André Derain, The Dance

Andriej Derain’s The Dance jest ambitnym i niezwykle eklektycznym obrazem, łączącym odniesienia do wielu źródeł europejskich i pozaeuropejskich. Wysoko nasycona paleta podstawowych kolorów (czerwony, niebieski i żółty) z dodatkiem drugorzędnego zielonego koloru jest charakterystyczna dla Fauvism, styl graficzny związany z wyrażeniem naturalnym i niekrępowanym. W swojej próbie połączenia różnych źródeł i odniesień Taniec jest świadectwem wielowarstwowego i hybrydowego podejścia artystów, próbujących tworzyć dzieła sztuki nasycone [prumitywnymi](https://smarthistory. właściwości rg/primitivism-and-nowoczesna/) cechami.

Mierzący siedem i pół stopy, Taniec jest tak duży jak fowistyczne dzieło Henriego Matisse'a Bonheur de Vie/Joy of Life, namalowane w tym samym roku. Temat obu obrazów, postacie kobiet hasające na tle wyimaginowanego krajobrazu wykazują podobieństwo, jednocześnie wskazując na fundamentalną jedność pomiędzy ludźmi i naturą. Odniesienia Matisse’a są jednak klasyczne, podczas , gdy odniesienia Derain’a są bardziej egzotyczne i prymitywne.

Taniec przywołuje obrazy Paula Gauguin'a zarówno pod kątem stylu jak i tematyki. Podobnie jak Gauguin, Derain używa uproszczonych form i niezmienionych obszarów jasnego koloru w kompozycji, która eksponuje płaskie i dekoracyjne cechy. Temat jest przesiąknięty egzotyką, gdzie nagie lub półnagie kobiety są wkomponowane w niesamowity krajobraz, z makolągwą i zielonym wężem. Stworzenia te nawiązują zarówno do ich pozaeuropejskich rodzimych siedlisk, jak i do rajskiego świata, w którym ludzie żyją w harmonii z naturą.

Derain podążył również śladami Gaugina, stosując bogatą kombinację kulturalnych odniesień. Jednakże, w przeciwieństwie do swojego poprzednika, którego prymitywne pastisze wywodziły się ze szczerego zaangażowania w odkrywanie symboli i duchowych form, eklektyzm Derain’a wynika z bardziej powierzchownej adaptacji różnorodnych motywów egzotycznych. Historycy sztuki rozpoznali odniesienia do rzeźbionych reliefów indyjskich, afrykańskich masek, romańskich rzeźb, europejskiej sztuki ludowej oraz grafiki japońskiej w Tańcu. Postać po prawej jest bezpośrednio zaczerpnięta z innego obrazu egzotycznych kobiet spoza EuropyEugène Delacroix’s Women of Algiers. Postać po prawej stronie jest bezpośrednio zaczerpnięta z innego obrazu przedstawiającego "egzotyczne", pozaeuropejskie kobiety, Kobiety z Algieru Eugène'a Delacroix. Czarna kobieta po prawej stronie w wyobrażonej scenie haremowej Delacroix stała się niejednoznaczną rasowo, w większości nagą blondynką o wielobarwnej skórze w obrazie Fauve Deraina. Postać po prawej stronie jest bezpośrednio zaczerpnięta z innego obrazu przedstawiającego "egzotyczne", pozaeuropejskie kobiety, Kobiety z Algieru Eugène'a Delacroix. Umiejscowiona po prawej stronie ciemnoskóra kobieta w wyobrażonej scenie haremowej Delacroix, z kolei w dziele Derain'a przeobraziła się w niejednoznaczną rasowo, obnażoną blondynką o wielobarwnej skórze w fowistycznym obrazie Deraina.

Taniec należy do dobrze ugruntowanej tradycji wyimaginowanych, prymitywnych scen w sztuce europejskiej, które przedstawiają pełne zmysłowości wizerunki kobiet spoza Europy. Zainteresowanie tańcem dotyczy również w szczególności tamtego czasu. Przełom XX wieku charakteryzował się szerokim zainteresowaniem tańcami spoza Europy. Międzynarodowe wystawy często oferowały występy tradycyjnych tańców dworskich i ludowych. Derain miej więcej w tym czasie, czyli w 1906 roku obserwował tancerzy kambodżańskich w 1906 r. na wystawie kolonialnej w Marsylii co stworzył Taniec.

