Układ bodźcowotwórczo-przewodzący serca — film z polskimi napisami

Mamy tu znany nam już schemat, przedstawiający jamy serca. Opiszmy je sobie. W tym miejscu znajduje się prawy przedsionek, poniżej prawa komora, i analogicznie, lewy przedsionek i lewa komora. Wszystkie cztery jamy serca. Krew przepływa przez nie wszystkie i trafia do wszystkich komórek ciała. Jest to możliwe dzięki koordynacji skurczu wszystkich tych czterech jam. Jest to możliwe dzięki koordynacji skurczu wszystkich tych czterech jam. Zacznijmy od tego, jak wygląda skurcz na poziomie komórkowym. Błona komórkowa jest naładowana ujemnie, a pod wpływem bodźca zmienia ładunek na dodatni, co nazywamy depolaryzacją. Depolaryzacja to zmiana potencjału błony komórkowej Depolaryzacja to zmiana potencjału błony komórkowej z ujemnego na dodatni. I to dzięki depolaryzacji dochodzi do skurczu mięśnia. I to dzięki depolaryzacji dochodzi do skurczu mięśnia. Jak to się dzieje? Wróćmy do naszego schematu. W tym miejscu znajduje się skupisko komórek, które mają zdolność do samoistnej depolaryzacji. To unikatowa cecha, bo znaczna większość komórek To unikatowa cecha, bo znaczna większość komórek depolaryzuje się pod wpływem depolaryzacji sąsiednich komórek. Te komórki są niezwykłe, ponieważ potrafią to robić same z siebie. Nazywamy tę strukturę węzłem zatokowo-przedsionkowym, w skrócie węzłem SA lub zatokowym. Zdolność do spontanicznej depolaryzacji również ma swoją nazwę. Zdolność do spontanicznej depolaryzacji również ma swoją nazwę. To automatyzm. Komórki te depolaryzują się automatycznie, nie potrzebują do tego depolaryzacji sąsiednich komórek. A kiedy już zdepolaryzują, co dzieje się później? Komórki te połączone są z sąsiednimi komórkami mięśniowymi przy pomocy połączeń szczelinowych, przy pomocy połączeń szczelinowych, zatem fala depolaryzacji wędruje we wszystkich kierunkach, obejmując kolejne komórki. Tak jak meksykańska fala, która zaczyna się w jednym miejscu, a po chwili obejmuje już cały stadion. Podobnie dzieje się z komórkami mięśnia sercowego. Podobnie dzieje się z komórkami mięśnia sercowego. Te pomarańczowe strzałki poruszają się dosyć wolno. Fala depolaryzacji jest dość powolna w porównaniu do prędkości, jaką osiąga w wyspecjalizowanych komórkach. Tutaj znajduje się pęczek takich komórek. Jest jak autostrada, w porównaniu do tych pomarańczowych strzałek. Nasza autostrada ma za zadanie uruchomić depolaryzację po drugiej stronie, w obrębie lewego przedsionka. Dzięki niej, bodziec dociera do lewego przedsionka tylko chwilę później. Dzięki niej, bodziec dociera do lewego przedsionka tylko chwilę później. Zatem depolaryzacja obejmuje prawy, jak i lewy przedsionek Zatem depolaryzacja obejmuje prawy, jak i lewy przedsionek w sposób skoordynowany. Dzieje się to niemalże równocześnie. Ten pęczek komórek nazywamy pęczkiem Bachmanna. To skupisko komórek bodźco-przewodzących i nazywamy je pęczkiem Bachmanna. Mamy do zapamiętania dwie nazwy, węzeł zatokowy i pęczek Bachmanna. Ale mamy jeszcze kilka innych "autostrad" podobnych do pęczka Bachmanna, Ale mamy jeszcze kilka innych "autostrad" podobnych do pęczka Bachmanna, których zadaniem jest transport bodźca do kolejnego węzła, węzła przedsionkowo-komorowego. To ten tutaj. Węzeł przedsionkowo-komorowy jest głównym połączeniem, a w zasadzie, u większości z nas, jedynym połączeniem pomiędzy przedsionkami a komorami. Węzeł przedsionkowo-komorowy w skrócie węzeł AV. Zatem do węzła AV dociera pobudzenie. Nie powiedziałem jeszcze, którędy ono dociera. Pobudzenie wędruje tam jednym z trzech szlaków międzywęzłowych. Pobudzenie wędruje tam jednym z trzech szlaków międzywęzłowych. Tak zbiorczo nazywamy je wszystkie. Pobudzenie dociera z węzła SA, przez szlaki międzywęzłowe do węzła AV. I tutaj dzieje się coś ciekawego. Przyjrzyjmy się bliżej węzłowi przedsionkowo-komorowemu Przyjrzyjmy się bliżej węzłowi przedsionkowo-komorowemu i zobaczmy, o co