określone przez geny organizmów.

Na przykład w przykładzie z myszami występowała zmienność dziedziczna w kolorze futra: niektóre warianty genów powodowały, że mysz była czarna, podczas gdy inne powodowały, że była beżowa. Gdyby wszystkie myszy były beżowe, populacja nie miałaby możliwości przystosowania się do nowego środowiska poprzez dobór naturalny, a zamiast tego mogłaby zostać zniszczona.

Co by było, gdyby istniała zmienność niedziedziczna (np. w wyniku zafarbowania niektórych beżowych myszy na czarno)? Mogłoby to wpłynąć na przeżycie osobników, ale nie zmieniłoby składu populacji na przestrzeni pokoleń (ponieważ dzieci barwionych beżowych myszy odziedziczyłyby warianty genów koloru beżowego obecne u ich rodziców, a nie geny myszy czarnych).

Zmienność dziedziczna pochodzi z przypadkowych mutacji

Pierwotnym źródłem nowych wariantów genów, które wytwarzają nowe cechy dziedziczne, takie jak kolory futra, jest przypadkowa mutacja (zmiany w sekwencji DNA). Przypadkowe mutacje przekazywane potomstwu zwykle występują w rodowodzie linii gamet lub inaczej plemników, bądź komórek jajowych organizmów. Rozmnażanie płciowe „miesza i dopasowuje” warianty genów, aby uzyskać większą różnorodność.

Dobór naturalny i ewolucja gatunków

Cofnijmy się i zastanówmy, jak dobór naturalny wpasowuje się w szerszą wizję ewolucji Darwina, w której wszystkie żywe istoty mają wspólnego przodka i pochodzą od tego przodka w wielkim, rozgałęzionym drzewie. Co dzieje się w każdym z tych punktów odgałęzienia?

Na przykładzie zięb Darwina widzieliśmy, że grupy w jednej populacji mogą zostać odizolowane od siebie barierami geograficznymi, takimi jak wyspy otaczające ocean lub innymi mechanizmami. Po odizolowaniu grupy nie mogą się już krzyżować i są narażone na różne środowiska. W każdym środowisku dobór naturalny może faworyzować różne cechy (a inne siły ewolucyjne, takie jak losowy dryf genetyczny, mogą również działać osobno na grupy). Przez wiele pokoleń różnice w cechach dziedzicznych mogą się skumulować między grupami do tego stopnia, że zostaną one uznane za odrębne gatunki.

Opierając się na różnych liniach dowodów, naukowcy uważają, że ten rodzaj procesu powtarzał się wiele, wiele razy podczas historii życia na Ziemi. Ewolucja poprzez dobór naturalny i inne mechanizmy leżą u podstaw niesamowitej różnorodności współczesnych form życia, a działanie doboru naturalnego może wyjaśnić dopasowanie współczesnych organizmów do ich otoczenia.

Żródła:

Ten artykuł powstał na podstawie "Understanding evolution," OpenStax College, Biology, CC BY 4.0. Pobierz oryginalny artykuł za darmo na: http://cnx.org/contents/185cbf87-c72e-48f5-b51e-f14f21b5eabd@10.8.

Zmodyfikowany artykuł może być używany zgodnie z licencją CC BY-NC-SA 4.0.

Cytowane prace:

Wilkin, D. and Akre, B. (2016, Marzec 23). Influences on Darwin - Advanced. In CK-12 biology advanced concepts. Znaleziono w: http://www.ck12.org/book/CK-12-Biology-Advanced-Concepts/section/10.18/.
Reece, J. B., Urry, L. A., Cain, M. L., Wasserman, S. A., Minorsky, P. V., and Jackson, R. B. (2011). The voyage of the Beagle. W Campbell Biology (10 edycja, str. 466). San Francisco, CA: Pearson.
Zięby Darwina. (2016, Kwiecień 25). Znaleziono w Marcu 16, 2016 na Wikipedia: https://pl.wikipedia.org/wiki/Zi%C4%99by_Darwina.
Reece, J. B., Urry, L. A., Cain, M. L., Wasserman, S. A., Minorsky, P. V., and Jackson, R. B. (2011). Obraz 1.18. Natural selection. W Campbell biology (10 edycja, str. 14). San Francisco, CA: Pearson.

Dodatkowe źródła

Jean-Baptiste Lamarck. (2016, Maj 9). Znalezione w Maju 16, 2016 na Wikipedia: https://pl.wikipedia.org/wiki/Jean-Baptiste_de_Lamarck

Lamarkizm. (2016, Maj 13). Znalezione Maj 16, 2016 na Wikipedia: https://pl.wikipedia.org/wiki/Lamarkizm

McClean, P. (1997). Teoria ewolucji Darwina poprzez dobór naturalny. W Population and evolutionary genetics. Znalezione na https://www.ndsu.edu/pubweb/~mcclean/plsc431/popgen/popgen5.htm.

Raven, P. H., and Johnson, G. B. (2002). Darwin’s theory of evolution illustrates how science works. W Biology (6 edycja, str. 10-16). Boston, MA: McGraw-Hill.

Raven, P. H., Johnson, G. B., Mason, K. A., Losos, J. B., i Singer, S. R. (2014). The components of blood. W Biology (10 edycja, AP edycja, str. 1-16). New York, NY: McGraw-Hill.

Reece, J. B., Urry, L. A., Cain, M. L., Wasserman, S. A., Minorsky, P. V. i Jackson, R. B. (2011). Descent with modification by natural selection explains the adaptation of organisms and the unity and diversity of life. W Campbell Biology (10 edycja, str. 465-470). San Francisco, CA: Pearson.

Reece, J. B., Urry, L. A., Cain, M. L., Wasserman, S. A., Minorsky, P. V. i Jackson, R. B. (2011). The core theme: Evolution accounts for the unity and diversity of life. W Campbell Biology (10 edycja, str. 10-15). San Francisco, CA: Pearson.

Reece, J. B., Urry, L. A., Cain, M. L., Wasserman, S. A., Minorsky, P. V. i Jackson, R. B. (2011). The Darwinian revolution challenged traditional views of a young Earth and unchanging species. W Campbell Biology (10 edycja, str. 463-465). San Francisco, CA: Pearson.

Than, K. (2015, Maj 13). What is Darwin's theory of evolution? W Live Science. Znalezione na stronie http://www.livescience.com/474-controversy-evolution-works.html.

University of California Museum of Paleontology. (2016). Early concepts of evolution: Jean Baptiste Lamarck. W Understanding evolution. Znalezione na stronie http://evolution.berkeley.edu/evolibrary/article/history_09.

Wilkin, D. and Akre, B. (2016, March 23). The theory of evolution - Advanced. W CK-12 biology advanced concepts. Znalezione na stronie http://www.ck12.org/book/CK-12-Biology-Advanced-Concepts/section/10.19/.

Wilkin, D., and Akre, B. (2016, March 23). The voyage of the Beagle - Advanced. W CK-12 biology advanced concepts. Znalezione na stronie http://www.ck12.org/book/CK-12-Biology-Advanced-Concepts/section/10.17/.

Chcesz dołączyć do dyskusji?

Zaloguj się

Sortuj według

Na razie brak głosów w dyskusji

Rozumiesz angielski? Kliknij tutaj, aby zobaczyć więcej dyskusji na angielskiej wersji strony Khan Academy.