Nowoczesny taniec również miał swoje początki podczas tego okresu. Tancerki takie jak Loïe Fuller i Isadora Duncan odrzuciły stylizowane formy klasycznego baletu i skoncentrowały się na ciele jako narzędziu bezpośredniej i niczym nieskrępowanej ekspresji. Duncan uważała, że jej taniec jest wyrażaniem naturalnych sił mających swój początek w starożytnej Grecji. Kolejna popularna tancerka, Ruth St. Denis, tworzyła swoje “egzotyczne” tańce w oparciu o indyjską, egipską, babilońską mitologię.

Kulturowy eklektyzm jest cechą charakterystyczną sztuki Europejskiej we wczesnych latach XX wieku i Derain i jego koledzy fowiści Maurice Vlaminck oraz Henri Matisse bardzo się przysłużyli temu trendowi. Oni jako jedni z pierwszych zdobyli maski afrykańskie i rzeźby i Derain odwiedził muzea w Paryżu i w Londynie, aby przyjrzeć się pozaeuropejskim artefaktom. Stały się one w tym okresie bardziej dostępne do kupienia w konsekwencji stale wzrastających inwestycji Europy w kolonie zamorskie.

Dzięki syntezie odniesień do wielu różnych kultur i stylów dzieło Deraina Taniec jest doskonałym przykładem kulturowego eklektyzmu. Agresywne kolory bazowe, uproszczone nienaturalne formy i nacisk na ornamenty łączy się z erotyzującymi wizerunkami kobiet w naturze, tak aby wyeksponować prymitywne cechy.

Dla wielu współczesnych artystów stosowanie intensywnych kolorów i form podstawowych było sposobem na odzyskanie kontaktu z naturalną energią wszechświata i bezpośrednią ekspresję. Ich docenienie dzieł pochodzących spoza Europy miało przede wszystkim formalny wydźwięk (innymi słowy, było związane z ich wyglądem, a nie kontekstem kulturowym) i przyjęli podobne skrócone i uproszczone formy we własnych dziełach.

Matisse zwrócił uwagę na różnicę między europejskim podejściem do rzeźbienia ciała ludzkiego a afrykańskimi rzeźbami, które widział w Paryżu około 1905. Europejscy rzeźbiarze byli zainteresowani naturalnym odzwierciedleniem mięśni, podczas gdy afrykańskie rzeźby były „wykonane pod względem materiału, zgodnie z wymyślonymi planami i proporcjami.[1]"

Both Matisse and Derain made sculptures of human figures that radically abstracted the body in response to the African sculptures they encountered. Derain’s roughly-carved sandstone Crouching Man simplifies and reduces the human figure to a cube, using exaggerated forms to convey a mood of introspective despair.

Bardziej konwencjonalne dzieło Matissa Reclining Nude również posługuje się uproszczeniem i przerysowaniem części ciała, jak również zmienia kąt nachylenia głowy, poszukując alternatywnych strategii na przedstawienie ciała ludzkiego.

Obraz The Blue Nude Matisse'a został stworzony z podobnych formalnych obaw. Tradycyjny w ujęciu europejskim temat leżącej nagości, często kojarzony z Orientalist fantasies in the 19th wieku, tutaj jest zlokalizowany w mgliście egzotycznym otoczeniu, na co wskazują podobne do palm rośliny w tle. Podobnie jak w przypadku rzeźby Matissa, kształt ciała został uproszczony i przerysowany, tak aby wyeksponować pośladki i piersi .

Materiały artysty- farba na płótnie — są przerysowane, podobnie jak jego prace. Widoczne są pociągnięcia pędzlem, w niektórych miejscach płótno. Matisse nie ukrywa zmian, jakie wprowadził w postaci; dając nam poczucie, że praca nad dziełem się jeszcze nie skończyła — dalej pogłębiając naszą świadomość dotyczącą materialności dzieła. Podtytuł Pamięć z Biskra, nadany w nawiązaniu do miasta w Algierii, które Matisse odwiedził, jest wynikiem spotkania europejskich fantazji erotycznych i abstrakcyjnych form pochodzących z afrykańskiej rzeźby.

W przypadku Blue Nude oraz Tańca, Matisse oraz Derain używali wyzwolonego podejścia w duchu fowizmu zarówno do kolorów, jak również w stosunku do form, obrazujących sylwetki kobiece umieszczone w egzotycznym otoczeniu. Łączyli styl, uważany za surowy i prymitywny, odnosząc go do tzw. kultur prymitywnych. Dzieła te wskazują na to, jak podejście fowistów było bliskie fantazjom prymitywistów w kwestiach doceniania wolnych chwil i kobiet na tle tropikalnych krajobrazów oraz formalnym cechom kojarzonych z prymitywizmem, czyli uproszczonym rysunkiem, spłaszczoną przestrzenią i jasnym, dekoracyjnym kolorem.