chodzi. Żeby to wytłumaczyć, użyję przykładu. Weźmy sobie oś czasu. Niech to będzie nasza oś czasu i oznaczmy na niej jedną, dwie, trzy sekundy. Trzy sekundy. Naszym zadaniem będzie obserwacja skurczu przedsionków. Naszym zadaniem będzie obserwacja skurczu przedsionków. Oglądamy teraz tylko przedsionki i widzimy, że skurcz był w tym momencie w tym momencie i w tym momencie. Zatem skurcz przedsionków nastąpił trzy razy w ciągu trzech sekund. Mieliśmy trzy skurcze przedsionków. Teraz to samo, tylko z komorami. Teraz to samo, tylko z komorami. Patrzymy teraz na komory i obserwujemy, co się z nimi dzieje. Kurczą się tutaj, tutaj i jeszcze raz, tutaj. Zatem mamy tyle samo skurczów przedsionków, jak i komór, Zatem mamy tyle samo skurczów przedsionków, jak i komór, tylko jest pewne opóźnienie. tylko jest pewne opóźnienie. Nie kurczą się one w tym samym czasie, komory robią to z opóźnieniem. Wynosi ono około 0,1 sekundy, a więc bardzo bardzo niewiele. Opóźnienie to jest tworzone przez węzeł AV. Węzeł AV odpowiada między innymi za wytworzenie opóźnienia pomiędzy przedsionkami a komorami. za wytworzenie opóźnienia pomiędzy przedsionkami a komorami. Opóźnienie pomiędzy przedsionkami a komorami Ma to ogromne znaczenie, bo gdyby wszystkie cztery jamy serca kurczyły się równocześnie, bo gdyby wszystkie cztery jamy serca kurczyły się równocześnie, to nie pompowałyby krwi, tylko walczyły ze sobą. to nie pompowałyby krwi, tylko walczyły ze sobą. Kurczyłyby się, ale krew nie poruszałaby się w odpowiednim kierunku. Dzięki opóźnieniu, przedsionki kurczą się, wypychają krew do komór i dopiero po chwili kurczą się komory i dopiero po chwili kurczą się komory i wypychają krew dalej. To opóźnienie jest zatem niezbędnym elementem koordynacji pracy serca. To opóźnienie jest zatem niezbędnym elementem koordynacji pracy serca. Zatem w tym miejscu pojawia się opóźnienie wynoszące 0,1 sekundy, po czym pobudzenie wędruje dalej. Wędruje dalej i dociera w to miejsce. To pęczek Hisa. Pęczek, całkiem śmieszna nazwa, pęczek Hisa. Pisze się to H-I-S-A. Hiss, jak syczenie węża. Następnie pobudzenie przechodzi z pęczka Hisa tą drogą, czyli prawą odnogą pęczka oraz tą drogą, czyli lewą odnogą. Lewa odnoga jeszcze się dzieli. Jedna część podąża w tę stronę, do przodu, a druga do tyłu. Ta druga będzie nam tu zakręcać. Tę nazywamy wiązką tylną, wiązką tylną lewej odnogi pęczka Hisa, a tę wiązką przednią, bo kieruje się do przodu serca. Musisz sobie wyobrazić, że kierują się do przodu i do tyłu, Musisz sobie wyobrazić, że kierują się do przodu i do tyłu, bo trudno jest to przedstawić na dwuwymiarowym rysunku. To jest prawa odnoga pęczka Hisa, a to lewa odnoga. Lewa odnoga to ten fragment, zanim podzieli się na dwie wiązki. Zatem prawa i lewa odnoga i lewa odnoga dzieli się jeszcze na wiązki, które też jeszcze się dzielą, które też jeszcze się dzielą, dzielą się na włókna Purkiniego. I jest tak po obydwu stronach. Włókna Purkiniego. Stąd, pobudzenie rozchodzi się już w każdym możliwym kierunku Stąd, pobudzenie rozchodzi się już w każdym możliwym kierunku i nareszcie dociera do mięśniówki roboczej. Do tego momentu obejmowało tylko układ bodźco-przewodzący, czyli same autostrady. A teraz pobudzenie rozjeżdża się na mniejsze drogi. A teraz pobudzenie rozjeżdża się na mniejsze drogi. Porównanie do dróg i autostrad jest świetne, bo układ bodźco-przewodzący transportuje pobudzenia bardzo szybko, bo układ bodźco-przewodzący transportuje pobudzenia bardzo szybko, ale kiedy docierają one do mięśniówki roboczej, dzieje się to już wolniej. Ale tak musi być, bo tylko w ten sposób możliwy jest skoordynowany skurcz. bo tylko w ten sposób możliwy jest skoordynowany skurcz. W ten właśnie sposób pobudzenie wędruje z węzła SA do przedsionków, powoduje ich równoczesny skurcz, później dociera do węzła AV, gdzie pojawia się niewielkie opóźnienie, a następnie do komór i również powoduje ich równoczesny skurcz.