Stela Hegeso — film z polskimi napisami

(muzyka fortepianu) [Steven] Na końcu V wieku p.n.e., końcu bardzo krótkiego okresu, który nazywamy szczytowym okresem klasycznym, w Atenach na nowo pojawia się rzeźba nagrobna. [Beth] I rzeczywiście, stoimy w sali w Narodowym Muzeum Archeologicznym w Atenach, wypełnionej nagrobkami. Większość z nich ma formę tego, co historycy nazywali stelą lub pionową płytą z rzeźbami reliefowymi. [Steven] Nie różnią się wiele od tego, co w naszym współczesnym świecie uznajemy za kamień nagrobny. [Beth] Dokładnie. Co ciekawe, ten typ monumentu zaniknął podczas szczytu okresu klasycznego, a później pojawił się znowu. [Steven] To, co miało miejsce podczas szczytu okresu klasycznego, to większość wielkich rzeźbiarzy pracujących nad rzeźbiarskimi założeniami Partenonu i innych budynków Akropolu. Ale prywatne rzeźby zaczynały ponownie się pojawiać. To znaczy, rzeźby, które nie były częścią państwowego projektu. [Beth] Dokładnie, przed okresem klasycznym, w okresie archaicznym, mieliśmy Korę i Kurosa, męskie i żeńskie figury, które wybitne greckie rodziny stawiały jako nagrobki, ale w okresie demokracji w Atenach, to państwo było najważniejsze, a nie bogate rodziny. [Steven] To ponowne pojawienie się nagrobków widać szczególnie na cmentarzach zaraz za bramami Aten. [Beth] To właśnie tam znaleziono tą rzeźbę, a nazywamy ją Stelą Hegeso. Hegeso to siedząca kobieta, która otwiera szkatułkę z klejnotami, podaną jej przez służącą i ogląda naszyjnik, którego już tam nie widać, ale który był kiedyś namalowany. [Steven] Krzesło, na którym siedzi jest tak dokładnie przedstawione. [Beth] Nie zapominaj, że główną troską kobiety był dom. Kobiety nie mogły być obywatelkami Aten. Hegeso jest ukazana w domowym otoczeniu. Widzimy pilastry po obu stronach i fronton na górze, na którym mamy inskrypcję, która mówi:"Hegeso, córka Proksenosa". Kobiety w starożytnej Grecji wiodły bardzo ograniczone życie, określone przez ich relację z mężczyznami. Najpierw ojcami, a potem mężami. [Steven] Ale to, co uważam za bardzo ujmujące, to łagodna dostojność. Jest to bardzo zgodne z tradycją szczytowego okresu klasycznego, co widzimy w rzeźbach Partenonu. [Beth] To styl, który bardzo przypomina ten rodzaj rzeźbienia, jaki widzimy na figurach Fryzu Partenonu. Tkanina, która podąża za kształtem ciała i tworzy skomplikowane załamania oraz zakręty, które same w sobie są interesujące wizualnie. Tkanina, która spiętrza się między jej ramionami, brzuchem i piersiami to piękny przykład rzeźbiarstwa. [Steven] Jej stopa spoczywa na podnóżku, zatem żadna część figury nie dotyka ziemi. Widzimy piękne przedstawienie jej stopy noszącej sandał, w skrócie perspektywicznym. Spójrz na bardzo delikatny welon, który opada na prawo od ramienia, albo na sposób, w jaki tkanina wokół jej nóg opada na dalszy bok krzesła. Bo tkanina przy jej talii opada na bliższy jego bok. Chociaż mamy tą bardzo płaską przestrzeń, ukazana jest głębia ciała. Zatem mamy bardzo wyraziste rzeźbienie. To bardzo spokojny obraz, który całkowicie odpowiada uroczystemu nastrojowi steli nagrobnej. (muzyka fortepianu)