Manet, Śliwowica - film z polskimi napisami

(muzyka na pianinie) SmartHistory.org [Steven] Patrzymy na relatywnie mały obraz Edouarda Maneta w Narodowej Galerii Sztuki w Waszyngtonie. Obraz nosi tytuł "Śliwowica". Jest to dosyć mały, enigmatyczny obraz. Przedstawia młodą kobietę w różowym stroju, siedzącą przy stole. Trzyma w rękach coś, co wygląda jak niezapalony papieros. [Beth] Tak. [Steven] I kieliszek śliwowicy. [Beth] Tak, w kieliszku jest śliwka. Charakterystyczne zarówno dla Maneta, jak również dla Degasa, i dla wielu innych impresjonistów, jest to że postać zdaje się patrzeć poza to, co widzimy na płótnie. Niewiadomą jest to, na co patrzy oraz to, o czym myśli. Patrzy w dal, lecz nie wiemy na co. Nie wiemy, kim jesteśmy dla niej. Ale jest coś nowoczesnego w tej kobiecie. Musi ona być członkiem klasy robotniczej. [Steven] Bezsprzecznie. [Steven] Wiemy to poprzez jej ubiór [Beth] Oraz przez papierosa i przez to, że jest sama w barze. [Steven] Nie wypada jej mieć tego papierosa. [Beth] Nie. [Steven] Ani nie wypada jej być samotnie w barze. [Beth] Możliwe że wywodzi się z klasy średniej, lub wyższej klasy średniej – ma na przykład rękawiczki na rękach. [Steven] Absolutnie. [Steven] Wygląda na to, że na kogoś czeka. Zdaje się, że czeka na to, żebyśmy spojrzeli na nią. Manet zrobił to tak, że to my jako widzowie mamy wejść w interakcję z namalowaną kobietą. [Beth] Co zwykł robić dość często, czyż nie? [Steven] Tak, rzeczywiście tak robił. [Steven] Jednakże oddzielił nas od niej. [Beth] Myślisz o stole? [Steven] Tak, o stole. Stół pełni funkcję takiej bariery pomiędzy nią a obserwatorem, mam rację? [Steven] A także jest to rodzaj pięknej i abstrakcyjnej płaszczyzny, która ma swoją własną niejednoznaczność i własne piękno. [Beth] Zwróć uwagę na geometrię i dokładność tej kompozycji. Górny róg obrazu jest zamknięty w prostokącie. Te poziome linie, które tworzą stół i kanapa, ta pionowa linia wyznaczona przez nogę stołu... Wygląda to prawie jak nowoczesny obraz Vermeera z kobietą zamkniętą w przestrzeni. [Steven] W rzeczy samej, oczywiście pomijając widoczne pociągnięcia pędzla. Bo to z kolei jest tak dalekie Vermeerowi, jak to tylko możliwe. Ponieważ istotna jest tu także swoboda, z jaką Manet nakłada farbę. [Beth] Tak, te wyraźne ślady pędzla. [Steven] Są fantastyczne. Popatrzmy jeszcze na ręce kobiety. Zaintrygowała mnie szczególnie jej prawa dłoń, która jest zagięta do tyłu, wygląda to trochę jak... [Beth] ...Charakterystyczny gest. [Steven] A także bardzo skomplikowany skrót perspektywiczny, który pięknie wyszedł artyście. [Beth] Ale mimo że ta ręka wygląda dla nas zupełnie w porządku, tak dla widza z 1870-80 roku wydawałaby się bardzo niedokończona. [Steven] Brak wykończenia oraz poza, której absolutnie unikano w bardziej tradycyjnych obrazach akademickich. Napisy/Tłumaczenie: WYTFURNIA.PL [AS + IW] Odwiedź: WYTFURNIA.PL/services po więcej informacji o naszych usługach.